De vakantie in een notendop: superdeluxe vakantiehuis met personeel (tuinman, chauffeur, kok, huishoudster voor de was en schoonmaken, beveiliging), zwembad in de achtertuin met uitzicht op zee, snorkelen vanaf het strandje naast het huis en een aantal leuke uitstapjes. Voor het eerst sinds jaren is het me gelukt om in een week tijd twee mooie boeken uit te lezen, heerlijk!
Bali is echt een geweldig eiland. We landden in het zuiden op het vliegveld in Denpasar en ons vakantiehuis was in het noorden in Bukti. Dat had als voordeel dat we dus meteen na aankomst heel Bali moesten doorkruisen. Ik heb ruim drie uur lang met heel veel plezier door het autoraampje naar buiten zitten kijken. De weg helemaal vol met auto's en scooters. Wist je dat je met een scooter precies hetzelfde kunt als met een auto? Ook daar kun je met je hele gezin op (vader, moeder, 3 kinderen), kun je makkelijk de boodschappen kwijt voor een hele week als je er aan de zijkant twee gigantische manden bij wijze van fietstas aanbindt en kun je ook prima grote aankopen als wasrekjes en kinderfietsen kwijt als je iemand meeneemt die dat achterop vasthoudt. Verder natuurlijk ontelbare tempels met de meest prachtige beelden (met jurkjes aan en mutsjes op) en nog meer winkeltjes. Ieder huis dat langs de weg ligt, heeft een winkeltje met wat levensmiddelen. Tegen etenstijd kwamen de bbq-tjes op straat met sateh en zaten overal mensen op de stoepjes met elkaar te kletsen en groenten schoon te maken. Het was zo'n vrolijke, chaotische bedrijvigheid op straat, dat er spontaan een glimlach op mijn gezicht kwam.
En in die sfeer kwamen er in een keer een hele hoop vragen boven drijven. Wat brengt al die Westerse luxe ons eigenlijk? Grote huizen met nog meer apparaten, allerlei designkleding, grote dure merkauto's, hard werken, een gewoon sociaal leven en een digitaal sociaal leven. We poetsen ons drie slagen in de rondte, zijn continu bezig kapotte apparaten te vervangen, weer werkend te krijgen of onderhoud aan het regelen voor die dingen die nog wel werken, vragen ons iedere ochtend af of wat we vandaag aan hebben wel bij elkaar past en of het wel geschikt is voor de gelegenheid, betalen ons scheel aan verzekering, wegenbelasting en benzine, en zijn verplicht om toch minstens iedere vier uur de bult e-mails en facebook berichten te beantwoorden. En in de vakantie vertrekken we naar de camping voor een eenvoudig, gezellig leven in de tent...Zitten al die luxe spullen ons niet gewoon ontzettend in de weg om gewoon te leven?
En al die veiligheidsmaatregelen? De chauffeur vertelde ons dat je op Bali natuurlijk ook verkeersregels hebt, maar dat zich daar gewoon niemand aan houdt. Links of rechts inhalen? Gewoon waar plaats is, een keer toeteren bij wijze van waarschuwing en gaan met die banaan. Kinderstoeltjes volgens de laatste normen? Nooit van gehoord, een gordel is al heel wat. Allemaal zwemvesten aan als je een boottochtje gaat maken? Tja, je kunt ook gewoon niet overboord vallen. Zijn wij niet doorgeschoten in ons streven om ongelukken te proberen te voorkomen? Is leven met angst en die angst doorgeven aan onze kinderen door ze continue voor vanalles en nog wat te waarschuwen niet schadelijker dan het risico op een ongeluk? Het hoort toch bij het leven om vies te worden, te zweten, moe te worden, af en toe ontzettend veel geluk te hebben en af en toe ontzettend pech, ziek te worden en weer beter. Het is heel logisch dat je probeert ongelukken te voorkomen, maar ten koste van het leven zelf?
En school? Ik zag op Bali kinderen van een jaar of 10 op een scooter rondrijden (ze konden met bij het gas en de rem), zodat ze naar school konden. Natuurlijk moeten we allemaal leren lezen en schrijven. Maar moeten wij ook allemaal voor alles een 10 halen op school? En allemaal precies hetzelfde lettertje schrijven? En allemaal even snel lezen? En allemaal maar blijven schaven aan waar we niet goed in zijn? Is het niet veel belangrijker dat wel op school ontdekken wat onze eigen talenten zijn? Zodat we daar in ons verdere leven gebruik van kunnen maken.
Zo vroeg ik mij dus van alles af, al rijdend door dat Balinese leven. Antwoorden op al die vragen heb ik niet. Maar alhoewel ik wel gehecht ben aan de luxe van ons leven, zou ik met alle plezier al die ballast overboord gooien. Wat een bevrijding zou dat zijn!
