Een van die dingen is de alledaagse gang van zaken na schooltijd. Dat je gewoon op je gemak naar school loopt, bekijkt met wie je kind enthousiast naar buiten komt gerend en ter plekke besluit met dat vriendje te gaan spelen. Bij ons of bij jullie? Maakt niet uit. En dat je dan zo'n twee uur later op de fiets stapt om een rondje door de buurt te fietsen om het kroost weer te verzamelen voor etenstijd. Of, nog beter, dat je kind gewoon de deur uitrent om te kijken wie er in het speeltuintje aan het spelen is en zich vervolgens de hele middag vermaakt.
Hier gaat dat toch anders. Singaporese kinderen spelen zelden buiten. Veel te heet, vinden ze. Bovendien zijn ze pas laat uit school. Het speeltuintje bij ons in de buurt is op zaterdag vergeven van de expatkinderen met hun hulp (nog zoiets, een kind alleen laten gaan spelen, snappen ze hier ook niet), maar door de week kun je er een kanon afschieten. Op straat spelen is veel te gevaarlijk. Ik laat de kinderen wel eens aan de zijkant van ons huis in een doodlopend stukje straat (50 meter) steppen, skelteren of skateboarden. De meneer die in zijn busje rond rijdt in de wijk om de boodschappen van de lokale supermarkt te bezorgen, heeft al aan Jo Ann laten weten dat hij voortaan de andere kant op rond rijdt. Veel te gevaarlijk met die spelende kinderen op straat. Dat vind ik dan wel weer grappig, want als iedereen dat zou doen, kunnen de kids tenminste gewoon op straat spelen. Maar goed, het zegt wel wat over de Singaporese beleving van buitenspelen.
Ook spontaan ergens gaan spelen, valt niet mee. Wij maken playdates. Op de eerste plaats zie je de andere moeders op school niet, omdat de kids met de bus heen en weer gaan. Dus op de dag zelf nog iets afspreken is sowieso geen optie. Nu mogen de kinderen wel met elkaar met de bus mee, maar dit is zelden in de buurt. Althans, het begrip "buurt" is hier iets ruimer gedefinieerd: een kwartier met de auto. Maar je wilt natuurlijk niet dat je kinderen zich zonder jouw medeweten her en der over Singapore verspreiden. Dat betekent dus dat wij moeders ons suf sms-en en mailen om aan elkaar te laten weten waar onze kinderen gaan uithangen. Populaire uitspraken zijn dan:
"Nee, dan kan Pietje (niet ons Pietje, da's Brabants) niet, want dan heeft ie zwemles."
"Dan kan het alleen bij ons, want dan heb ik geen auto."
"Ja, dat kan wel, maar alleen vanaf vier uur, want Pietje moet eerst naar de NSA."
Die NSA (NaSchoolse Activiteiten) zijn ondertussen mijn grote vriend. De Hollandse School organiseert (net als veel internationale scholen) na school allerlei activiteiten waar de kinderen aan deel kunnen nemen, variërend van sport, muziek, kunst, yoga, tot schaken en Lego mindstorms. Een erg leuke en betaalbare manier om je kinderen met van alles en nog wat te laten kennismaken. Het geeft rust, omdat iedereen op een vast tijdstip op een vaste plek iets te doen heeft. Twee keer per jaar start er een nieuwe ronde met zo'n tien lessen en kunnen de kinderen dus van activiteit wisselen, als ze dat willen. Iven doet nu koken en turnen en heeft al geyoga-ed en gehockeyed. Maaren zit nu bij atletiek en heeft voorheen gevoetbald en Lasse volgt theaterlessen (in het Engels) voor groep 1. Daarnaast bivakkeren we dan nog op maandagmiddag aan het zwembad voor zwemles van Lasse, Maaren en Iven. Jari vermaakt zich na school met drumles, Nederlandse les en voetbal.
Nadeel van dit hele gebeuren is dat het aantal ritjes in mijn taxibedrijf steeds meer uitgebreid wordt. En dan ben ik nog een grote geluksvogel, omdat ik niet zelf hoef te koken. Dat scheelt een slok op een borrel. Ook kan ik het kroost wat die dag toevallig thuis is, gewoon thuis laten bij Jo Ann. Ik hoef ze niet heel Singapore mee door te slepen. Dan is het toch wel heel luxe dat als je om half zes thuis komt je gewoon aan tafel kunt schuiven. Daarna maken Jari en Iven nog een klein uur huiswerk en dan is het alweer bedtijd voor Maaren en Lasse. Weer een dag voorbij...
Location:Singapore
