Deze keer hadden we (nou ja, ik, want ik ben toch vooral van de vakantieplanning) bedacht om naar Java, Indonesië, te gaan. Landen in Surabaya, op naar de Bromo vulkaan en dan via Batu en Sukuh in de bergen (even afkoelen), een korte stop bij de Borobordur om te eindigen in Jogjakarta. Dit programma brengt wel wat kilometers met zich mee, maar ach, gewapend met ipad, ipod, mp4, iphone en een verdwaald boek moet dat lukken. Terwijl de kinderen zich dus vooral op de bezigheden in de auto hebben geconcentreerd en Kimmo heeft liggen slapen (ook nuttig, beetje bijrusten), heb ik naar buiten gekeken.
En wat je dan allemaal ziet langskomen...dat is het àllermooiste van Java. Die sfeer van rust, vriendelijkheid, je vooral niet druk maken, veel glimlachen, een praatje maken met elkaar in een hectiek van ontelbare scooters, winkeltjes, fietsen, auto's, vrachtwagentjes, sjouwende mensen en dieren.
Hier is wat ik zoal tegenkwam:
Een rijdende scooter met vader achter het stuur en moeder die ondertussen de baby achterop de fles geeft.
Heel veel schone was op heel handige, stabiele wasrekjes (jammer dat je die niet mee kunt nemen in het vliegtuig) die pal naast de vierbaansweg in de pof staat te drogen.
Een becak (soort bakfiets met inklapbaar luifeltje, maar dan een bankje in plaats van een bak, ze worden als fietstaxi gebruikt) waar voorop wel een stuk of vier nieuwe matrassen vastgebonden waren.
Een kraampje van vier houten palen met daar overheen een blauw plastic zeil gespannen waar ze leren jassen verkopen (met het tropische weer in Indonesië!)
Een groen grasveldje met wat modder en twee goals, waar tussen de voetballende en vliegerende kindjes schapen staan te grazen.
Mannen met een houten stok met een rode lap stof eraan langs de kant van de drukke weg. Ze riskeren hun leven door al zwaaiend met hun vlaggetje zo tussen het verkeer (op de wegen in Indonesië rijdt één aansluitende stroom van auto's, scooters en fietsen) de weg op te lopen om het verkeer van de zijwegen op de hoofdweg te laten draaien. Daarvoor krijgen ze van de geholpen chauffeurs een aantal roepia.
Duttende mensen op houten bankjes bij hun winkeltje, zo'n 5 meter van de weg af.
Een vrouw veegt met een bosje takken haar stoepje schoon. Hier is het niet "als je haar maar goed zit", maar "als je stoepje maar schoon is". Heel herkenbaar overigens ook in Singapore, want daar vegen alle Indonesische en Philipijnse hulpen 's morgens ook met een in onze ogen veel te kort bezempje de stoepen schoon.
Tussen alle winkeltjes in (iedereen die hier langs de weg woont, begint een winkeltje met wat eten en drinken) hangt een waslijn met een stuk of 6 vrolijk gekleurde opblaasbadjes eraan. Ook een winkeltje...
Scooters, overal scooters! Rijdend en geparkeerd. Met 1,2,3 of 4 mensen erop, met of zonder helm, al dan niet in combinatie met een hoofddoek.
Een klein huisje (de deur staat open, dus kijk je vanaf de weg zo de huiskamer in) waar de bank en de scooter precies naast elkaar binnen passen. Op de bank ligt iemand tv te kijken.
Een rondrijdende Blokker in de vorm van een klein truckje met open laadbak, die helemaal uitpuilt met gekleurd emmers, afwasbakken, dweilen, bezempjes en stofdoeken.
Een keukenscooter die gebakken banaan verkoopt. Achterop de scooter staat overdwars een ingezaagd eetkraampje waar de wielen zijn afgehaald. Aan de ene kant een gasfles met kookpit en wok, aan de andere kant een doorzichtige vitrine met de bananen.
Een rek met hergebruikte glazen flessen waar een olieachtig spulletje in zit. Bij navraag aan onze chauffeur blijkt het benzine voor de scooters te zijn. De benzinepompen liggen af en toe te ver uit elkaar en dat wordt zo opgelost.
Kinderen in helemaal witte (!) schooluniformen. Voor de meiden een witte blouse, witte lange rok en witte hoofddoek, voor de jongens een witte blouse met lange mouwen en een lange witte broek. Wat een uitdaging...
Een schoenenwinkel met alleen maar plastic slippers. Iedereen sjouwt rond op slippers. Ook scooter rijden gaat prima met plastic slippers. Af en toe zie je ergens één verdwaalde slipper liggen.
Een bloemenwinkel met één emmer met witte chrysantachtige bloemen en één emmer met gele chrysantachtige bloemen. That's all.
Wandelende mensen en mensen op scooters met een hele grote bos gras op hun rug voor het vee.
En nog veel meer.
Je begrijpt, ik heb me niet verveeld, mijn ogen bleven maar zien, terwijl mijn hersenen af en toe niet verwerkt konden krijgen waar ik nu eigenlijk naar zat te kijken. Geweldig, vond ik het. Ik voelde me er thuis. Het zet je aan het denken. Wat maken wij ons in onze materialistische Westerse wereld toch druk om dingen die er eigenlijk niet toe doen. Zeker met een van de boedhistische lessen van de Borobordur in het achterhoofd: laat de aardse bezittingen en gevoelens los, pas dan kun je in het Nirwana terecht komen en verlicht worden. Waarop vervolgens dan met klagende, luide stem van de achterbank klinkt: "Wanneer mag ik nu eindelijk op de ipad, Iven is er al de hele tijd op!" Tja...
Location:Java, Indonesië
