Vooral met de zomervakantie in het vooruitzicht, gaan veel gesprekken hier over de tijd nà de zomervakantie. 'Blijven jullie nog volgend jaar?' De antwoorden zijn nogal wisselend. Zo sprak ik bij de eZoo (de muziekschool) een lichtelijk gefrustreerde Engelse dame. 'Gisteren zag ik het helemaal niet meer zitten, maar na mijn zwemmen vanochtend en twee koppen koffie gaat het wel weer. We wachten nog maar even af.' Ze woonde al drie jaar met haar gezin (man en drie kinderen) in Singapore. Het bedrijf had gevraagd of ze misschien naar Nieuw-Zeeland wilden verhuizen. Dat zagen ze allemaal wel zitten. Vervolgens wordt in het bedrijf het antwoord "ja" in een ondoorgrondelijke black box gestopt en zit er als expat niks anders op dan geduldig af te wachten. Heeeeeel geduldig af te wachten. Want black boxen in bedrijven trekken zich niks aan van vrouwen die willen weten of ze nu wel of niet de spullen in verhuisdozen moeten stoppen, talloze abonnementen en clubjes op moeten zeggen, afscheidsfeestjes willen organiseren, winterkleren moeten kopen, zich een beetje willen voorbereiden op waar ze terecht komen en ook kinderen die naar een nieuwe school moeten zijn niet belangrijk genoeg om het proces in de black box te kunnen versnellen. In het geval van de Engelse dame had de black box nog steeds geen antwoord uitgespuugd, terwijl de kinderen begin juni vakantie krijgen. Wil je een beslissing forceren, is het enige wat je kunt doen, zeggen dat je terug gaat (naar de UK in dit geval) en als dat niet is wat je eigenlijk wilt...
Ook wij hebben een mooi staaltje expat-onzekerheid doorstaan. Inmiddels is het genoeg gezakt om er over te kunnen schrijven, maar ik ben echt woest geweest! (En dat ben ik niet zo gauw). Zo woest dat ik nog net de Philips airfryer, tv, speaker,wekkerradio, tandenborstel en föhn niet op straat heb gegooid. Ik bedacht dat dat wel een erg duur grapje zou worden...
Het geval wil namelijk dat al zo'n drie maanden nadat we hier kwamen, Kimmo's baan verviel. Tijdens het opbouwen van een nieuwe afdeling (5 expats naar Singapore gehaald) werd in de volgende reorganisatie alweer besloten de afdeling op te doeken. In eerste instantie leek dit niet zo'n heel groot probleem te zijn, omdat er toevallig net een baan vrij was die Kimmo op het lijf was geschreven. Daar bleek Philips echter anders over te denken, te veel Nederlanders in het management team, was het bezwaar. Vooruit, tot de zomervakantie mochten we nog blijven en dan gewoon weer terug naar Nederland. Kimmo terecht zwaar gefrustreerd, ik zo'n beetje wanhopig teleurgesteld. Ik was mijn leven in Singapore nog volop aan het opbouwen en probeerde ondertussen vier kinderen in het nieuwe Singaporese gareel te houden. Moest ik nu alweer gaan inpakken en afscheid nemen? Het was niet te rijmen met elkaar. Woede, teleurstelling, frustratie, wanhoop, ongeduld wisselde elkaar zo'n beetje af. Maar wat me echt pijn deed, was dat ik niet in staat was de kinderen tegen zoveel onrecht te beschermen. Een zware maand of 5 later was dan toch de kogel door de kerk. Kimmo had zichzelf overtroffen en bewezen dat hij hier in Singapore bij Philips nog niet gemist kon worden (goh, als ik het zo typ, lijkt het net of het heel simpel was. Dat was het niet, maar als ik dat wil uitleggen moet ik een heel boek schrijven en dit is niet mijn favoriete onderwerp). We mochten nog een jaar blijven...
Nu weten we ondertussen dat we nóg een jaar langer kunnen blijven. Ook het schooljaar 2013-2014 brengen we dus in Singapore door. Deze keer was de beslissing daar, voordat we erop aan het wachten waren. We hebben al veel bijgeleerd. Alle opties open houden (dat betekende in dit geval met Kerst alvast scholen bezoeken in Nederland voor het geval dat) en het gewone leven lekker laten doorgaan met op de achtergrond de gedachte dat je in een maand tijd nog prima een hele verhuizing kunt regelen. Geen centje pijn deze keer.
Het mooiste voorbeeld van flexibiliteit was een meisje uit Iven's klas vorige zomervakantie. Ze nam maar vast afscheid van school, omdat ze niet zeker wist of ze na de vakantie nog zou terugkeren of niet. Als expat is flexibel zijn niet genoeg, van gummi moet je zijn!
Ps. De foto's zijn van een weekendje Sibu (een Maleisisch tropisch eiland) om te voorkomen dat jullie ons nog zielig gaan vinden ;-)
Location:Singapore
