Het aller-, aller-, allermooiste moment was voor mij het moment van het gedicht over kinderen uit The Prophet van Khalil Gibran. Eindelijk bleek er iemand te zijn die in ontzettend mooie woorden al eens had uitgedrukt hoe ik tegen het opvoeden van kinderen aankijk. Wat een opluchting, herkenning en erkenning...
And a woman who held a babe against her bosom said, 'Speak to us of Children.'
And he said:
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you, yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts.
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as he loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.
Khalil Gibran
Zó prachtig, zó waar. En met dit in je achterhoofd, is opvoeden zoveel mooier en leuker dan je richten op braaf je huiswerk maken, eet je bord leeg, ruim je rommel op, op tijd naar bed, beleefd zijn, goed je best doen op school enzovoorts enzovoorts.
Tijdens onze theoriedagen hebben we ook veel gesproken over het hebben van een visie en daar je geld, energie en tijd aan besteden. Jullie begrijpen het al, de komende tijd ben ik bezig zoveel mogelijk mensen de wijsheid van het gedicht van Khalil Gibran te laten ontdekken en samen met hen te leren hoe ernaar te leven. De volwassenen als standvastige boog en de kinderen als de weggeschoten pijlen. Ik ben een gelukkig mens!
(En toch ook maar even in het Nederlands...
En een vrouw met een kind aan haar boezem zei: Spreek tot ons over kinderen.
En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl lief heeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Uit De Profeet van Khalil Gibran)
Location:Hillcrest Road,Bukit Timah,Singapore
