Nee, fan van René Froger ben ik niet, maar de afgelopen weken ben ik er weer eens aan herinnerd dat een eigen plek onder de zon wel heel belangrijk is.
Tuurlijk, verhuizen is een hoop getrubbel. Het energiebedrijf informeren, alle clubjes opzeggen, de verhuizers regelen, je eigen rommel maar weer eens uitsorteren en poetsen (herkennen jullie dat verschijnsel? Dat als je eenmaal begint te poetsen je steeds meer ziet en aan het poetsen blijft? Totdat je denkt was ik er maar nooit aan begonnen en was ik maar gewoon van een afstandje blijven kijken, toen leek het best wel schoon). En natuurlijk nog even bedenken waar je gaat blijven als je spullen zijn ingepakt en je de sleutel aan de landlord hebt teruggegeven.
Verhuizen vanuit een gastland (Singapore in dit geval) is nog net even trubbeliger. Uitzoeken hoe het precies werkt als je de auto moet verkopen en je graag nog het overschot aan COE (een soort certificaat dat vanuit overheidswege aan de auto is gekoppeld) op je rekening wilt ontvangen. Het opzeggen van je bankrekening, die je nog graag even open wilt houden als je zelf uit Singapore weg bent om de laatste dingen te kunnen regelen. Mobiele telefoon abonnementen opzeggen, school afmelden, de greencards cancellen, enzovoorts enzovoorts. Maar het moeilijkste op dit gebied is het afscheid nemen van alle lieve mensen die we de afgelopen drie jaar hebben leren kennen.
En dan heb je nog verhuizen vanuit het ene gastland naar de andere kant van de wereld naar een nieuw gastland (de U.S.). Dan heb je te maken met de categorie 'het trubbeligst'. Visa, verzekeringen, een nieuw schoolsysteem en banken die qua internetbankieren nóg ouderwetser zijn dan Singapore. Philips stuurde ons een heel leger aan 'hulptroepen' op ons dak. Op een gegeven moment hadden we maar liefst 12 personen die ons met het een of ander 'hielpen'. Kijk, dan raak ik de draad een beetje kwijt, zeker als in veel gevallen de hulp blijkt te bestaan uit een e-mail waarin je vriendelijk doch dringend wordt gevraagd een hele batterij formulieren met ingewikkelde vragen in te vullen. Ach ja, beetje lastig af en toe, maar we hebben overal een min of meer relevant antwoord neer kunnen pennen.
Het wordt pas stress als je echt geen huis kunt vinden voor het beschikbare huizenbudget. En in Amerika werkt het zo dat je kinderen naar school gaan in het district waar je huis staat. Geen keuze dus, de plaats van je huis bepaalt je school. Oftewel geen huis, geen school. En dan moet je dus zelf uitvogelen dat je weliswaar een prachtig huis kunt huren voor je toegekende huizenbudget, maar dan wel in een dorp waar de scholen als 'slecht' beoordeeld zijn. Kleinigheidje...
Wat ook een beetje zuur is, is als je erachter komt dat je huizenbudget gebaseerd is op een huis met in ons geval 7 kamers (aantal personen plus 1). Amerikanen zijn gek op allerlei soorten kamers, ieder huis heeft een family room, living room, dining room, sun room, mud room. Tja, dan blijft er qua slaapkamers niet meer zoveel over...
En als je dan met je hout snijdende argumenten (nee, wij hoeven geen superdeluxe huis, wij willen een beetje plek én een goede school) tegen een muur van 'nee, wij volgen de regels' aanloopt, dan heb je stress, echt stress. Zoveel stress dat ik zin had om op de etiketten van de verhuisdozen de bestemming Stamford door te krassen en er Deurne op te schrijven. Zoveel stress dat er 's nachts allerlei snode plannetjes door je hoofd schieten. Zoveel stress dat je jezelf gewoon niet meer geloofd als je je probeert wijs te maken dat we dit hele gebeuren over een paar weken weer vergeten zijn.
Gelukkig blijken er dan toch nog mensen te zijn die willen luisteren. Die niet de regeltjes voorop stellen, maar die zelf willen nadenken. Die in oplossingen denken. Die willen meedenken. Die hun nek uitsteken.
Dus hebben wij nu in Old Greenwich een geweldig huis gevonden! Met voldoende slaapkamers en een hele hoop andere kamers. Met een lekkere tuin. Op een prachtige lokatie en in een district met goede scholen. Langzaam zakt het niveau van 'stress' weer terug naar 'trubbelig'...Wij hebben voor de komende jaren weer een eigen plekje onder de zon gevonden!
