Behalve verschillen in mensen, verkeer, eten, scholen, winkelcentra (om maar wat te noemen) zijn er tussen Singapore en Amerika ook verschillen in tandartsen. In ieder geval tussen de mijne in Singapore en de mijne in Amerika. Om precies te zijn een verkeerd gevulde tand, een bijna door midden gebroken tand en een gaatje of vier. Wat baalde ik na de eerste controle hier. Maar een stuk of 20 X-rays verder was er geen speld meer tussen te krijgen, allemaal gaatjes tússen mijn tanden. Die had de tandarts in Singapore helaas over het hoofd gezien.
Na twee reparatie bezoekjes (ik was ondertussen al een oude bekende bij de tandarts, want ook de kinderen moesten ieder twee keer terug) kwam vervolgens de vraag: 'Heb je wel eens nagedacht over braces, om je tanden recht te zetten?' Ik schoot hartelijk in de lach. 'Nee hoor, dat hoeft niet, ik heb al dertig jaar scheve tanden, ik doe het er prima mee.' Tja, tot dan toe dan. Na een uitgebreide uitleg over de relatie tussen scheve tanden, moeilijk flossen en een kunstgebitje was ik over de streep.
Dus heb ik nu 26 gebitjes die ieder twee weken in moeten. Bij ieder nieuw gebitje worden mijn tanden iets rechter geduwd. Dat heb ik geweten. Vooral de eerste week. De tandarts had me al gewaarschuwd dat het heel normaal was als je een pijnstiller nodig had. Ik had dat voor Amerikaanse overgevoeligheid aangezien en dus niet echt serieus genomen. De eerste twee dagen was er 's morgens niets aan de hand, maar werd ik 's middags rond drie uur (als de kinderen uit school komen en de drukte begint) gek van de druk op mijn tanden en gezicht. Ik kon alleen maar denken uit, uit, uit, dat ding moet uit! De derde dag was ik toch zo snugger om een paracetamol te nemen, dat ging beter. Nu had ik alleen nog maar last van een open tong en sneeën aan de binnenkant van mijn wangen van de scherpe plastic randjes aan de gebitjes. Echt, je snapt niet hoe ze het verzinnen om plastic gebitjes voor in je mond te maken met scherpe randjes eraan. Of eigenlijk snap ik het wel, die dingen komen gewoon zo uit een malletje en ze vinden het te kostbaar om ze handmatig allemaal te moeten bijvijlen. Ik stond al met de nagelvijl in mijn handen en na wat googlen bleek inderdaad dat dit de meest beproefde methode was. Probleem opgelost.
Inmiddels ben ik aan mijn tweede gebitjes in de reeks van 26. Het gaat prima. Alhoewel de bovenstaande foto toch voornamelijk theoretisch is. Ik lispel nog een beetje (vooral met voorlezen en zingen) en lachen voelt een beetje raar, maar dat is dan ook alles. Het is wel heel handig als je steeds tussendoor zin hebt in iets lekkers. Je mag met die dingen in namelijk niet eten of drinken (behalve koud water). Ze moeten uit, gebitjes poetsen, eten en/of drinken, tanden poetsen, flossen, dingen weer in. Het gedoe, ik beperk me dus tot drie eet/drink momenten per dag (lang leve Paleo, zoete trek heb ik gelukkig niet meer). Mijn tanden blinken van al het gepoets en geflos.
Om het even kort samen te vatten:
Ik ga op het moment lispelend, poetsend, flossend, tanden zoekend en eens in de twee weken vijlend en pijnstillend door het leven, omdat ik eigenlijk geen rechte tanden hoef. Nou maar hopen dat de Amerikaanse tandarts het wel bij het rechte eind heeft...
