Een middelbare scholier

Voor de zomervakantie heeft Jari afscheid genomen van groep 8. Op dinsdagavond was de musical, op woensdag verzorgden de groep 8-ers nog een high tea voor het ondersteunende personeel op school en toen was het definitief gedaan met de HSL. De hele eerste vakantieweek heeft ie ontzettend gebaald en gemopperd. "Vakantie is stom, ik wil gewoon naar school," was de strekking van het verhaal.

Ik was verbaasd hoe diep het afscheid van de HSL hem aangreep. Tenslotte heeft hij maar één jaar in Singapore op school gezeten. Voordat we besloten naar Singapore te gaan, zaten we er best wel mee in onze maag. Dan kan Jari geen afscheid nemen in groep 8 van de Gerardus, waar hij toch zeven jaar op school heeft gezeten. Maar ja, je kan niet alles hebben, dus gingen we toch.

Het afscheid op de HSL was zoals de school is, hartverwarmend. De vrijheid die ze gekregen hebben om zélf iets moois te maken van de musical. De musical was door de meester en juf van groep 8 zelf geschreven en dat kon je merken, de rollen waren de kinderen op het lijf geschreven. Wat ook geweldig was, was dat ieder kind zelf mocht aangeven als het ook zijn of haar muzikale kwaliteiten ten gehore wilde brengen. Alle soorten liedjes en uitvoeringen werden naadloos in de musical ingepast. True colours van Cindy Lauper met eigen begeleiding op de gitaar, een quatre mains op de piano, een gitaarsolo van Guns 'n Roses, een complete band (gitaar, drum, piano en zang) met One Love van Bob Marley, een rap gecombineerd met breakdance, prachtige dans uitgevoerd door een viertal dames, en natuurlijk Jari met een drumsolo. Wat hebben we allemaal genoten, kinderen en ouders.

Maar het allermooiste was de dag na de musical op school. Ze hadden net gedag gezegd in de klas en moesten nog even wachten op de schoolbus. Zes jongens zaten naast elkaar op een stenen muurtje van de schooltrap. Dikke tranen. Af en toe een onderdrukt snikje. Jari, die een stukje hoger zat om met mij te wachten op Maaren en Lasse, stond op en ging erbij zitten. Niemand zei iets, maar je kon de saamhorigheid in het verdriet voelen. Totdat, een minuut of tien later, één van de jongens een mobiele telefoon tevoorschijn haalde en een muziekje opzette. De volgende pakte een voetbal en al gauw rende ze allemaal weer over het grasveld. Moment voorbij, maar het zei zoveel over het afgelopen jaar in groep 8.


Inmiddels is Jari alweer een week naar United World College of South East Asia (UWC) geweest. Het was zwaar voor hem. Zoveel nieuwe indrukken, een chaotische schoolbus, een campus waar je makkelijk kunt verdwalen, iedere dag een uniform aan (wat bij nader inzien toch erg gemakkelijk blijkt te zijn, je hoeft in ieder geval niet na te denken wat je aan zult trekken), internationale klasgenoten, nieuwe vakken en leraren, de hele dag Engels aanhoren én zelf praten, huiswerk opkrijgen, eraan denken de labtop iedere avond op te laden...Op woensdag kwam hij pas laat thuis, omdat de schoolbussen nog een puinhoop zijn. Hij was van hot naar her gestuurd en had de juiste bus (welke dat dan ook mocht zijn) gemist. 'Mam, wat is "upset"?' was de eerste vraag toen hij thuis kwam. De head of grade had hem eens goed aangekeken en gevraagd of hij upset was. Ja, dus.

Na een week is de spanning van het nieuwe nog iets te groot om lekker enthousiast te zijn. Maar dat moment gaat komen, daar heb ik alle vertrouwen in.