Het verhaal van de opgeslagen container

Het was de laatste weken een veel besproken onderwerp: de opgeslagen container in Nederland. Zouden we nu dan toch eindelijk te zien krijgen wat er precies in zat. We hadden namelijk aan Philips gevraagd of we een aantal spullen uit deze container nog naar de US mochten verhuizen.

Maar ik zal bij het begin beginnen. Toen wij drie jaar geleden naar Singapore gingen verhuizen, was het in eerste instantie de bedoeling om ons huis in het Groenveld gewoon leeg te laten staan en niet te verhuren. Met die gedachte zijn wij destijds verhuisd. Toen eenmaal in Singapore bleek dat de leegstand ons toch wel veel geld ging kosten, besloten we het huis toch maar te verhuren. Gelukkig hadden we van Philips nog opslag in Nederland te goed en waren mijn ouders zo lief om de hele boel te coördineren en in te laten pakken.

In de loop van de jaren kwam regelmatig de vraag ter sprake: wat zit er nu eigenlijk precies in die opgeslagen container? Het antwoord van mijn ouders was eensluidend: "TEX!" Die was namelijk ook min of meer per ongeluk in de container terecht gekomen in allerlei kleuren. En ik kan melden: drie jaar tex bewaren in een opslag is redelijk zinloos.

Ondertussen weet ik dus wat er in de container zat. Sterker nog, ik heb alles één voor één in mijn handen gehad om uit te zoeken. Een kleine bloemlezing: de tuintafel met zes tuinstoelen (te groot voor de tuin in Singapore, maar in de US perfect), de winterdekbedden (heerlijk om daar straks weer onder te kunnen slapen, wel eerst even wassen), de oude bank (weg ermee), de Artifort kuip die net zo oud is als ik (mee naar US en opnieuw laten bekleden), boeken, heel veel boeken (lang leve de ereader, maar ik heb nu tenminste wel wat om in al die boekenkasten te zetten in de US), de Kewlox kasten (oh shit, helemaal uit elkaar, hoe krijg ik al die latjes en plankjes weer tot een kast), negatieven van alle foto's voor het digitale tijdperk (weggooien kan ik niet over m'n hart verkrijgen, maar wat moet je er eigenlijk mee), speelgoed (weggeven en de bak met B-Daman en Pokemon toch maar mee voor Maaren en Lasse), tot het laatste moment gebruikte wasmand, theedoeken, strijkplankje (komen helaas altijd van pas), carnavalskleren (misschien wat voor Halloween), skikleren (yes, mmmm, wel een beetje verouderd) en voor de rest rommel, heel veel rommel. Ik had me bij de verhuizing naar Singapore blijkbaar vooral geconcentreerd op wat mee moest, minder op wat achterbleef...

Nu begon het tot een projectje uit te groeien om al onze bezittingen in Nederland te verzamelen. 'Hier op zolder liggen jouw kerstspullen nog.' Oh ja, de zeer bescheiden witte kerstboom, niet echt Amerikaans, maar toch maar mee. Ook de laatste Kikezz-cadeautjes zijn vergeven. De rest ga ik zelf gebruiken, voorlopig heb ik kussentjes genoeg. De hanglampen (geen aansluiting voor in het nieuwe huis), zijn omgebouwd tot staande lampen. Alle fotoalbums kunnen weer mee en ik zou in de US natuurlijk ook de achterstallige foto's in kunnen plakken, zodat Maaren ook een eerste album heeft in plaats van twee bladzijden. De ingelijste trouwfoto, de zeefdruk van Angeles Nieto, Jari's eerste foto mét zever en het schilderij van de stof van mijn trouwjurk kunnen in de US allemaal weer opgehangen worden. Zelfs opa's en oma's oude salontafeltje dat op de boerderij in de hal was achtergebleven kan mee. En tot slot heb ik alle winterkleren uitgezocht en ingepakt.

Dus zijn er nu twee containers onderweg naar Old Greenwich. Eén uit Singapore (die komt dinsdag, jippie) en één uit Nederland. Ik kan voorlopig vooruit met inrichten...

Afscheid nemen

Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen en plaatsen doet me niet zoveel. Ik ben erg goed in opruimen (wat de afgelopen weken weer heel handig is gebleken). Over spullen ben ik niet zo sentimenteel, alles wat ik moet onthouden zit ergens in mij, daar heb ik die spullen niet voor nodig.  Ook afscheid nemen van plaatsen is niet zo'n probleem. Tuurlijk is Singapore een prachtige stad, maar ook Deurne heeft z'n voordelen (al was het maar snel boodschappen doen op de fiets) en ik ben ervan overtuigd dat Old Greenwich ook weer z'n voor- en nadelen heeft. Tot zover alles onder controle dus...

Maar afscheid nemen van dierbare mensen, da's een ander verhaal. Het liefst doe ik net of ik gek ben en roep ik heel hard 'tot ziens' en 'we houden contact.' Ja, natuurlijk houden we contact. Maar contact via mail, whatsapp en zelfs skype is toch wel heel ander contact als gezellig samen koffie drinken, eten of samen iets doen. En afscheid nemen, tja, dat is dan toch het grote nadeel van een leven als expat. 

De afgelopen tijd zijn wij ontzettend veel bezig geweest met afscheid nemen. Eerst in Singapore, daarna in Nederland. En alhoewel we een geweldig avontuur met ons zessen voor ons hebben liggen, besluipt me dan toch af en toe even het gevoel, wat ga ik daar in Old Greenwich eigenlijk in hemelsnaam doen? 

Op zo'n moment hou ik mezelf (net als de kinderen) maar weer voor: drie jaar geleden in Singapore kenden we ook nog helemaal niemand. En als ik dan zie hoeveel bijzondere mensen ik heb ontmoet en wat voor vriendschappen ik daar aan overhoud....dan ben ik een gelukkig mens.

Gelukkig hebben we inmiddels in Nederland ervaren dat echte vriendschappen ook overleven als je elkaar maar één (of soms twee) keer per jaar ziet. Als je na een jaar bij iemand binnenloopt, dan is het net of je er vorige week nog was en kun je de draad zo weer oppakken. Dat geldt voor mij en ook voor de kinderen. Geweldig om te zien en te ervaren, al die échte klikken.

Dus, lieve mensen, wij denken aan jullie, we mailen, appen en skypen, we missen jullie. Én wij gaan ons richten op het ontmoeten van nieuwe mensen, zodat we hier in Old Greenwich over een jaar of drie weer met pijn in ons hart afscheid mogen nemen.