Afscheid nemen

Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen en plaatsen doet me niet zoveel. Ik ben erg goed in opruimen (wat de afgelopen weken weer heel handig is gebleken). Over spullen ben ik niet zo sentimenteel, alles wat ik moet onthouden zit ergens in mij, daar heb ik die spullen niet voor nodig.  Ook afscheid nemen van plaatsen is niet zo'n probleem. Tuurlijk is Singapore een prachtige stad, maar ook Deurne heeft z'n voordelen (al was het maar snel boodschappen doen op de fiets) en ik ben ervan overtuigd dat Old Greenwich ook weer z'n voor- en nadelen heeft. Tot zover alles onder controle dus...

Maar afscheid nemen van dierbare mensen, da's een ander verhaal. Het liefst doe ik net of ik gek ben en roep ik heel hard 'tot ziens' en 'we houden contact.' Ja, natuurlijk houden we contact. Maar contact via mail, whatsapp en zelfs skype is toch wel heel ander contact als gezellig samen koffie drinken, eten of samen iets doen. En afscheid nemen, tja, dat is dan toch het grote nadeel van een leven als expat. 

De afgelopen tijd zijn wij ontzettend veel bezig geweest met afscheid nemen. Eerst in Singapore, daarna in Nederland. En alhoewel we een geweldig avontuur met ons zessen voor ons hebben liggen, besluipt me dan toch af en toe even het gevoel, wat ga ik daar in Old Greenwich eigenlijk in hemelsnaam doen? 

Op zo'n moment hou ik mezelf (net als de kinderen) maar weer voor: drie jaar geleden in Singapore kenden we ook nog helemaal niemand. En als ik dan zie hoeveel bijzondere mensen ik heb ontmoet en wat voor vriendschappen ik daar aan overhoud....dan ben ik een gelukkig mens.

Gelukkig hebben we inmiddels in Nederland ervaren dat echte vriendschappen ook overleven als je elkaar maar één (of soms twee) keer per jaar ziet. Als je na een jaar bij iemand binnenloopt, dan is het net of je er vorige week nog was en kun je de draad zo weer oppakken. Dat geldt voor mij en ook voor de kinderen. Geweldig om te zien en te ervaren, al die échte klikken.

Dus, lieve mensen, wij denken aan jullie, we mailen, appen en skypen, we missen jullie. Én wij gaan ons richten op het ontmoeten van nieuwe mensen, zodat we hier in Old Greenwich over een jaar of drie weer met pijn in ons hart afscheid mogen nemen.