CrossFit en een keukenprinses

Soms ben je zelf verbaasd waar je zo gaandeweg in bent gerold. Zo had ik nooit van mezelf verwacht dat ik me nog eens een echte keukenprinses zou voelen. Ik bak, kook, airfry en slowcook dat het een lieve lust is. Banana muffins, ontbijtkoekjes, wafels, eierpizza'tjes, kaneelbrood, stoofpotjes en roerbakgerechten in ontelbare variaties, ik draai er mijn hand niet voor om. En dat terwijl de hele familie zich druk maakte over mijn gebrek aan kookkunst, toen we Singapore en de goede zorgen van Jo Ann verlieten.

Toen we hier nog maar net waren, vroeg Jari voor zijn verjaardag dumb bells en een pull up bar. Ik moest eerst even opzoeken wat het was. Dumb bells zijn in zwaarte aanpasbare gewichten, die je in iedere hand één kunt oppakken. Aan een pull up bar kun je jezelf optrekken. Kortom, hij wilde spierballen kweken. Met behulp van de workout-video's van fitnessblender.com ging hij aan de slag. 'Doe je wel voorzichtig, je moet wel goed op je houding letten!', sprak ik hem voor de zekerheid toch maar even moederlijk toe. Maar al gauw voldeed een en ander niet meer. Er moest en zou een bar bell komen met olympische gewichten. Gelukkig werd er meteen een video van youtube onder mijn neus geduwd, zodat ik niet hoefde te vragen wat dat nou weer was. Ik zag in het zweet badende mannen die allerlei moeilijke krachtpatserige oefeningen uitvoerden. Het deed me meteen denken aan 'de sterkste man' wat we vroeger thuis wel eens keken (waarom keken we dat eigenlijk, vraag ik me nu af). Een bar bell bleek gewoon zo'n ijzeren stok met aan twee kanten van die grote zware schijven eraan te zijn. Snel klikte Jari verder naar Amazon.com, waar je die bar bells zonder verzendkosten (lang leve internet shoppen) kon bestellen. Er zat al van alles in het winkelmandje. 'Kijk, dit heb ik dan nodig, het kost usd 350 en ik betaal het van mijn zakgeld.' 

'OK', aarzelde ik. 'Is dat wel veilig voor groeiende lijven?'

De daarop volgende dagen, kreeg ik alle ins en outs van CrossFit voor mijn kiezen. Ik werd bedolven onder termen als WOD (work out of the day), the box (de fitnessruimte), thrusters, ring dips, overhead squats en push jerks. Ook verrichte Jari grondig onderzoek naar het opbouwen van spieren en hoe gewrichten werken. De biologie- en de gymleraar werden geraadpleegd. Conclusie: 'Ja hoor, mam, als je de oefeningen goed uitvoert en niet overbelast, is het helemaal veilig'. De bezorger van Amazon zeulde een week later het loeizware pakket de veranda op en om de houten vloer binnen te sparen, toverden Jari en ik de "man cave" (ook nieuw voor mij, maar in Amerika een begrip:  A man cave or manspace, is a male sanctuary, such as a specially equipped garage, spare bedroom, media room,  den, or basement. It is a metaphor describing  a room inside the house where "guys can do as they please" without fear of upsetting any female sensibility about house decor or design) in de garage om tot een gym.

Regelmatig moest ik even komen kijken of de rug wel recht was. Maaren's gymnastics lessen werden vanuit CrossFit oogpunt kritisch onderuit gehaald en ik heb geïnteresseerd naar ontelbare winnaars op de CrossFit games (ja, er zijn ook wedstrijden van) gekeken. Ook werd mij duidelijk gemaakt dat CrossFit geweldig was, omdat je én sterk én lenig én behendig én atletisch én slim moet zijn om CrossFit goed te kunnen doen. Kimmo's hardlopen werd eens nader onder de loep genomen. 'Pap, daar wordt je helemaal niet fit van, da's alleen maar conditie. Je moet kort met hoge intensiteit trainen.'  Ik bleek toch niet zo'n goede hulp bij het beoordelen van de juiste vorm van de oefeningen te zijn. 'Je rug kromt toch op het laatst, is dat de bedoeling?' Dus leek het ons verstandig dat Jari onder begeleiding van een CrossFit coach ging trainen, zodat hij in ieder geval wist dat hij de oefeningen goed uitvoerde, voordat hij het gewicht verder opschroefde. Kimmo moest 'verplicht' mee, zodat er in huis toch iemand was die wist waar onze zoon nu eigenlijk precies mee bezig was.

En zo hebben we nu maar liefst twee CrossFitters in huis. Jari is zo'n vijf keer per week in the box te vinden. Ik vind het prachtig om te zien hoe Jari zich er helemaal in onderdompelt en verdiept.

Maar eerlijk, al die fysieke drukmakerij, da's niks voor mij. Doe mij maar yoga, lekker relaxed. Maar als je zo druk bent met workouts, is het natuurlijk wel belangrijk om je lijf van goede voeding te voorzien. En daar hadden Jari en ik nu in een keer een gemeenschappelijke interesse te pakken. Al gauw kwam Jari op de proppen met het Paleo principe van eten. Veel CrossFitters eten Paleo. Het idee is dat je gaat eten zoals onze voorvaders lang geleden aten. In eerste instantie schoot ik in de lach, maar toen ik mij er van lieverlee ook maar in verdiepte, raakte ik enthousiast. Wie wil er nu niet natuurlijk en vers, met veel groenten en fruit, zonder toegevoegde suikers en andere rotzooi eten, zonder calorieën te tellen? Bovendien wordt je op het Amerikaanse internet doodgegooid met paleo recepten en in de supermarkt wordt je bedolven onder de term 'organic'. Je moet nog zoeken naar een niet 'organic' appeltje. Nu is mijn kans, bedacht ik me. Alle ingrediënten binnen handbereik om onze eetgewoonten eens kritisch onder de loep te nemen: een prachtige keuken met twee mega ovens en twee vaatwassers, net zo makkelijk' organic' boodschappen doen als gewone boodschappen doen, recepten te over en duidelijke richtlijnen wat wel en liever niet te eten, tijd, én een fanatieke medestander. 

En zo ben ik de laatste tijd veel in de keuken te vinden. Langzaam, heel langzaam winnen Jari en ik in huize Zegers terrein met onze eetgewoonten. 'Mam, wanneer bak je weer nieuwe wafels?' (van appel, banaan, almond bloem en wat eieren). 'Mag ik nog zo'n banana muffin?' Vooral Maaren is enthousiast. 'Ik wil worteltjes mee naar school voor lunch'. Lasse zit er bij en kijkt bedenkelijk. 'Wil jij soms komkommer mee naar school?', vraag ik onder het motto "ijzer smeden als het heet is". Ja, dat wil hij wel. Als ik 's middags de lunchtasjes leeg maak, kom ik een onaangeroerd bakje komkommers tegen. Als ik Lasse ernaar vraag, krijg ik als antwoord: 'Ik neem ze wel mee, maar ik eet ze niet op.'

Ach ja, het zal nog wel even duren voordat ze vragen of ze ook Zoodles (spaghetti van courgette) mogen, maar het begin is gemaakt. En het goede nieuws is dat niemand zich meer zorgen maakt over mijn kookkunst. 'Mam, jij kunt eigenlijk best goed koken!'

Blizzard

Het was overal op het nieuws, hier in Amerika, maar ook in Nederland....New York ligt helemaal stil vanwege een waarschuwing voor een blizzard. Geheel tegen mijn gewoonte in was ik deze keer vanaf het eerste begin al op de hoogte. Sinds we een snow day (vrij van school) hadden toen het regende en Jari en ik voor niks om zes uur waren opgestaan, volg ik alle weerwaarschuwingen op de voet. En dat zijn er nogal wat in Amerika, waar iedereen zich toch vooral wil indekken tegen eventuele claims.

De 'wind chill advisory's' (doe een muts op en handschoenen aan want het waait buiten en dat is koud) en 'winter storm warnings' (het duurde even voor ik erachter was dat ze hiermee gewoon bedoelen dat het gaat sneeuwen) vliegen ons om de oren. Meer nog dan de sneeuw, alhoewel er nu toch al een tijdje een mooi pak sneeuw ligt. Tot grote vreugde van de kinderen. De eerste drie plastic sleeën zijn al gesneuveld.

Maar goed, toen kwam daar plotseling de blizzard warning om de hoek waaien. Een tripje naar mijn favoriete groothandel-achtige supermarkt haalde ik niet meer, want de governor van Connecticut wilde iedereen op tijd thuis hebben, dus besloten ze de scholen maar vast om 12.15 uur dicht te doen. De storm werd rond 22.00 uur verwacht, dus zelfs als we voetje voor voetje zouden gaan, was dat inderdaad ruim op tijd. Dan maar naar de Shoprite hier in de buurt. Ik besloot meteen om 8.30 uur door te rijden, na het afzetten van Maaren en Lasse op school. Ik had het allerlaatste vrije parkeerplaatsje op de toch niet heel kleine parkeerplaats. Mijn motto in dit soort gevallen: 'Ok, het is druk, dan pas ik er ook nog wel bij'. Ik viste onderweg naar de deur ergens een boodschappenkarretje uit de sneeuw en stapte opgewekt de supermarkt in. Daar schoot ik meteen in de lach. Wat een puinhoop. Druk was een understatement. Mensen en wagentjes laveerden kriskras door de winkel, overal in de weg staande vakkenvullers en dozen, twéé bazen achter de 'the supermarket in your neigbourhood' balie en natuurlijk mega lange rijen voor de ongeveer 25 open kassa's. Het water en brood waren toen al zo goed als uitverkocht. Iedereen wenste elkaar 'stay safe' toe. De toon was gezet.

Op weg terug naar huis stopte ik toch maar even bij de handyman in het dorp om wat zaklampen te halen (ook die waren uitverkocht bij de Shoprite). Alle kabels lopen hier boven de grond en zijn dus nogal gevoelig voor storingen. We ontvingen zelfs een mailtje van Connecticut Light & Power dat de kans groot was dat de stroom zou uitvallen tijdens de blizzard en dat dit, ondanks dat ze er natuurlijk alles aan deden en de manschappen hadden klaar staan, wel een paar dagen kon duren. Toch vervelend als je niks ziet in huis en een zaklampje leek me een wel heel gemakkelijke oplossing. Ook bij de handyman liep het echter ondertussen al storm. Daar stonden zo'n 15 mensen met een sneeuwschep voor de kassa. Oh ja, goed idee, dacht ik, en haalde bij thuiskomst meteen onze sneeuwschep uit de garage en plantte hem binnen bij de achterdeur.

Nu was ik na mijn eerste lacherige 'Ach ja, ik moet toch boodschappen doen'-houding overgeschakeld in survival-modus. Ik wilde toch ook niet die 'domme Nederlander' zijn die zich maar half had voorbereid. Wat kan ik nog meer doen. Geen stroom, geen verwarming. Ik vroeg Jari 's middags het nog resterende open haard hout uit de garage binnen te leggen, zette de auto helemaal aan het begin van de oprit met de ruitenwissers omhoog (tegen het vastvriezen) en de sneeuwborstel binnen naast de sneeuwschep, checkte of we nog lucifers hadden, zette twee emmers water klaar (de hoofdkraan kan bevriezen als er geen verwarming is, had ik ergens gelezen), duwde nog gauw een was in de wasmachine en droeg de kinderen op 's middags vast het Nederlands op de computer te doen. 's Avonds keken we gezellig met z'n allen een film. Maaren's turnen was afgelast, er was een travel ban ingesteld (niemand mocht na 21.00 uur de weg meer op) en er was al besloten dat de scholen de volgende dag ook dicht zouden zijn.

Kimmo, die in Ohio zat, stuurde een whats app om te vragen hoe het ervoor stond.
'Hoe gaat het daar?'
'Goed, zijn een film aan het kijken. Nog geen sneeuw of wind te zien...'
'Ook geen sneeuw????'
'Noppes!'
De kinderen vertrokken rond half tien vrolijk met hun zaklampje naar boven, zich verheugend op de meter sneeuw die 's nachts zou vallen. Kimmo weer op de whats app:
'En nu?? Ze geloven het hier niet na alle commotie..."
Ik stuurde een foto met een uitzicht zoals iedere avond: 'Bewijs, geen wind, geen sneeuw (uit de lucht dan)'.

Het enige waar ik 's nachts om vier uur wakker van werd, was het zwaailicht, gepiep en gebonk van de Amerikaanse Pick-up met sneeuwschuiver, die bij de overburen probeerde de 10 cm sneeuw van de oprit af te schrapen. Tja, je zal met je 4 wheel drive ook eens 3 meter door een laagje sneeuw moeten rijden...

's Morgens probeerde ik uit te vogelen of die blizzard eigenlijk wel ergens had huisgehouden. Het enige wat ik op internet bij het Amerikaanse nieuws kon vinden, waren verslaggevers die bij wat rond dwarrelende sneeuwvlokjes bij het licht van een lantaarnpaal zeiden dat de straten helemaal verlaten waren. Nogal wiedes als je iedereen verbiedt de straat op te gaan. De governor waarschuwde nog steeds voor van alles en nog wat, zij het dat de ergste 'rampen' zich nu verder naar het oosten zouden gaan voltrekken. Uiteindelijk bood de app van het RTL nieuws uitkomst. Een Nederlandse verslaggever in New York wist te melden dat er niks aan de hand was daar. Zijn verslag ging gepaard met foto's van een sneeuwbalgevecht op Times Square en een langlaufer door de verlaten straten.

Ik volg de warnings nog steeds op de voet. Als je gewoon buiten kijkt, kun je er namelijk geen peil op trekken of de scholen wel of niet open zijn (een geluk is dat dit per district gaat, de kids zijn dus óf allemaal vrij óf naar school, ondanks dat ze op drie verschillende scholen zitten). Sinds de blizzard waarschuwing hebben we nog een delayed opening van anderhalf uur en één van een uur gehad. Waarom? Geen flauw idee. Ook voor de komende week wordt er weer volop sneeuw verwacht. Ze kunnen de moeders beter waarschuwen voor delayed openings, early releases en snow days. Jari en ik hebben besloten om al die warnings met een zak zout te nemen. Strooizout dan maar...