Het leuke van in Amerika wonen is dat je regelmatig het gevoel hebt dat je in een film meespeelt. Het is tegenstrijdig, je kent de situatie ergens van, maar tegelijkertijd is het ook hartstikke nieuw. Een aantal voorbeelden...
Als ik 's morgens naar school loop, wordt er niet 'gewoon' good morning gezegd, maar roepen mensen elkaar in het voorbij gaan toe 'How are you?' In het begin kwam ik niet verder als een struikelende 'Hi' terug. Nu roep ik in één adem 'I'm good, how are you?' Alhoewel ik ook af en toe gewoon een vriendelijke 'Good morning' rondstrooi, net zo makkelijk. Vanmorgen bij de Crossfit stond ik toch weer even met mijn mond vol tanden. Er werd een enthousiast 'Hey Maja, what's up?' mijn kant opgeroepen. Wat ik daar nu weer op moet antwoorden....
De meeste auto's zijn hier best fors. Ze lijken vooral van grote neuzen te houden. Ik vind onze auto ook behoorlijk groot. We passen er met z'n zessen ruim in. Gelukkig zijn de wegen en de parkeerplaatsen hierop aangepast, dus meestal valt het niet zo op (alhoewel ik pas een Amerikaan tegenkwam die vond dat de wegen in Old Greenwich maar smal waren). Maar pas in de parkeergarage raakte ik toch nog aan het twijfelen. Bij een rij parkeerplaatsen hing een bordje 'only small cars'. Die van ons paste er makkelijk in. Hebben we tóch een kleine auto....of ik ben gewoon een heel goede parkeerder, dat kan natuurlijk ook.
En dan is er natuurlijk nog de geweldige Amerikaanse brievenbus. Ik dacht altijd dat de postbode het vlaggetje omhoog zette als hij er post in had gelegd. Na een week was ik er al achter dat dat in ieder geval niet het geval was. Wel post, geen vlaggetje omhoog. Ik haalde mijn schouders er maar een keer over op. Totdat ik mijn overbuurvrouw iets in de brievenbus zag leggen en zíj het vlaggetje omhoog zette. Even checken en ja hoor, als je iets (gefrankeerd) in de brievenbus legt en het vlaggetje omhoog zet, neemt de postbode je brief mee. Dat bespaart dus mooi een ritje naar het postkantoor. Behalve dan als je een kind hebt dat ook denkt dat er post voor jou gebracht is als het vlaggetje omhoog staat. Dan vind je 's middags thuis in de keuken gewoon een opengemaakte enveloppe met je eigen te versturen post erin.
Een ander typisch verschijnsel is sportkleding. Als ik 's morgens de kinderen naar school breng, hebben de meeste moeders sportkleding aan. Goh, dacht ik in eerste instantie, wat actief, die gaan allemaal sporten. Maar al gauw bleek dat als je 's middags op school komt om de kinderen weer op te halen, de meeste moeders nog steeds in sportkleding zijn. Kijk, dan wordt het verdacht. De meeste kinderen zijn trouwens ook in sportkleding, joggingbroeken, korte sportbroeken (zelfs als het vriest), trainingspakken, het kan allemaal. Overigens kun je hier ook gewoon in je pyama en op sloffen naar de Starbucks en zelfs naar de supermarkt. Altijd handig als je ontbijt bent vergeten te kopen.
Andere 'net als in de film'-momenten zijn natuurlijk de gele schoolbussen (compleet met uitklappend stopbord en toeterende chauffeur als je bijna vergeet te stoppen aan de andere kant van de weg), de kruisingen met stopborden (dit werkt als een tierelier, mooi allemaal om de beurt. Het is alleen hoogst irritant als er in geen velden of wegen iemand te bekennen is), de megaverpakkingen in de supermarkt (vooral bij Costco, geweldig is dat, hoef ik gewoon maar twee flessen appelsap te kopen in plaats van acht), eten in een diner (en dan terwijl je vol zit de helft van het eten mee naar huis nemen, zodat je de volgende dag niet hoeft te koken), 's morgens op school de Pledge of Allegiance (iedereen kan hem thuis zo opdreunen, maar nog gekker, pas begon Lasse met drie leeftijdsgenootjes toen ik hem ophaalde bij karate in een keer 'This land is your land' te zingen) en dan natuurlijk de school nurse (die als je klaagt over dat je kind geheel nutteloos een inenting moet, omdat de datum van een al gegeven inenting volgens het Amerikaanse systeem net een week te vroeg is, als overtuigend argument naar voren brengt: 'It's the law').
Ook leuk trouwens, bij de tandarts in de stoel kijken naar een Amerikaanse tv show waar een dame een winkel aanklaagt, omdat de winkel twee jurken niet op tijd kon leveren. Ze vroeg de winkel de dan maar door haar gekochte drie keer zo dure jurken te vergoeden, want ze moest toch iets meenemen op vakantie. En dat daar dan drie (!) rechters serieus een uitspraak over gaan doen. Gelukkig kon de tandarts er ook om lachen.
En dan die stoere Amerikaanse taal. Pas zei ik tegen Maaren en z'n vriendje dat ik de Nerf gun heel cool vond. Dat kwam me op een vernietigende blik van Maaren te staan. 'Mam, dat zeg je zo niet, dan zeg je gewoon alleen SWAG.'
De crossfit coach die een pet én een capuchon op heeft. De pick ups die rondrijden. De gesprekken van moeders die zich zorgen maken dat hun zevenjarig kind achterloopt bij math, omdat hij een dag geen zin heeft zijn huiswerk te maken. Het iedere dag weer in elkaar draaien van een complexe logistieke planning om je kinderen naar sport en playdates te krijgen. Dankbaar zijn voor het reservewiel achterop je Jeep als er iemand achterop knalt als je stil staat voor het stoplicht en jouw auto niks heeft, terwijl de auto van de achteroprijder total loss is. Dat je op een schooldag met je beste vriendin zomaar een dagje naar New York kunt. Dat een moeder tijdens een Thai cooking class vertelt dat ze vooral goed is in 'ordering in' en dat haar kinderen vragen of ze alsjeblieft een keer iets anders kunnen eten dan pizza...
Aan veel 'net als in de film' momenten ben ik inmiddels gewend, maar iedere dag komt er nog minstens eentje bij. Het blijft een interessant land, Amerika.
