Om te voorkomen dat jullie morgen allemaal op het vliegtuig naar Singapore stappen, omdat jullie denken dat het hier alleen maar leuk is, ook even de andere kant van het verhaal.
Gisteren en vandaag hadden wij namelijk met z'n allen een soort van crisis. Iedereen was moe en vervelend, wat leidde tot een hoop geschreeuw, geruzie en uiteindelijk natuurlijk gehuil. Hoe dat zo kwam? Tja, waar zal ik beginnen...
Kimmo en ik zijn al het geregel helemaal beu. Huis, tuin, stroom, telefoon, clubjes, airco service, televisie, internet, enzovoorts, enzovoorts. Nu kwamen we er gisteren na een gesprek met de belastingadviseur achter dat we ons huis in Deurne moeten gaan verhuren. Door allerlei fiscale regels kunnen we de hypotheekaftrek niet meer hetzelfde toepassen en gaat het ons vet geld kosten als we het huis leeg laten staan. Dus moeten we het gaan verhuren...en dat betekent weer een hoop regelwerk. Grrrrrrrrrr.
Een andere hoofdbreker is de auto. Philips is niet bereid ons een leaseauto te geven. Ondertussen is ook gebleken dat we niet zonder auto kunnen. Ik heb namelijk een nieuw bijbaantje: chauffeur. Ik rij naar school, naar voetbal, naar hockey, naar zwemles, naar Kimmo's werk, naar vriendjes...(groot voordeel is dat mijn linksweegse autorijkunsten rap vooruitgang boeken). Een auto kopen is hier een dure business (misschien wijt ik daar nog eens een apart blog aan, want dat is een verhaal op zich) dus proberen wij Philips zover te krijgen dat ze ons toch iets tegemoet komen. Als buitenstaander zijn die discussies waarschijnlijk zeer interessant, maar als je er midden in zit, zijn ze vooral frustrerend. De conclusie van Philips gisterenavond was dat we maar meer kreeft moesten eten en minder wijn drinken en dan konden we van het geld dat we dan overhielden een auto kopen. Aaaaaaaaaahhh!
Lasse had van het weekend koorts. Hoge koorts. En nu heeft Singapore niet echt een klimaat waarin je graag koorts wil hebben. Dus de airco moest wat extra overuren draaien. Als moeder probeer je natuurlijk uit te zoeken waar die koorts vandaan komt. Geen snot, wel wat troep uit het oor, als het morgen nog niet over is, gaan we naar de dokter. Ik kan mijn verstand er altijd redelijk goed bij houden, maar ik voel me echt niet fijn met een ziek kind. Totdat de koorts in één keer zakte en er overal rode vlekjes te voorschijn kwamen. Heeft die zesde ziekte me toch weer gefopt. Hm, hm.
Vandaag kreeg ik een telefoontje van school. Iven was van het klimrek af gevallen; of ik hem op wilde komen halen. Gelukkig bleek de schade mee te vallen, maar de schrik was er niet minder om. Onderweg in de auto naar school zette ik toch in een keer weer mijn ruitenwissers aan in plaats van mijn knipperlicht. Bij de administratie op school trof ik een lijkbleke Iven aan. Hij had een grote bult op zijn achterhoofd, een bloedneus, een dikke lip en zere tanden. Na de nodige zakdoeken, ijscompressen en inspecties van de tanden, voelde hij zich gelukkig een stuk beter. Pppppffffffff.
Jari heeft last van heimwee, waar wij natuurlijk proberen zoveel mogelijk rekening mee te houden. Nu is dat heel vervelend (ik weet hoe het voelt), maar gisteren werd het als wapen tegen ons ingezet. Wij hadden hem meegesleept naar Singapore, dus hij was boos op ons. En alles in Singapore was stom! Hij ging nergens meer heen en wilde de zaak net zo lang verzieken tot we naar huis zouden gaan. Nu waren wij gelukkig allebei zo wijs om aan dat spelletje niet mee te doen. En Jari was zo wijs om al gauw te begrijpen dat hij beter met ons kon praten over dat vervelende gevoel. Oh, oh.
Maaren heeft een nieuwe hobby, schreeuwen. Als je niet meteen naar hem luistert of er gebeurt iets waar ie niet van gediend is, begint ie te krijsen. Echt, een gillende keukenmeid is er niks bij. Nu word ik daar stapelgek van en de rest van de familie trouwens ook. Dus op een gegeven moment sta je zelf te krijsen dat ie op moeten houden met krijsen. Dat schiet z'n doel voorbij. Ik denk dat we er vanavond met het avondeten een oplossing voor hebben gevonden: we hebben Maaren benoemd tot stemchef van ons gezin. De kinderen waren namelijk aan het vertellen dat ze op school in een groepje allemaal verschillende rollen (met bijbehorende verantwoordelijkheden) hebben. Zo heb je de teamchef, de bakchef (die moet zorgen dat de groepstafel opgeruimd blijft), de materialenchef, de tijdchef en dus ook de stemchef. En die stemchef moet er opletten dat iedereen in het groepje de juiste stem (inclusief volume) gebruikt bij de geschikte activiteit. Toen we hem vertelde dat hij er dan ook op moest letten dat papa en mama niet voor niets stonden te schreeuwen, begon hij helemaal te glunderen. Ik ben benieuwd. Hè, hè.
Na al die gggrrrrr, aaaaaahhhhhh, hhmm, pppfffff, oh oh en hè, hè denk ik dat wij van het weekend nog maar eens even naar ons palmbomenstrandje rijden. Lekker met de voetjes in het water even bijkomen van de spanningen van deze week. Daar ben ik wel aan toe, zeg.
Maar jullie weten het nu, het Singaporese leven heeft in sommige opzichten toch verdacht veel weg van het gewone dagelijkse leven in Nederland...
