Winst

In Nederland stond mijn leven (bijna) altijd in de hoogste versnelling. Alhoewel ik daar meestal zelf wel erg rustig onder kon blijven. Gewoon een kwestie van niet teveel nadenken en doen wat je moet doen. Als mensen aan mij vroegen: "hoe doe je dat met vier kinderen", dan antwoordde ik altijd: "niet te nauw kijken en alles één voor één".






Hier hebben ze daar een andere oplossing voor en die heet "helper" (iemand die bij je inwoont en je huishouden doet). Ik moet zeggen dat die oplossing me een stuk beter bevalt. Al het werk dat ik eerst zo'n beetje alleen deed, doen we nu continue met z'n tweëen. Dat scheelt een slok op een borrel. Eerst moest ik altijd rennen en vliegen om de was te doen, boodschappen te halen, eten te koken, een beetje te poetsen, alle briefjes van school te verwerken en de juiste dingen op de juiste dag aan het juiste kind meegeven (uitdaging op zich), kinderen te helpen met huiswerk, naar de logopedie, administratie en dan ook nog iets voor mezelf doen.

Vaak heb ik me afgevraagd hoe ik het in hemelsnaam voor elkaar kon krijgen om ook nog eens af en toe met de kinderen "iets leuks" te doen. Gewoon iets simpels, een keer naar de Speuldries, een potje monopolie spelen, eens gaan kijken naar het voetbal, samen kleren kopen in plaats van gauw wat bestellen op internet enzovoorts. Qua tijd was het sowieso lastig, maar als je bijna continue in de hoogste versnelling staat, is het ook qua gemoedsrust lastig om tijd vrij te maken.




Nu ben ik zo'n beetje teruggeschakeld tot de eerste versnelling (nou vooruit, de tweede dan). Omdat de "helper" (Jo Ann) het hele stuk huishouden voor haar rekening neemt, hoef ik me alleen nog maar druk te maken om het stuk "kinderen". En dat is echt een verademing!




Ik heb nu tijd om een spelletje te doen (nu nog een kind zoeken die daar zin in heeft). Ik rij op m'n gemak naar de zwemles en zit, tot groot genoegen van Maaren, rustig een half uur langs de rand van het zwembad om de vorderingen te bekijken. Daarna Iven ophalen van hockey. Is het een half uurtje uitgelopen? Geen probleem, mijn avondeten is toch klaar als ik thuis kom. Ik vertrek een kwartier eerder om Jari van voetbal te halen, zodat ik nog even kan kijken wat ze doen. Na het eten is het (iedere dag, behalve zondag) tijd voor huiswerk. Jari moet een uur huiswerk maken en Iven een half uur. Ik sta zo van tafel op, hoef niks af- of op te ruimen en kan ze rustig helpen met hun huiswerk. Wil Lasse in het badje zwemmen om het nieuwe opblaasbeest uit te proberen? Geen probleem, ik zet het NU wel even op (en niet straks en dan weer vergeten)...




En zo heb ik 's avonds nog puf om samen met Maaren net zo'n mooie hoed te maken van een handdoek als Jo Ann altijd heeft als ze uit de douche komt.




Op vrijdagmiddag zijn de kinderen altijd al om 14.00 uur thuis van school. We zijn vanmiddag van plan te gaan zwemmen. Tijd genoeg voor. En Jo Ann gaat mee. Da's op de eerste plaats gezellig en op de tweede plaats ook nog eens handig, want dan hoef ik niet alleen iedereen in de gaten te houden.




Ik geloof dat dat de grootste winst gaat zijn van het hele "wij gaan naar Singapore"-verhaal: tijd en rust voor de kinderen!


Ps. Ondertussen heeft Lasse al vier keer gevraagd om een tosti, beetje strubbeling blijf je houden....

Location:Hillcrest Rd,,Singapore