Picnic

Joehoe, we hebben hem! De auto!



Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar het is dan toch gelukt. Wij zijn de trotse bezitter van een Toyota Picnic. Van motoren en dat soort fratsen heb ik geen verstand, dus even op z'n "vrouws": het is een zilvergrijze MPV met 7 zitplaatsen, beige lederen bekleding (hebben ze hier allemaal, stof is veel te heet), airco, automaat, van die hele handige piepers als je achteruit tegen een paaltje aan dreigt te rijden en donkere ramen.

In eerste instantie waren we eigenlijk helemaal niet van plan om een auto te kopen. "We doen het wel met bus, metro en taxi", was het idee. Al heel gauw kwamen we erachter dat dat een leuke theorie was, maar in de praktijk niet werkte. Al die ritjes naar het werk (10 minuten met de auto, een uur met de bus) naar school, hockey, voetbal, zwemles, vriendjes, boodschappen...en aangezien fietsen hier geen alternatief is. Tenminste niet als je je leven nog niet moe bent.



De eerste reactie van de Singaporezen, als je ze vertelt dat je een auto wilt kopen, is "aaah, da's hier ontzettend duur". Hoe kan het dan dat hier zoveel grote auto's rondrijden, denk ik dan meteen. Een auto is hier echt een statussymbool. Je ziet hier het meeste Toyota's, Nissans, Mitsubichi's en Mazda's rijden. Als je een "continental car" (Europese auto) rijdt, dan heb je het hier helemaal gemaakt. En dan liefst natuurlijk een BMW of Audi. Daar worden hier veel leningen voor afgesloten.



De Singaporese overheid heeft een slim systeem bedacht om het aantal auto's in Singapore onder controle te houden. Je mag hier geen auto rijden zonder Certificate of Entitlement (COE). Eens per maand verkoopt de overheid die certificaten via een veiling. De hoogste bieders krijgen de beschikbare certificaten (zo'n 1000 per maand). Op dit moment kost zo'n certificaat s$65.000, ongeveer 38.000 euro! Het certificaat is vervolgens 10 jaar geldig en blijft bij de auto. Een tweedehands auto koop je dus inclusief COE. De meeste mensen ruilen na deze 10 jaar hun auto in bij de overheid. Daar krijg je dan, afhankelijk van het type auto, een gegarandeerd bedrag voor terug (de PARF-value). Die auto's gaan vervolgens naar de export. Zo houdt de overheid, omdat ze kunnen bepalen hoeveel nieuwe certificaten ze uitbrengen per maand, dus min of meer grip op het aantal auto's in Singapore. Sommige Singaporezen zien dat iets anders. Die vinden dat de overheid "good businessmen" zijn en dat ze over de rug van de burgers een hoop geld binnen harken.



Maar goed, als je zoals wij, voor 2 of 3 jaar een auto moet kopen, word je niet blij van die COE. De investering wordt dan wel heel erg hoog. Gelukkig wilde Philips die COE wel zolang voorschieten, zodat we die in ieder geval niet mee hoefden te financieren. Dat klinkt heel simpel, maar daar lag een ingewikkeld systeem van afschrijvingen en dat soort ongein aan ten grondslag. Die PARF-value was voor ons ook nog erg belangrijk en ook het gedeelte COE in de totaalprijs van de auto, het aantal jaren dat bij verkoop nog resteerde voor de COE en nog een zooitje andere factoren. Uiteindelijk heeft Kimmo in excel een spreadsheet gemaakt, waar na het invoeren van een aantal basisgegevens, het financiële plaatje per auto kwam uitgerold. Dagen heeft ie zitten rekenen. Ik wed dat ie meer dan 100 auto's heeft doorgerekend. Tot het echt niet meer leuk was...

Maar nu hebben we hem dan! Onze Picnic. Onze vrijheid om te gaan en staan waar we willen. Heerlijk. En wat een opluchting dat al het gediscussieer met Philips is afgelopen en het financiële plaatje rond is. Het uizicht vanaf onze poort ziet er nu zó uit:


Mooi, hè?!

Nu kunnen we op ons gemak door de Lion City (zoals Singapore ook wordt genoemd) crossen. We gaan toch maar iets minder hard als de formule1 coureurs die hier van het weekend 's nachts door de stad gaan racen...



Jari's zelf bedachte en gemaakte uitbeelding van Singapore. Net echt!

Location:Hillcrest Rd,,Singapore