Fietsgezin

Onder het motto "toerist in eigen land" vertrokken we zondagochtend met z'n allen naar pulau Ubin. Dit is een eiland dat bij Singapore hoort. We moesten met de ferry, dus parkeerden we de auto bij de ferry in Changi Village. Nu bleek ferry een groot woord te zijn. Er voeren namelijk oude vissersbootjes heen en weer. Ik schat een stuk of twintig. Als er twaalf personen aan boord waren en het bootje "vol" was, vertrok het. Onze schipper had z'n bootje niet helemaal netjes opgeruimd, maar had de bodem dan wel weer belegd met oude vloerbedekkingtegels. Wij bepakt met twee rugzakjes en drie waterflessen, allemaal plakkend van de zonnebrand en de muggenspray. Daar gingen we, wind in de haren, ronkende motor, deinend op de golven. Boven ons hoofd de vliegtuigen die gingen landen op Changi airport. Het ultieme "ik ga iets spannends doen" gevoel.

Eenmaal op pulau Ubin werden we belaagd door de fietsverhuurders. We moesten door een smal straatje met aan weerskanten een aaneengesloten rij fietsen te huur. Hier en daar een cafeetje (zo een waarvan je in Nederland weet dat je nooit klanten zou krijgen) en restaurantje, dat was het hele dorp.
"You want to rent a bike?"
"We have childseats", wijzend op Lasse. Dat we drie keer het straatje op en neer sjokten met z'n allen, hielp natuurlijk ook niet echt. Af en toe moest er dan ook nog een taxibusje langs. Uiteindelijk kozen we voor een verhuurder op een klein pleintje, al was het alleen maar dat we daar met z'n allen konden staan zonder van onze sokken gereden/gefietst te worden.

Maaren besloot zelf te gaan fietsen en Lasse ging bij Kimmo achterop. Iedereen had een mountainbike en ik ging weg met een fiets met een mandje. Waarom weet ik ook niet. Dat mandje stond me aan. Achteraf gezien waren versnellingen zeker zo nuttig geweest.

We besloten eerst naar Check Jawa te fietsen. Dit is een uniek natuurgebied met koraal, een rotsachtige kust en mangroven. De weg er naar toe was prachtig. Zo indrukwekkend. Alsof de ene boom de andere wil overtroeven door nóg groter en nóg groener te zijn. En daar fietste ik dus tussen met m'n mandje. Diep inademen maar en genieten. Lekker achteraan met de mennekes voor me. Maaren had wat opstartproblemen, maar al gauw ging ie als een speer. Berg op én berg af. En wij maar roepen: "remmen Maaren, remmen!"

Eenmaal bij Check Jawa bleek dat wij echt een fietsgezin zijn. Tijdens het fietsen was er geen onvertogen woord gevallen, maar nu moesten we de fietsen achterlaten.
"Ik wil niet lopen", aldus Maaren.
"Mijn benen zijn moe", wist Lasse.
"Het is veel te ver", zei Iven, de kaart bestuderend.
Maar we gingen toch. Je kon over een houten loopbrug lopen, zodat je de kustlijn en de mangroven zonder natte voeten kon bekijken. Ontelbare krabbetjes met een grote poot (we waren het er allemaal over eens dat dat erg zielig was, het hele beest was uit evenwicht), een kruising tussen een kikker en een vis, vogels, er was genoeg te zien.

Daarna weer op de fiets terug naar de village om een hapje te eten. Onderweg kwamen we hier en daar een huisje tegen. Nou ja, huisje, meer een hut van plastic platen en een golplaten dak. Er omheen een hoop rommel, variërend van bloempotten, tot plastic tonnen, tot een stalen aanrecht met spoelbak. Uit één van die hutjes kwam snoeiharde muziek. Een mix van een oud klinkend melodietje met een moderne beat. Vrolijke stemmen, de bbq aan. Het zag er heel gezellig en sfeervol uit. Je vraagt je in één keer af waar je al die materiële spullen toch voor nodig hebt. En dat het hebben van die spullen dan ook weer zo'n gedoe met zich meebrengt (de energierekening, verzekeringen, uitzoeken hoe die apparaten in hemelsnaam werken, bij wie moet ik klagen als het ding na een week al stuk is, enzovoorts). Ik weet niet wie het het beste heeft bekeken. Maar goed, ik ben erg gehecht aan een warme douche, een wc en een stofvrij bed. Dus voorlopig woon ik gewoon in Singapore en gaan we in het weekend lekker fietsen op pulau Ubin voor het ultieme vakantiegevoel in eigen land!