Prinsen en prinsessen

Afgelopen zaterdag zijn we naar een Singaporees prinsessenfeestje geweest. Ja, echt waar, Kimmo, Iven, Maaren, Lasse en ik. Jari wist zich te drukken door uit logeren te gaan. Ik heb er mijn ogen uitgekeken, geprobeerd onze drie prinsen (ahum) zich enigszins aan de Singaporese prinsesjes te laten aanpassen en me bovenal verbaasd over de gang van zaken.

We kwamen er terecht doordat het dochtertje van een collega van Kimmo vijf werd. Dus reden we gewapend met roze prinsessenpuzzle en meisjes lego naar het condominium waar het feestje werd gehouden. Behalve een zwembad hebben de meeste condominiums ook een gezamenlijke ruimte die je als bewoner kunt gebruiken voor feesten en partijen. Wij togen dus naar het clubhouse en liepen een beetje verlegen achter Kimmo aan de ruimte binnen. Er zaten zo'n 30 mensen aan vier tafels met paarse tafelkleden erover. Hier en daar zat een kind aan tafel een cupcakeje te versieren. Meestal onder begeleiding van de meegenomen hulp. Het ging er allemaal erg rustig en ingetogen aan toe, dus ik voelde de bui al wel een beetje hangen. De airco stond vast op de hoogste stand, want het was er erg koud. Er stond een buffetje met van allerhande Chinees eten klaar. Nu snapte ik ook waarom Jo Ann het al raar vond dat we eerst thuis gingen lunchen voordat we naar een kinderfeestje gingen.



Natuurlijk gingen we eerst op zoek naar het jarige prinsesje en haar ouders. Lasse gaf enthousiast het cadeautje aan de jarige, die het zonder uit te pakken wegstopte achter een stoffen deurtje van klittenband in een mega prinsessentent. Op de tent zat een kaartje "Happy birthday little princess". De hele middag heeft ze niet meer omgekeken naar de cadeautjes. Ik vroeg me af hoe ze haar in hemelsnaam geïnstrueerd hadden, denkend aan onze kids die bij hun eigen verjaardag bij de voordeur al aan het bezoek gingen vragen 'heb je ook een cadeautje meegenomen?'

Vervolgens gingen we cupcakejes versieren. De meest prachtige versiersels lagen op tafel. Tubes met gekleurde "pasta", zilveren bolletjes, gekleurde hartjes. Er lagen ook prachtige bloemetjes op een takje. 'Kun je die ook opeten, mam?' Tja, goeie vraag. 'Ik denk het niet, het ziet er zo kunstig uit.' Eerst maar even afkijken wat de rest doet. En ja hoor, na tien minuten studeren bleek dat je die kunstwerkjes ook nog op kon eten.



De gastvrouw had tegen ons gezegd dat over een uurtje het programma zou beginnen. Wij waren natuurlijk benieuwd wat dat programma zou zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel blij was dat er een programma was, want ik zat me inmiddels af te vragen hoe ik de kids hier rustig moest houden. Die Singaporese kinders waren veel prinsen- en prinsessenachtiger als die van ons. Wat me ondertussen ook op begon te vallen, was dat er iedere keer hetzelfde liedje klonk. Ertussendoor kwam een kort verhaaltje, iets over een prinses, en dan begon het weer 'happy birthday Siena'. Ik zei zachtjes tegen Kimmo: 'Ze hebben een speciaal liedje voor haar laten maken!'

Na een uurtje kwam er inderdaad een als Rapunzel verklede dame met assistente in spijkerbroek en poloshirt binnen. Die waren dus ingehuurd om de kinderen te vermaken. En dat deden ze op zich goed, perfect voor Singaporese prinsesjes die net 5 zijn geworden. Iets minder voor stoere Nederlandse jongens. Kleuren, dansen op prinsessenliedjes, spelletjes doen, echt alles werd uit de kast gehaald. Die van ons waren intussen met een verkregen bellenblaas naar buiten ontsnapt. Goed idee, dacht ik, dan kan ik tenminste even opwarmen. Buiten renden ze enthousiast achter de geblazen bellen aan. Na een tijdje stak Rapunzel haar hoofd naar buiten om te zeggen dat ze nu spelletjes met ballen gingen doen. Dat moet kunnen, dacht ik. Dus onder lichte dwang de bellenblazers naar binnen gedirigeerd. Bleek dat ze balletjes moesten uitsorteren. De rode ballen in het rode mandje, de blauwe in het blauwe etc. De conclusie was snel getrokken, niks aan, wij gaan buiten bellenblazen.

Maar Rapunzel had nog een troef, een "claw", zo'n grijper aan een stok waarmee je prulletjes van de grond kunt rapen. Lasse had hem snel in handen en was een beetje boos toen hij hem weer moest afgeven omdat er een spelletje mee gespeeld moest worden. Uiteindelijk koos hij eieren voor z'n geld en besloot dan maar mee te doen aan het spelletje. Op z'n allerschattigst sprong hij over de matjes met z'n claw en plukte braaf het balletje uit de mand. Pffff, eer gered.


Nu was het gedeelte met de taart aangebroken. Echt, een bruidstaart was er niks bij. De taart was een roze met paars prinsessenkasteel en zag er meer uit om mee te spelen dan om op te eten. Allemaal eromheen en Happy birthday zingen. Dat was bekend terrein, behalve dan Happy birthday in het Chinees, maar Maaren zong toch gewoon mee. Daarna volgde een hele fotoreportage rondom de taart. De jarige prinses met ouders en broertje, de jarige met opa en oma, de jarige met moeder en collega's, de jarige met alle kinderen...het geduld was werkelijk oneindig. Een tijdje later zat de jarige een beetje alleen aan tafel met voor zich een bordje met de allerhoogste prinsessentoren. Rapunzel besloot haar te voeren (volgens Jo Ann is het hier normaal dat Chinese kinderen tot hun 8 à 9 door de hulp worden gevoerd), maar na een paar hapjes had ze er genoeg van. Later, toen ik zelf een stukje had, begreep ik het wel: die taart was supermachtig. Ik had gewoon met haar te doen, zoals ze daar zat, alleen achter een groot stuk taart, alle cadeautjes nog ingepakt, na het spelen van te brave spelletjes.

Ik dacht terug aan het feestje waar Iven vrijdagmiddag was geweest. Een klein overdekt voetbalveldje, zo'n 15 jongens, 2 ballen en een hoop chips en limonade. Na drie uur wilden ze nog niet mee naar huis. Haren helemaal nat van het zweet, zwarte snoet en handen, vieze kleren en schoenen. Zuchtend stapten ze uiteindelijk met z'n vieren bij me in de auto: 'dat was nog eens een leuk feestje!'

Avonturen

Het gewone leven is alweer begonnen, maar wat hebben we het leuk gehad in Thailand. Ik geloof niet dat we eerder een vakantie hebben gehad waarbij we zoveel avonturen in allerlei gradaties hebben beleefd. Ik vond Thailand een geweldig vakantieland. Wat een heerlijk rommelig, chaotisch, vrolijk land.

Met hoeveel zou je eigenlijk in een tuk tuk passen?
Ik denk dat we er twee moeten nemen.
Nee hoor, stap allemaal maar in, er hebben wel eens 8 passagiers ingezeten.

Zou het eten bij die straatstalletjes wel veilig zijn voor onze Westerse buiken?
Oh, mam, kijk, frietjes! Net een Mac Donalds op straat.

Rijden op een olifant. Vet cool. Ik wil net als die meneer op de kop van de olifant zitten.
Nou Maaren, ik denk dat je benen dan eerst nog wat langer moeten groeien.
Hey you, sit here?!

We zullen die fietstocht door Bangkok toch niet echt hier beginnen? Ze zullen ons toch eerst wel met een busje naar een rustigere wijk brengen?
We really start here!?

Enzovoorts, enzovoorts...

Na al onze avonturen wilden we de vakantie rustig afsluiten met een paar dagen strand op Ko Lanta. Daar beleefden we uiteindelijk ons grootste avontuur.
Op de een na laatste dag van onze vakantie werden we 's middags uit het zwembad gejaagd: a tsunami is coming, go to the reception. Bij de receptie wist vervolgens niemand iets. Geen informatie, geen actie. We haalden onze paspoorten, portemonnees en schoenen. De poetsmevrouw duwde me handdoeken en flesjes water in de handen. 'I will keep an eye on your things,' zei ze. Oh shit, dacht ik.

We sprongen met z'n allen achter in de bak van de eerste de beste pickup. Bij elkaar blijven, ging er door me heen. Een kilometer of wat verderop werden we onder bij de voet van een berg afgezet. "Do we have to go up?" vroeg Kimmo aan de chauffeuse. 'Yes,' antwoordde ze. Dus begonnen we omhoog te klauteren. Lasse met Kimmo voorop, dan Jari en Iven, en Maaren en ik achteraan. Door onze voorgangers was er min of meer een paadje gemaakt dwars door het bos heen. Onderweg probeerde we rustig uit te leggen aan de kinderen wat een tsunami was. Ondertussen wisten we ook dat er een aardbeving bij Sumatra was geweest. We probeerden ons koortsachtig voor de geest te halen waar dat lag ten opzichte van Ko Lanta. Geen flauw idee.

Na een paar honderd meter klimmen besloten we te gaan zitten op de berg. Op en onder de handdoeken om ons te beschermen tegen mieren, muggen en regen. Er hing een onweersbui boven ons hoofd. We hadden uitzicht op zee. We zaten echt hoog, dus we waren er ondertussen redelijk van overtuigd dat we veilig waren. We stelden Jari en Iven zo goed mogelijk gerust. Ze waren bang, maar niet in paniek. Maaren had tijdens de klim al zeer verontwaardigd gezegd: 'ja, dan gaan we maar dood', dus ook die praatten we weer moed in. Lasse vond het wel vreemd dat we daar boven op een berg zaten, maar vond het verder wel prima. 'Ik wacht hier wel even op de boot,' was het commentaar. Een slokje water en we vonden ook nog snoepjes in een vakje van de rugzak.

Het is zo onwerkelijk als je daar op een berg zit te wachten op een tsunami. Ik wilde per sé niet bang worden en in paniek raken. Ter bescherming van de kinderen. Geen als dit als dat, we zitten hier nu veilig. Dat werkte.

Boven ons zaten een aantal mensen met erg kleine kinderen. Ik had in de gauwigheid een baby met alleen een luier aan zien langskomen en nog een klein meisje. Ze bleven maar paniekerig huilen, ze waren ontroostbaar. Deze mensen wisten via hun mobiel dat het een tsunami waarschuwing was. Het was dus helemaal niet zeker dat er een tsunami kwam! Wat een relevante informatie. Iedereen begon zo langzamerhand een stukje naar beneden af te dalen. Het vooruitzicht om in het donker op die berg te blijven zitten, was ook niet echt aanlokkelijk. Kimmo besloot eerst de mensen met de huilende kinderen het steilste stukje naar het pad te helpen. En toen gingen we allemaal achter elkaar aan in een lange sliert naar beneden. Dat viel niet mee. Het was donker, het was glad door de modder (van de regen en de vele mensen) en het was steil. We slibberden dus met z'n allen stukje bij beetje naar beneden. Af en toe gleed je achtervolger iets te ver door en kreeg je een zetje. Sorry. Al snel kwamen Thaise mensen (met zaklampen!) ons tegemoet. Die kwamen met het volgende stukje informatie: De waarschuwing naar aanleiding van de eerste schok is ingetrokken. Er is een nieuwe waarschuwing afgegeven naar aanleiding van een zware naschok. Oké, naar aanleiding van de aardbeving zelf geen tsunami, dat biedt perspectief.

De paniekerige kinderen vlak achter ons bleven maar huilen. Wat had ik met die mensen te doen. En toen was daar "uncle Peter". Hij kwam echt midden uit de bush bush te voorschijn met een mobiele telefoon als zaklamp tussen z'n kaken. Eén van de mensen achter ons zei tegen het huilende meisje: 'Hey, look, there is your uncle Peter!'  Ze hield spontaan op met huilen. Uncle Peter nam ook de huilende (hongerige) baby op z'n arm en al grappen makend loodste hij de kinderen de berg af. 'I advice bottomsliding. Don't worry about getting dirty.' En zong ondertussen nog een geruststellend liedje voor de baby (iets met little big man, ik denk dat hij het ter plekke verzon). Nu ging het beter. Het stoppen van het gehuil gaf lucht. Jari realiseerde zich dat hij wel een superverhaal had als hij op school terug kwam. Ook Iven ging erg flitsend de berg af. 'Kom op, mam, nog even volhouden,' zei hij tegen me toen ik weer eens uitgleed. Met het dichterbij komen van de bewoonde wereld en de veiligheid voelde ik de energie uit me wegstromen. De vrouw achter mij liep ondertussen zachtjes te huilen. Ik gaf haar in stilte groot gelijk.

We kwamen bij een Thais hutje. Er brandde een kampvuur en mensen zaten verspreid op stukken plastic op de grond. Thaise mensen brachten water en fried rice. Een Engelse vrouw las een sms voor van haar mobiel. Haar vader volgde het nieuws op BBC en had gemeld dat ook de tweede waarschuwing was ingetrokken. De Thaise overheid adviseerde mensen voor de zekerheid nog een uur lang op hoge grond te blijven. Dat hebben we gedaan.

Uiteindelijk kwamen we om half tien 's avonds vies, moe én opgelucht weer terug in het resort. Waar alles er bij lag alsof er niets was gebeurd. In feite was dat natuurlijk ook zo. Maar voor ons was er heel wat gebeurd. Ons veilige basisgevoel is heel even weggeweest. En hoewel het ook zo weer terug was, was dat uiteindelijk toch ons spannendste avontuur.

Location:Singapore