Avonturen

Het gewone leven is alweer begonnen, maar wat hebben we het leuk gehad in Thailand. Ik geloof niet dat we eerder een vakantie hebben gehad waarbij we zoveel avonturen in allerlei gradaties hebben beleefd. Ik vond Thailand een geweldig vakantieland. Wat een heerlijk rommelig, chaotisch, vrolijk land.

Met hoeveel zou je eigenlijk in een tuk tuk passen?
Ik denk dat we er twee moeten nemen.
Nee hoor, stap allemaal maar in, er hebben wel eens 8 passagiers ingezeten.

Zou het eten bij die straatstalletjes wel veilig zijn voor onze Westerse buiken?
Oh, mam, kijk, frietjes! Net een Mac Donalds op straat.

Rijden op een olifant. Vet cool. Ik wil net als die meneer op de kop van de olifant zitten.
Nou Maaren, ik denk dat je benen dan eerst nog wat langer moeten groeien.
Hey you, sit here?!

We zullen die fietstocht door Bangkok toch niet echt hier beginnen? Ze zullen ons toch eerst wel met een busje naar een rustigere wijk brengen?
We really start here!?

Enzovoorts, enzovoorts...

Na al onze avonturen wilden we de vakantie rustig afsluiten met een paar dagen strand op Ko Lanta. Daar beleefden we uiteindelijk ons grootste avontuur.
Op de een na laatste dag van onze vakantie werden we 's middags uit het zwembad gejaagd: a tsunami is coming, go to the reception. Bij de receptie wist vervolgens niemand iets. Geen informatie, geen actie. We haalden onze paspoorten, portemonnees en schoenen. De poetsmevrouw duwde me handdoeken en flesjes water in de handen. 'I will keep an eye on your things,' zei ze. Oh shit, dacht ik.

We sprongen met z'n allen achter in de bak van de eerste de beste pickup. Bij elkaar blijven, ging er door me heen. Een kilometer of wat verderop werden we onder bij de voet van een berg afgezet. "Do we have to go up?" vroeg Kimmo aan de chauffeuse. 'Yes,' antwoordde ze. Dus begonnen we omhoog te klauteren. Lasse met Kimmo voorop, dan Jari en Iven, en Maaren en ik achteraan. Door onze voorgangers was er min of meer een paadje gemaakt dwars door het bos heen. Onderweg probeerde we rustig uit te leggen aan de kinderen wat een tsunami was. Ondertussen wisten we ook dat er een aardbeving bij Sumatra was geweest. We probeerden ons koortsachtig voor de geest te halen waar dat lag ten opzichte van Ko Lanta. Geen flauw idee.

Na een paar honderd meter klimmen besloten we te gaan zitten op de berg. Op en onder de handdoeken om ons te beschermen tegen mieren, muggen en regen. Er hing een onweersbui boven ons hoofd. We hadden uitzicht op zee. We zaten echt hoog, dus we waren er ondertussen redelijk van overtuigd dat we veilig waren. We stelden Jari en Iven zo goed mogelijk gerust. Ze waren bang, maar niet in paniek. Maaren had tijdens de klim al zeer verontwaardigd gezegd: 'ja, dan gaan we maar dood', dus ook die praatten we weer moed in. Lasse vond het wel vreemd dat we daar boven op een berg zaten, maar vond het verder wel prima. 'Ik wacht hier wel even op de boot,' was het commentaar. Een slokje water en we vonden ook nog snoepjes in een vakje van de rugzak.

Het is zo onwerkelijk als je daar op een berg zit te wachten op een tsunami. Ik wilde per sé niet bang worden en in paniek raken. Ter bescherming van de kinderen. Geen als dit als dat, we zitten hier nu veilig. Dat werkte.

Boven ons zaten een aantal mensen met erg kleine kinderen. Ik had in de gauwigheid een baby met alleen een luier aan zien langskomen en nog een klein meisje. Ze bleven maar paniekerig huilen, ze waren ontroostbaar. Deze mensen wisten via hun mobiel dat het een tsunami waarschuwing was. Het was dus helemaal niet zeker dat er een tsunami kwam! Wat een relevante informatie. Iedereen begon zo langzamerhand een stukje naar beneden af te dalen. Het vooruitzicht om in het donker op die berg te blijven zitten, was ook niet echt aanlokkelijk. Kimmo besloot eerst de mensen met de huilende kinderen het steilste stukje naar het pad te helpen. En toen gingen we allemaal achter elkaar aan in een lange sliert naar beneden. Dat viel niet mee. Het was donker, het was glad door de modder (van de regen en de vele mensen) en het was steil. We slibberden dus met z'n allen stukje bij beetje naar beneden. Af en toe gleed je achtervolger iets te ver door en kreeg je een zetje. Sorry. Al snel kwamen Thaise mensen (met zaklampen!) ons tegemoet. Die kwamen met het volgende stukje informatie: De waarschuwing naar aanleiding van de eerste schok is ingetrokken. Er is een nieuwe waarschuwing afgegeven naar aanleiding van een zware naschok. Oké, naar aanleiding van de aardbeving zelf geen tsunami, dat biedt perspectief.

De paniekerige kinderen vlak achter ons bleven maar huilen. Wat had ik met die mensen te doen. En toen was daar "uncle Peter". Hij kwam echt midden uit de bush bush te voorschijn met een mobiele telefoon als zaklamp tussen z'n kaken. Eén van de mensen achter ons zei tegen het huilende meisje: 'Hey, look, there is your uncle Peter!'  Ze hield spontaan op met huilen. Uncle Peter nam ook de huilende (hongerige) baby op z'n arm en al grappen makend loodste hij de kinderen de berg af. 'I advice bottomsliding. Don't worry about getting dirty.' En zong ondertussen nog een geruststellend liedje voor de baby (iets met little big man, ik denk dat hij het ter plekke verzon). Nu ging het beter. Het stoppen van het gehuil gaf lucht. Jari realiseerde zich dat hij wel een superverhaal had als hij op school terug kwam. Ook Iven ging erg flitsend de berg af. 'Kom op, mam, nog even volhouden,' zei hij tegen me toen ik weer eens uitgleed. Met het dichterbij komen van de bewoonde wereld en de veiligheid voelde ik de energie uit me wegstromen. De vrouw achter mij liep ondertussen zachtjes te huilen. Ik gaf haar in stilte groot gelijk.

We kwamen bij een Thais hutje. Er brandde een kampvuur en mensen zaten verspreid op stukken plastic op de grond. Thaise mensen brachten water en fried rice. Een Engelse vrouw las een sms voor van haar mobiel. Haar vader volgde het nieuws op BBC en had gemeld dat ook de tweede waarschuwing was ingetrokken. De Thaise overheid adviseerde mensen voor de zekerheid nog een uur lang op hoge grond te blijven. Dat hebben we gedaan.

Uiteindelijk kwamen we om half tien 's avonds vies, moe én opgelucht weer terug in het resort. Waar alles er bij lag alsof er niets was gebeurd. In feite was dat natuurlijk ook zo. Maar voor ons was er heel wat gebeurd. Ons veilige basisgevoel is heel even weggeweest. En hoewel het ook zo weer terug was, was dat uiteindelijk toch ons spannendste avontuur.

Location:Singapore