Prinsen en prinsessen

Afgelopen zaterdag zijn we naar een Singaporees prinsessenfeestje geweest. Ja, echt waar, Kimmo, Iven, Maaren, Lasse en ik. Jari wist zich te drukken door uit logeren te gaan. Ik heb er mijn ogen uitgekeken, geprobeerd onze drie prinsen (ahum) zich enigszins aan de Singaporese prinsesjes te laten aanpassen en me bovenal verbaasd over de gang van zaken.

We kwamen er terecht doordat het dochtertje van een collega van Kimmo vijf werd. Dus reden we gewapend met roze prinsessenpuzzle en meisjes lego naar het condominium waar het feestje werd gehouden. Behalve een zwembad hebben de meeste condominiums ook een gezamenlijke ruimte die je als bewoner kunt gebruiken voor feesten en partijen. Wij togen dus naar het clubhouse en liepen een beetje verlegen achter Kimmo aan de ruimte binnen. Er zaten zo'n 30 mensen aan vier tafels met paarse tafelkleden erover. Hier en daar zat een kind aan tafel een cupcakeje te versieren. Meestal onder begeleiding van de meegenomen hulp. Het ging er allemaal erg rustig en ingetogen aan toe, dus ik voelde de bui al wel een beetje hangen. De airco stond vast op de hoogste stand, want het was er erg koud. Er stond een buffetje met van allerhande Chinees eten klaar. Nu snapte ik ook waarom Jo Ann het al raar vond dat we eerst thuis gingen lunchen voordat we naar een kinderfeestje gingen.



Natuurlijk gingen we eerst op zoek naar het jarige prinsesje en haar ouders. Lasse gaf enthousiast het cadeautje aan de jarige, die het zonder uit te pakken wegstopte achter een stoffen deurtje van klittenband in een mega prinsessentent. Op de tent zat een kaartje "Happy birthday little princess". De hele middag heeft ze niet meer omgekeken naar de cadeautjes. Ik vroeg me af hoe ze haar in hemelsnaam geïnstrueerd hadden, denkend aan onze kids die bij hun eigen verjaardag bij de voordeur al aan het bezoek gingen vragen 'heb je ook een cadeautje meegenomen?'

Vervolgens gingen we cupcakejes versieren. De meest prachtige versiersels lagen op tafel. Tubes met gekleurde "pasta", zilveren bolletjes, gekleurde hartjes. Er lagen ook prachtige bloemetjes op een takje. 'Kun je die ook opeten, mam?' Tja, goeie vraag. 'Ik denk het niet, het ziet er zo kunstig uit.' Eerst maar even afkijken wat de rest doet. En ja hoor, na tien minuten studeren bleek dat je die kunstwerkjes ook nog op kon eten.



De gastvrouw had tegen ons gezegd dat over een uurtje het programma zou beginnen. Wij waren natuurlijk benieuwd wat dat programma zou zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel blij was dat er een programma was, want ik zat me inmiddels af te vragen hoe ik de kids hier rustig moest houden. Die Singaporese kinders waren veel prinsen- en prinsessenachtiger als die van ons. Wat me ondertussen ook op begon te vallen, was dat er iedere keer hetzelfde liedje klonk. Ertussendoor kwam een kort verhaaltje, iets over een prinses, en dan begon het weer 'happy birthday Siena'. Ik zei zachtjes tegen Kimmo: 'Ze hebben een speciaal liedje voor haar laten maken!'

Na een uurtje kwam er inderdaad een als Rapunzel verklede dame met assistente in spijkerbroek en poloshirt binnen. Die waren dus ingehuurd om de kinderen te vermaken. En dat deden ze op zich goed, perfect voor Singaporese prinsesjes die net 5 zijn geworden. Iets minder voor stoere Nederlandse jongens. Kleuren, dansen op prinsessenliedjes, spelletjes doen, echt alles werd uit de kast gehaald. Die van ons waren intussen met een verkregen bellenblaas naar buiten ontsnapt. Goed idee, dacht ik, dan kan ik tenminste even opwarmen. Buiten renden ze enthousiast achter de geblazen bellen aan. Na een tijdje stak Rapunzel haar hoofd naar buiten om te zeggen dat ze nu spelletjes met ballen gingen doen. Dat moet kunnen, dacht ik. Dus onder lichte dwang de bellenblazers naar binnen gedirigeerd. Bleek dat ze balletjes moesten uitsorteren. De rode ballen in het rode mandje, de blauwe in het blauwe etc. De conclusie was snel getrokken, niks aan, wij gaan buiten bellenblazen.

Maar Rapunzel had nog een troef, een "claw", zo'n grijper aan een stok waarmee je prulletjes van de grond kunt rapen. Lasse had hem snel in handen en was een beetje boos toen hij hem weer moest afgeven omdat er een spelletje mee gespeeld moest worden. Uiteindelijk koos hij eieren voor z'n geld en besloot dan maar mee te doen aan het spelletje. Op z'n allerschattigst sprong hij over de matjes met z'n claw en plukte braaf het balletje uit de mand. Pffff, eer gered.


Nu was het gedeelte met de taart aangebroken. Echt, een bruidstaart was er niks bij. De taart was een roze met paars prinsessenkasteel en zag er meer uit om mee te spelen dan om op te eten. Allemaal eromheen en Happy birthday zingen. Dat was bekend terrein, behalve dan Happy birthday in het Chinees, maar Maaren zong toch gewoon mee. Daarna volgde een hele fotoreportage rondom de taart. De jarige prinses met ouders en broertje, de jarige met opa en oma, de jarige met moeder en collega's, de jarige met alle kinderen...het geduld was werkelijk oneindig. Een tijdje later zat de jarige een beetje alleen aan tafel met voor zich een bordje met de allerhoogste prinsessentoren. Rapunzel besloot haar te voeren (volgens Jo Ann is het hier normaal dat Chinese kinderen tot hun 8 à 9 door de hulp worden gevoerd), maar na een paar hapjes had ze er genoeg van. Later, toen ik zelf een stukje had, begreep ik het wel: die taart was supermachtig. Ik had gewoon met haar te doen, zoals ze daar zat, alleen achter een groot stuk taart, alle cadeautjes nog ingepakt, na het spelen van te brave spelletjes.

Ik dacht terug aan het feestje waar Iven vrijdagmiddag was geweest. Een klein overdekt voetbalveldje, zo'n 15 jongens, 2 ballen en een hoop chips en limonade. Na drie uur wilden ze nog niet mee naar huis. Haren helemaal nat van het zweet, zwarte snoet en handen, vieze kleren en schoenen. Zuchtend stapten ze uiteindelijk met z'n vieren bij me in de auto: 'dat was nog eens een leuk feestje!'