Veertig

Aanstaande donderdag word ik veertig. Tja, het is beter dan dat je geen veertig wordt (want dan is er ook ergens iets niet goed gegaan), maar het levert toch de nodige interne wrijving op...

Als een soort van waarschuwing ben ik vrijdag min of meer geblesseerd geraakt met tennis. Alsof mijn lijf me toch eventjes fijntjes in wil wrijven dat ik wel heel stoer op die baan achter de tennisballen aan kan gaan liggen rennen, maar dat ik toch een jaartje ouder word.



Het is maar een raar idee dat je denkt dat je leeftijd niet klopt met hoe je je voelt. Blijkbaar heb je er toch een bepaald beeld van hoe je je hoort te voelen op je veertigste. Samen met een hele hoop andere (bijna) veertigers sloof ik me lekker uit op de tennisbaan, cross ik door Singapore met een aantal kids op de achterbank, ga ik uit eten, pik een bioscoopje, lees een mooi boek enzovoorts. Je zou zeggen dat daar toch niets mis mee is.

Maar toch blijft er ergens knagen dat je je met veertig ouder hoort te voelen.
Ik kan me nog herinneren dat ik als tiener moeders met kleine kinderen maar oud vond. Zo van 'ze proberen nog wel hip te doen, maar ze zijn het lekker niet.' En nu heb ik zelf al een tienerzoon...

Een groot voordeel van veertig worden, is dat ik het idee heb dat ik zo door de jaren heen toch wel wat wijzer ben geworden. Da's fijn, want voor mij wordt het leven er een stuk makkelijker van. Voor het hoofdstuk "schrijven vanuit herinnering" uit mijn cursus Creatief schrijven, ben ik bezig om een soort van levensloopje te maken. Per zeven jaar de belangrijkste personen, plaatsen en voorvallen opschrijven. Een erg interessante exercitie. Als je dat allemaal op een rijtje ziet, al die ervaringen die je hebt opgedaan, dan is dat toch heel wat. En uiteindelijk hebben al die ervaringen bij elkaar voor een groot deel bepaald hoe ik nu ben. In de loop van de jaren ben ik me steeds sterker gaan voelen, ik weet steeds beter wat ik wel en niet wil. En da's toch mooi meegenomen...



Daar tegenover komt dan bovendrijven, tijdens het lezen van het boek Tonio van A.F.th van der Heijden, dat ik toch eigenlijk ook nog niet zoveel heb meegemaakt. Het boek gaat over de dood van Tonio, de zoon van de schrijver. Wat heb ik een respect voor die man! Dat hij die ongelofelijk moeilijke fase in zijn leven überhaupt durft te beschrijven. En dan niet nep, met allerlei clichés, maar recht uit het hart. Daar is heel wat moed voor nodig.

Van der Heijden schrijft in zijn boek "Zolang Tonio er was, oefende mijn reële leeftijd geen terreur over me uit. Hij had de jeugd, en daar profiteerde ik van. Zolang ik met hem van gedachten kon wisselen over wat er gaande was in de wereld, voelde ik me op een vanzelfsprekende manier jong, of liever: leeftijdsloos."

Ik denk dat ik voorlopig zo maar eens door het leven ga: leeftijdsloos. Ik BEN (bijna) veertig jaar geleden geboren en ik VOEL mij leeftijdsloos. Alweer een probleem opgelost!

Location:Singapore