Het verhaal van de opgeslagen container

Het was de laatste weken een veel besproken onderwerp: de opgeslagen container in Nederland. Zouden we nu dan toch eindelijk te zien krijgen wat er precies in zat. We hadden namelijk aan Philips gevraagd of we een aantal spullen uit deze container nog naar de US mochten verhuizen.

Maar ik zal bij het begin beginnen. Toen wij drie jaar geleden naar Singapore gingen verhuizen, was het in eerste instantie de bedoeling om ons huis in het Groenveld gewoon leeg te laten staan en niet te verhuren. Met die gedachte zijn wij destijds verhuisd. Toen eenmaal in Singapore bleek dat de leegstand ons toch wel veel geld ging kosten, besloten we het huis toch maar te verhuren. Gelukkig hadden we van Philips nog opslag in Nederland te goed en waren mijn ouders zo lief om de hele boel te coördineren en in te laten pakken.

In de loop van de jaren kwam regelmatig de vraag ter sprake: wat zit er nu eigenlijk precies in die opgeslagen container? Het antwoord van mijn ouders was eensluidend: "TEX!" Die was namelijk ook min of meer per ongeluk in de container terecht gekomen in allerlei kleuren. En ik kan melden: drie jaar tex bewaren in een opslag is redelijk zinloos.

Ondertussen weet ik dus wat er in de container zat. Sterker nog, ik heb alles één voor één in mijn handen gehad om uit te zoeken. Een kleine bloemlezing: de tuintafel met zes tuinstoelen (te groot voor de tuin in Singapore, maar in de US perfect), de winterdekbedden (heerlijk om daar straks weer onder te kunnen slapen, wel eerst even wassen), de oude bank (weg ermee), de Artifort kuip die net zo oud is als ik (mee naar US en opnieuw laten bekleden), boeken, heel veel boeken (lang leve de ereader, maar ik heb nu tenminste wel wat om in al die boekenkasten te zetten in de US), de Kewlox kasten (oh shit, helemaal uit elkaar, hoe krijg ik al die latjes en plankjes weer tot een kast), negatieven van alle foto's voor het digitale tijdperk (weggooien kan ik niet over m'n hart verkrijgen, maar wat moet je er eigenlijk mee), speelgoed (weggeven en de bak met B-Daman en Pokemon toch maar mee voor Maaren en Lasse), tot het laatste moment gebruikte wasmand, theedoeken, strijkplankje (komen helaas altijd van pas), carnavalskleren (misschien wat voor Halloween), skikleren (yes, mmmm, wel een beetje verouderd) en voor de rest rommel, heel veel rommel. Ik had me bij de verhuizing naar Singapore blijkbaar vooral geconcentreerd op wat mee moest, minder op wat achterbleef...

Nu begon het tot een projectje uit te groeien om al onze bezittingen in Nederland te verzamelen. 'Hier op zolder liggen jouw kerstspullen nog.' Oh ja, de zeer bescheiden witte kerstboom, niet echt Amerikaans, maar toch maar mee. Ook de laatste Kikezz-cadeautjes zijn vergeven. De rest ga ik zelf gebruiken, voorlopig heb ik kussentjes genoeg. De hanglampen (geen aansluiting voor in het nieuwe huis), zijn omgebouwd tot staande lampen. Alle fotoalbums kunnen weer mee en ik zou in de US natuurlijk ook de achterstallige foto's in kunnen plakken, zodat Maaren ook een eerste album heeft in plaats van twee bladzijden. De ingelijste trouwfoto, de zeefdruk van Angeles Nieto, Jari's eerste foto mét zever en het schilderij van de stof van mijn trouwjurk kunnen in de US allemaal weer opgehangen worden. Zelfs opa's en oma's oude salontafeltje dat op de boerderij in de hal was achtergebleven kan mee. En tot slot heb ik alle winterkleren uitgezocht en ingepakt.

Dus zijn er nu twee containers onderweg naar Old Greenwich. Eén uit Singapore (die komt dinsdag, jippie) en één uit Nederland. Ik kan voorlopig vooruit met inrichten...

Afscheid nemen

Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen en plaatsen doet me niet zoveel. Ik ben erg goed in opruimen (wat de afgelopen weken weer heel handig is gebleken). Over spullen ben ik niet zo sentimenteel, alles wat ik moet onthouden zit ergens in mij, daar heb ik die spullen niet voor nodig.  Ook afscheid nemen van plaatsen is niet zo'n probleem. Tuurlijk is Singapore een prachtige stad, maar ook Deurne heeft z'n voordelen (al was het maar snel boodschappen doen op de fiets) en ik ben ervan overtuigd dat Old Greenwich ook weer z'n voor- en nadelen heeft. Tot zover alles onder controle dus...

Maar afscheid nemen van dierbare mensen, da's een ander verhaal. Het liefst doe ik net of ik gek ben en roep ik heel hard 'tot ziens' en 'we houden contact.' Ja, natuurlijk houden we contact. Maar contact via mail, whatsapp en zelfs skype is toch wel heel ander contact als gezellig samen koffie drinken, eten of samen iets doen. En afscheid nemen, tja, dat is dan toch het grote nadeel van een leven als expat. 

De afgelopen tijd zijn wij ontzettend veel bezig geweest met afscheid nemen. Eerst in Singapore, daarna in Nederland. En alhoewel we een geweldig avontuur met ons zessen voor ons hebben liggen, besluipt me dan toch af en toe even het gevoel, wat ga ik daar in Old Greenwich eigenlijk in hemelsnaam doen? 

Op zo'n moment hou ik mezelf (net als de kinderen) maar weer voor: drie jaar geleden in Singapore kenden we ook nog helemaal niemand. En als ik dan zie hoeveel bijzondere mensen ik heb ontmoet en wat voor vriendschappen ik daar aan overhoud....dan ben ik een gelukkig mens.

Gelukkig hebben we inmiddels in Nederland ervaren dat echte vriendschappen ook overleven als je elkaar maar één (of soms twee) keer per jaar ziet. Als je na een jaar bij iemand binnenloopt, dan is het net of je er vorige week nog was en kun je de draad zo weer oppakken. Dat geldt voor mij en ook voor de kinderen. Geweldig om te zien en te ervaren, al die échte klikken.

Dus, lieve mensen, wij denken aan jullie, we mailen, appen en skypen, we missen jullie. Én wij gaan ons richten op het ontmoeten van nieuwe mensen, zodat we hier in Old Greenwich over een jaar of drie weer met pijn in ons hart afscheid mogen nemen.

Poets?

Poetsen is nou niet echt mijn hobby. Het meest frustrerende vind ik altijd dat het maar terug blíjft komen. Je zit net aan de koffie uit te rusten van het schoonmaken van je vloerkleed en met een beetje pech zit er alweer een glas appelsap en een boterham met pasta tegenaan geplakt. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de afgelopen weken heb ontdekt dat hálf poetsen in ieder geval ook mijn ding niet is...

Drie jaar lang heb ik niet omgekeken naar het poetswerk in mijn huis. Van een afstandje zag het er allemaal spik en span uit. Iedere keer als we van vakantie terugkwamen was de hele boel gepoetst en lagen zelfs mijn onderbroeken in keurige stapeltjes in de la. Mijn taktiek was om elkaar in huis vooral niet voor de voeten te lopen en me niet te bemoeien met zaken die niet mijn hobby zijn. Op zich een goede taktiek, ik heb genoten van drie zo goed als poetsvrije jaren, je loopt alleen het risico dat als je je er wel mee gaat bemoeien, je toch wat in te halen hebt.

Als al mijn spullen zo'n week of 6 in een afgesloten container op een schip moeten, dan wil ik dat de verhuizers ze schoon inpakken. Dus begin ik de hoekjes en randjes van mijn salontafeltje te poetsen. Ach, dacht ik, ik pak even zo'n wit sponsje zonder poetsmiddel, dan gaat dit vlekje er ook nog wel af. Binnen de kortste keren was mijn sponsje zwart. Mmmmmm. Oké, de bedden dan. Zelfde verhaal. Keukentafel? Schoon blad, maar de poten... Oh jee, iets te enthousiast geweest met m'n witte sponsje, de lak er een beetje afgewassen. Geen nood, in de DIY shop vond ik een geweldig busje, even spuiten, doekje erover en het ziet er als nieuw uit. Da's gaaf, eens kijken of dat ook op m'n computertafel werkt. En zo viel ik van het een in het ander. Na een week of twee rondwapperen in huis zwaaide ik (in gedachten dan) met een tevreden gevoel mijn opgeruimde en blinkende huisraad uit.

Toen was het huis dus, op de huurmeubelen na, zo goed als leeg. Da's handig, dacht ik, kan ik vast wat voorwerk doen voor het schoon opleveren van het huis. Het leek me handig om de eerste indruk in ieder geval goed te laten zijn, dat nodigt toch minder uit om op alle details te gaan letten (had ik ook zelf ervaren). Dus toch de ergste vieze vingers maar even van de muren poetsen. Ah, gaaf, ook dat kan mijn witte toversponsje heel erg goed. Drupt wel een beetje...Wat zijn die lichtere vlekken op de vloer eigenlijk? Oh nee hè, ik heb toch niet de vloer beschadigd?! Huh, dat lijkt wel schone vloer, oftewel, de rest is vieze vloer. Even de beschadigingen op de deuren wegwerken met scratch polish. Op een idee gebracht door de trap, waar het vuil gewoon onder de lak zat, dacht ik nog heel even, zal ik het er zo opsmeren? Toch eerst maar even schoonmaken. Na één deur was mijn water zwart. Nog maar tien te gaan. En zo viel ik weer van het een in het ander. Met het vervangen van de peertjes toch ook maar even de spotjes afstoffen (hatsjie), leeg zag de kledingkast er van binnen toch een beetje smoezelig uit, hoe kan een ronddraaiende plafondventilator nou zoveel stof verzamelen (dat begrijp ik nog steeds niet) en als je twee keer over de lichtknopjes heen poetst gaan ze wel schoon. Zo gaandeweg werd ik het toch wel een beetje zat, al dat gepoets.

Het teruggeven van de sleutel aan de landlord ging in één keer goed. Geen enkele opmerking! Zelfs niet over de beschadigde vloerlak op Jari's kamer, waar de bureaustoel had gestaan (wel even bijgewerkt met scratch remover natuurlijk). Een blije landlord en een nog blijere vrouw van de landlord ('wat fijn dat je zo goed voor het huis hebt gezorgd').

En ik? Natuurlijk was ik ook blij. Geen gedoe op dit vlak, heerlijk! Maar ik blijf voor mezelf toch met een vraagje zitten: ben ik nou een poets of ben ik geen poets? Ik hou het er maar op, dat als ik eenmaal aan het poetsen ben, dat ik dan een poets ben. Ik moet nog eens even nadenken over mijn poets-taktiek in Amerika...

En dan toch maar, voor degenen die te zijner tijd ook de sleutel aan een Singaporese landlord terug moeten geven, mijn ervaringen:

- Die witte sponsjes zijn geweldig om Singaporees zwart stof overal af te poetsen. Je kunt ze in ieder geval kopen bij een grote Fairprice.

- Old English scratch remover werkt erg goed op vloeren, kasten en deuren, maar na een tijdje komen de krassen gewoon weer boven water. Niet te lang van te voren doen dus.

- Het is voor Singaporese landlords heel erg belangrijk dat alle airco's en fans het doen (daar kan ik nog inkomen) maar ook lampen is een heikel punt. Ze hebben bij de oplevering echt álle (!) lichtknopjes uitgeprobeerd.

- Normaal gesproken moet je al je gordijnen naar de drycleaner brengen en de bon overleggen. Mocht je goede reden hebben dit niet te doen (niet gebruikt, beter zelf wassen), dan is het slim dit van tevoren met de landlord te bespreken. 

- Ik heb mijn gordijnen laten stomen bij Just Relax (mooie naam) voor sgd 7,- per kg. Dit was het goedkooptste wat ik kon vinden. En de prijsverschillen zijn behoorlijk (sgd 10 per kg bij de stomerij bij mij in de straat). Voor sgd 7 kwamen ze het ook thuis ophalen en afleveren. In totaal was ik zo'n sgd 240 kwijt, wat mij erg mee viel.

- Gordijnen afhalen gaat heel snel. Gordijnen ophangen is een rustgevend werkje (al die haken een voor een terug in de stof pikken), maar duurt ontzettend lang! En is dus toch niet zo rustgevend als je die middag je huis klaar wil hebben. Je kunt dit ook laten doen door de stomerij of er gewoon een beetje eerder aan beginnen.

Succes enne....poets ze!

Huizenjacht

Een eigen huis, een plek onder de zon...

Nee, fan van René Froger ben ik niet, maar de afgelopen weken ben ik er weer eens aan herinnerd dat een eigen plek onder de zon wel heel belangrijk is.

Tuurlijk, verhuizen is een hoop getrubbel. Het energiebedrijf informeren, alle clubjes opzeggen, de verhuizers regelen, je eigen rommel maar weer eens uitsorteren en poetsen (herkennen jullie dat verschijnsel? Dat als je eenmaal begint te poetsen je steeds meer ziet en aan het poetsen blijft? Totdat je denkt was ik er maar nooit aan begonnen en was ik maar gewoon van een afstandje blijven kijken, toen leek het best wel schoon). En natuurlijk nog even bedenken waar je gaat blijven als je spullen zijn ingepakt en je de sleutel aan de landlord hebt teruggegeven.

Verhuizen vanuit een gastland (Singapore in dit geval) is nog net even trubbeliger. Uitzoeken hoe het precies werkt als je de auto moet verkopen en je graag nog het overschot aan COE (een soort certificaat dat vanuit overheidswege aan de auto is gekoppeld) op je rekening wilt ontvangen. Het opzeggen van je bankrekening, die je nog graag even open wilt houden als je zelf uit Singapore weg bent om de laatste dingen te kunnen regelen. Mobiele telefoon abonnementen opzeggen, school afmelden, de greencards cancellen, enzovoorts enzovoorts. Maar het moeilijkste op dit gebied is het afscheid nemen van alle lieve mensen die we de afgelopen drie jaar hebben leren kennen.

En dan heb je nog verhuizen vanuit het ene gastland naar de andere kant van de wereld naar een nieuw gastland (de U.S.). Dan heb je te maken met de categorie 'het trubbeligst'. Visa, verzekeringen, een nieuw schoolsysteem en banken die qua internetbankieren nóg ouderwetser zijn dan Singapore. Philips stuurde ons een heel leger aan 'hulptroepen' op ons dak. Op een gegeven moment hadden we maar liefst 12 personen die ons met het een of ander 'hielpen'. Kijk, dan raak ik de draad een beetje kwijt, zeker als in veel gevallen de hulp blijkt te bestaan uit een e-mail waarin je vriendelijk doch dringend wordt gevraagd een hele batterij formulieren met ingewikkelde vragen in te vullen. Ach ja, beetje lastig af en toe, maar we hebben overal een min of meer relevant antwoord neer kunnen pennen.

Het wordt pas stress als je echt geen huis kunt vinden voor het beschikbare huizenbudget. En in Amerika werkt het zo dat je kinderen naar school gaan in het district waar je huis staat. Geen keuze dus, de plaats van je huis bepaalt je school. Oftewel geen huis, geen school. En dan moet je dus zelf uitvogelen dat je weliswaar een prachtig huis kunt huren voor je toegekende huizenbudget, maar dan wel in een dorp waar de scholen als 'slecht' beoordeeld zijn. Kleinigheidje...

Wat ook een beetje zuur is, is als je erachter komt dat je huizenbudget gebaseerd is op een huis met in ons geval 7 kamers (aantal personen plus 1). Amerikanen zijn gek op allerlei soorten kamers, ieder huis heeft een family room, living room, dining room, sun room, mud room. Tja, dan blijft er qua slaapkamers niet meer zoveel over...

En als je dan met je hout snijdende argumenten (nee, wij hoeven geen superdeluxe huis, wij willen een beetje plek én een goede school) tegen een muur van 'nee, wij volgen de regels' aanloopt, dan heb je stress, echt stress. Zoveel stress dat ik zin had om op de etiketten van de verhuisdozen de bestemming Stamford door te krassen en er Deurne op te schrijven. Zoveel stress dat er 's nachts allerlei snode plannetjes door je hoofd schieten. Zoveel stress dat je jezelf gewoon niet meer geloofd als je je probeert wijs te maken dat we dit hele gebeuren over een paar weken weer vergeten zijn.

Gelukkig blijken er dan toch nog mensen te zijn die willen luisteren. Die niet de regeltjes voorop stellen, maar die zelf willen nadenken. Die in oplossingen denken. Die willen meedenken. Die hun nek uitsteken.

Dus hebben wij nu in Old Greenwich een geweldig huis gevonden! Met voldoende slaapkamers en een hele hoop andere kamers. Met een lekkere tuin. Op een prachtige lokatie en in een district met goede scholen. Langzaam zakt het niveau van 'stress' weer terug naar 'trubbelig'...Wij hebben voor de komende jaren weer een eigen plekje onder de zon gevonden!

Onbeschrijfelijk mooi

Halverwege zijn we al in Singapore, dus het moest er toch van komen: twee weken rondtrekken met een camper in Nieuw Zeeland. Wat een geweldig land, prachtige natuur, relaxed, toch georganiseerd, volop activiteiten, actief weer. Het overall beeld is snel geschetst. Maar om nu precies te omschrijven wat er zo geweldig aan was...

Daarom Nieuw Zeeland in prachtige foto's en mooie uitspraken (in willekeurige volgorde). Ik weet zeker dat jullie hierna snappen dat wij elkaar beloofd hebben nog eens terug te gaan...






'Deze koeien grazen met uitzicht op zee.'






Maaren: 'Mama, kun je echt alles worden wat je wilt als je groot bent?'
Ik: 'Ja hoor.'
Maaren: 'Dan word ik boer, turner, hiphopper en oh ja, drummer.'
Jari: 'Ik krijg het ook nog druk. Ik ga in Nieuw Zeeland wonen en met toeristen katamaran zeilen, ik ga outdoor education doen en ik word wetenschapper.'






'Ze hebben hier écht op iedere wc toiletpapier, zelfs in the middle of nowhere bij een 'grond in de gat'.'






We drinken tijdens de wandeling naar de gletsjer uit een riviertje.
Maaren: 'Lekker, hè mam, vers water. Ik wou dat wij dat ook in de tuin hadden. Da's ook beter voor het humeur.'
Ik: ???
Maaren: 'Oh nee, voor het milieu.'






Toch wel koud zo, 's morgensvroeg in de camper.
Dus vraag ik aan Maaren of hij een fleece deken wil.
Commentaar na een tijdje: 'Mam, die vriesdeken helpt niet!'






We zitten in een bruin café-achtig restaurant te wachten op ons eten. Er wordt volop gerijmd.
'Zeg eens mond? Je hebt een kont.'
'Zeg eens jongen? Kun je al tongen?' (Jari verslikt zich in z'n cola).
Met wat hulp van WC experience:
'Marie Louise, ik kan je echt niet missen
Heb je zin om langs te komen, dan gaan we samen vissen'
Lasse: 'Maar meisjes kunnen toch ook pissen?!'










'Ik ga niet in de douche, douchen is voor meisjes.'
Kijk, daarom is kamperen met vier jongens zo relaxed.






Ons filmassortiment op de ipad is beperkt. Cool Runnings (aanrader!) is populair. Te pas en te onpas worden quotes aangehaald. Mooiste timing is als we allemaal bibberend van de kou in een raft zitten:
'Jamaica, we have a bobsled team.'
'Hey Zanga, are you dead?' 'Ya man.'










We staan ergens enorm afgelegen op een kiezelpad langs een meer met onze camper om te lunchen.
'Mam, blijven we vannacht op deze camping?'






Bij het ontbijt klinkt het onafgebroken uit vier monden:
'Mam, ik wil....'
Naar keuze in te vullen: boter, nog een boterham, m'n ipod, appelsap, een doekje want ik heb geknoeid, een cracker met pasta enzovoorts.
Ik: 'Het lijkt wel of jullie in een vorig leven allemaal prinsen waren die alles aangedragen kregen!'
Jari: 'Nee hoor, ik was gewoon heel slim.'
Iven: 'Ik was een prins uit India, kan ik met de handen eten.'
Maaren met volle mond: 'Ik was boer.'
Iven: 'En Lasse was een Romeinse prins, want die ligt aan tafel.'






Jari en Iven krijgen bij de wandeling You vs Wild (waar je leert overleven in de wildernis) een 'vonker' waarmee je een vuurtje kunt aansteken.
Lasse: 'Nu kan ik niet overleven als ik verdwaal, want ik heb niet zo'n vuurmaker.'






'Mam, de natuur maakt mensen aardiger, relaxter.'

Location:Nieuw Zeeland

Geluksvogels

Wij gaan verhuizen! In de zomervakantie, voor zo'n drie jaar. Naar Amerika, ergens in de buurt van Stamford Connecticut, want dat is waar Kimmo voor Philips gaat werken. Op zo'n drie kwartier van New York City. Hoe cool is dat?!

Iedereen heeft er zin in. Ieder zo om z'n eigen redenen. Kimmo natuurlijk om de nieuwe uitdaging van z'n werk. Ik om de Amerikaanse cultuur te ontdekken en nog lekker een nieuwe omgeving te kunnen verkennen. Jari lijkt een Amerikaanse High School wel erg cool en ook de nabijheid van een skigebied is erg aanlokkelijk. Iven is blij dat hij toch nog naar een Engelstalige school kan (hij zou in Singapore de overstap maken naar internationaal onderwijs) en is van plan live NBA Basketbal te gaan zien. Maaren en Lasse verheugen zich vooral op veel buitenspelen en een grote trampoline. Natuurlijk gaat iedereen zijn vrienden missen, maar vooralsnog concentreren wij ons even op de leuke dingen. Bovendien is het als expat zo dat als je zelf niet verkast, dat dan je vrienden wel verkassen en je zelf het nakijken hebt...



Ondertussen heb ik heel internet al afgestruind naar huizen en naar scholen. We willen voor allemaal de beste school met de leukste naschoolse activiteiten en de liefste meesters en juffen. We dromen van een huis met vijf slaapkamers, veel licht, een extra kamer beneden (voor de computer, is zo goed bevallen) en een hele grote tuin. De eerste voorzichtige verhuisplanning is gevormd. Alle versleten wiebeltafeltjes, gammele stoelen en krakkemikkige kasten laten we natuurlijk in Singapore, we nemen alleen mee wat we mooi vinden. Ik ben maar vast begonnen om de kasten eens allemaal op te ruimen. In mijn klerenkast hangen nu alleen nog kleren die ik graag draag. Alles wat te groot, te klein of gewoon een miskoop is, is verdwenen. De peuterboeken gaan naar de bieb hier en al het kapotte speelgoed zit in de vuilnisbak. De laatste spurt met 'dingen die we nog moeten doen in Singapore' is ingezet. We genieten extra van het mooie (hete) weer bij de Hollandse Club, gaan nog op vakantie in de regio, zelf sieraden maken van zilverklei (nu kan het nog), een keer extra uit eten (Aziatisch natuurlijk) we moeten zeker nog een keer naar de karaoke, naar de fijne beachclub op het strand, naar de Universal studio's en van de glijbanen in Wild wild wet.

We denken na over wat we allemaal met onze tijd willen doen.
'Ik wil wel blijven voetballen, maar zeilen hoeft niet per sé. '
'Kun je daar ook basketballen, want dat vind ik toch wel heel erg leuk.'
'Mam, ik blijf op drumles, maar dan wil ik wel een echt drumstel!'
'Ik ga heel veel schrijven en schilderen, dus ik ga vooral niet van de ene koffieochtend naar de volgende borrel.'



Kortom, ik kan het iedereen aanraden, zo'n verhuizing naar een nieuwe omgeving, waarbij je de tijd neemt om weer eens kritisch naar je leven te kijken. Waarbij je je realiseert dat je nog even moet genieten van alle mooie dingen die je in je oude omgeving hebt. Waarbij je nieuwe plannen en dromen hebt en met een schone (nou ja, op z'n minst afgestofte) lei je tijd indeelt. En als je dan fysiek niet verhuisd, dan doe je het toch eens in de paar jaar in je hoofd en begin je opnieuw in je eigen huis en leven?



Heb je je wel eens afgevraagd waarom het geluksvogels zijn en geen geluksslakken of geluksvissen of geluksezels? Vogels zijn vrij om naar een nieuwe omgeving te vliegen en een nieuw nest te bouwen. Om nieuwe ervaringen op te doen in nieuwe omstandigheden. Om niet vastgeroest te blijven zitten in oude spullen en gewoonten...Geluksvogels, dat zijn we!

De pijl en de boog

Twee weken geleden heb ik mij gestort in een cursus voor het coachen van kinderen. Na vijf dagen theorie en twee dagen praktijk ben ik als mentor gecertificeerd. Ik kan nu workshops geven om kinderen vaardigheden voor het leven bij te brengen. Al gauw bleek dat aan mijn eigen levensvaardigheden ook zo hier en daar wel wat geschaafd kon worden. Ik ben dus maar weer eens flink buiten mijn 'comfortzone' getreden en ben er volledig geïnteresseerd, met een open mind en met volle overgave ingestapt. Wat heb ik genoten! En wat ben ik weer wijs geworden (al zeg ik het zelf).



Het aller-, aller-, allermooiste moment was voor mij het moment van het gedicht over kinderen uit The Prophet van Khalil Gibran. Eindelijk bleek er iemand te zijn die in ontzettend mooie woorden al eens had uitgedrukt hoe ik tegen het opvoeden van kinderen aankijk. Wat een opluchting, herkenning en erkenning...


And a woman who held a babe against her bosom said, 'Speak to us of Children.'

And he said:

Your children are not your children.

They are the sons and daughters of Life's longing for itself.

They come through you but not from you,

And though they are with you, yet they belong not to you.

You may give them your love but not your thoughts.

For they have their own thoughts.

You may house their bodies but not their souls,

For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.

You may strive to be like them, but seek not to make them like you.

For life goes not backward nor tarries with yesterday.

You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.

The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.

Let your bending in the archer's hand be for gladness;

For even as he loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.

Khalil Gibran


Zó prachtig, zó waar. En met dit in je achterhoofd, is opvoeden zoveel mooier en leuker dan je richten op braaf je huiswerk maken, eet je bord leeg, ruim je rommel op, op tijd naar bed, beleefd zijn, goed je best doen op school enzovoorts enzovoorts.

Tijdens onze theoriedagen hebben we ook veel gesproken over het hebben van een visie en daar je geld, energie en tijd aan besteden. Jullie begrijpen het al, de komende tijd ben ik bezig zoveel mogelijk mensen de wijsheid van het gedicht van Khalil Gibran te laten ontdekken en samen met hen te leren hoe ernaar te leven. De volwassenen als standvastige boog en de kinderen als de weggeschoten pijlen. Ik ben een gelukkig mens!



(En toch ook maar even in het Nederlands...

En een vrouw met een kind aan haar boezem zei: Spreek tot ons over kinderen.

En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. 
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl lief heeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Uit De Profeet van Khalil Gibran)

Location:Hillcrest Road,Bukit Timah,Singapore