Veggies

Eten is in Singapore belangrijk. Zomaar snel iets naar binnen schuiven is eigenlijk "not done". Je ziet het aan de eetgelegenheden, die je echt overal tegenkomt. Van sjieke restaurants tot food courts, iedere dag van de week zijn er een hoop mensen te vinden. Een food court is een soort pleintje (binnen of buiten) met eenvoudige tafels of stoelen. Daaromheen zijn een stuk of twintig kleine eetkraampjes gerangschikt, waar je eten kunt bestellen. Ieder kan dus uitkiezen wat ie zelf lekker vindt (wel Aziatisch eten, rijst, noodles, curry) en je bent voor 2 à 3 dollar per persoon (circa 1,5 tot 2 euro) klaar. Je begrijpt, wij proberen onze kinderen uit alle macht aan het Aziatisch eten te krijgen...

Maar ook thuis zijn onze eetgewoonten enigszins veranderd. Jo Ann (onze hulp) kookt iedere dag (behalve zondag) voor ons en dat kan ze erg goed. Ze heeft in de Philipijnen 2 jaar een hotel- en restaurant management opleiding gevolgd, waar ze veel verschillende gerechten heeft moeten koken. In Singapore heeft ze gekookt voor de voormalige prime minister en we hebben ook al ontdekt dat ze heerlijke cake kan bakken. Kijk, dat kan slechter!

Jo Ann en ik bedenken samen wat we zullen eten de komende dagen en doen één keer in de week samen boodschappen. Ook dat is een belevenis op zich. Hele gezinnen sjokken hier op hun dooie gemak door de supermarkt. Ik graai met m'n blote armen in de diepvries op zoek naar erwtjes, terwijl de mevrouw die de diepvries moet bijvullen in een veel te grote winterjas naast me staat. Er zijn twee hele rijen met alleen maar verschillende soorten soyasaus en er liggen megazakken rijst. Daarnaast struikel je overal over de aanbiedingen en kun je vanalles winnen (daar zijn ze hier echt dol op). Bij de kassa worden je boodschappen al voor je ingepakt (dat moesten ze in Nederland ook invoeren, hè dames).

Vooral de groente en fruit afdeling is interessant. Soms komt er je een enorme stank tegemoet van de Durian (fruit). Wikipedia zegt hiervan (en da's echt niet overdreven): "The smell evokes reactions from deep appreciation to intense disgust, and has been described variously as almonds, rotten onions, turpentine and gym socks". Het ding schijnt wel een erg lekkere smaak te hebben. Ik ben erg van het proberen, maar dit is echt een brug te ver.

Maar goed, als je een beetje verder kijkt dan de geur van de Durian, kom je de meest exotische groente en fruit tegen. En het mooie is dat Jo Ann ze allemaal inlaadt en in haar gerechten stopt. Eerst vroeg ze nog aan mij of ik het kende, maar aangezien ik overal nee op moest zeggen, is ze daar maar mee gestopt. Ik heb wel voorgesteld om ooit eens een keer samen in een Nederlandse supermarkt te gaan winkelen, omdat ik toch echt wel iets weet...ik weet niet of ze me gelooft. Zo hebben we dus al van alles gegeten: kai lan, pomelo, cucumber die op courgette lijkt, een felpaars aubergine-achtig iets, hele lange groene boontjes, iets groens met een hoop kleine blaadjes en als hoogtepunt de ladies fingers. Alleen de naam al...



De kinderen zijn iets minder gecharmeerd van al deze exotische dingen. We wisselen ze daarom maar af met spaghetti en gebakken aardappels met erwtjes. Jo Ann vindt onze kinders maar mager. Ze probeert er wat meer eten in te krijgen en ik moet zeggen, dat lukt haar vrij aardig. Extra koekjes, crackers en boterhammen in de koeltas voor de lunch en (vriendelijk) op het matje komen als het niet op is. Bij het avondeten schept ze de borden enorm vol. Jari is onze beste eter, dat gaat vanzelf. Jo Ann ontfermt zich over Maaren en weet er echt een vol bord rijst met vlees en een beetje groenten in te krijgen ( oké, met hulp van de tomatenketchup). Ik hou me bezig met Lasse en ook die begint redelijk mee te doen. Iven heeft het het moeilijkst (so lousy, zegt Jo Ann, als je niet op z'n minst proeft, maak je echt geen vrienden). Maar ook Iven overtreft zichzelf: hij proeft de laatste tijd zonder mopperen en eet iedere dag zelfs een beetje groente!


Tot groot plezier van de kinderen is onze Philips Airfryer (ja, ja, dit is sluikreclame) ook weer in de keuken geïnstalleerd. We kunnen nu lekkere franse frietjes bakken met kleine loempiaatjes en kip nuggets. Het enige wat we nog missen zijn de frikandellen!

Location:Hillcrest Rd,Singapore,Singapore

Life as usual

Langzamerhand krijgen wij een beetje een beeld hoe ons normale leven er hier uit gaat zien. De kinderen zijn voor de tweede week naar school en beginnen een klein beetje te wennen. Ze kennen in ieder geval een aantal van de andere kinderen uit de klas bij naam en hier en daar worden de eerste speelafspraken gemaakt. Dat is mooi!

Ook de totaal andere aanpak op school begint een beetje vertrouwd te worden. Jari en Iven zijn om. Zelfs Iven gaat nu fluitend naar school. Ongelofelijk! Maaren heeft nog moeite met alle veranderingen. Hij voelt zich af en toe nog alleen in de klas. De juf is ingeseind en het gaat ondertussen al wat beter.

Lasse is gisteren voor het eerst naar pre-school Jip en Janneke geweest. Hij kon niet wachten tot hij eindelijk ook naar school mocht. Hij was nog wel benieuwd of vriendinnetje en buurmeisje uit Nederland Suze nu ook naar deze school kwam...
Vanaf volgende week gaat hij drie ochtenden van half negen tot twaalf naar Jip en Janneke. Vanaf 1 september met de schoolbus ("don't worry madame, auntie will bring him to his classroom", aldus de buscoördinator van school).

Vanaf deze week gaan de drie oudste heren al met de schoolbus naar school. Dat betekent om kwart voor zeven opstaan en om tien voor acht klaarstaan. Ze worden hier voor de deur opgepikt door de bus en zijn dan iets voor half negen op school. Iedereen neemt lunch in een koeltas mee naar school. Om twee uur is Maaren uit en komt dan met de schoolbus weer naar huis. Om drie uur zijn Jari en Iven uit en ook die worden weer netjes thuis afgeleverd. Behalve op vrijdag, dan is iedereen om half twee klaar op school.

Als je na school met een vriendje wil spelen, mag je met de schoolbus van het vriendje mee naar huis (ze hebben allemaal verschillende routes). Ik moet ze dan om een uur of vijf zelf ophalen. Nu stapte ik in Deurne even op de fiets en was ik twintig minuten later (inclusief even kletsen) weer thuis. Hier is dat toch anders...Gewapend met navigatie en telefoonnummer stapte ik gisteren in de auto om Jari te gaan halen. Je stort je dan in het stadse verkeer (erg druk om die tijd), dus goed opletten. Ik heb ondertussen geleerd om braaf de navigatie te volgen en niet al te veel zelf na te denken, want dat werkt niet met al dat eenrichtingsverkeer hier. Drie kwartier later was ik weer thuis...

Kimmo zit deze week in India. Ook die moet nog een beetje acclimatiseren op het werk. Heel veel kans krijgt ie daar niet voor, want de prestatiedruk wordt nu al langzamerhand opgevoerd. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat goed komt, maar ik zie van ver af de bui al wel een beetje hangen. Denk dat ik af en toe moet zorgen dat het gezin op de eerste plaats komt.

En ik? Ik denk dat alle instanties bang zijn dat ik me al verveel. Ik word bezig gehouden met alle administratie rondom verzekeringen, bankrekeningen, formulieren voor school, aanmelden bij de huisarts, belasting, klusjesmannen voor reparaties aan het huis, moeten we nu wel of niet iemand hebben om preventief ongedierte te bestrijden enzovoorts enzovoorts. Niks lezen en wat knutselen! Ben blij dat ik net een gaatje heb gevonden om m'n knutselspullen en boeken uit te pakken.

Location:Hillcrest Rd,,Singapore

Auto rijden

Ze rijden hier links! Wat ontzettend onhandig. Het voelt net zo onwennig als de eerste rijles. Ik was al blij dat ik, na een beetje spieken, aan de goede kant van de auto instapte. Blijkbaar is autorijden voor een groot deel op gewoonte gebaseerd. Gelukkig hebben ze de gas en de rem op dezelfde plek laten zitten. Ook goed is dat alle auto's hier automaten zijn. Bovendien hebben ze hier geen rotondes, alleen maar u-turns. Bijna alle grote wegen zijn hier eenrichtingsverkeer. Je moet een u-turn maken om aan de andere kant van de weg een zijweg te kunnen inslaan.

Alleen dan de ruitenwisser en de richtingaanwijzer. Die hebben ze dus wel omgedraaid. Ik heb al veel onzichtbare regendruppels van mijn voorruit gewist als ik af wilde draaien. Als je het hier met de moeders van school over hebt, herkent iedereen het meteen. Dat geeft een goed gevoel, dan is het toch een beetje minder stom.

Erg gevaarlijk is dat je in de rechter buitenspiegel en over je rechterschouder kijkt als je rechtsaf wilt slaan. En dat terwijl het verkeer van recht vooruit komt.

Ook de stoplichten zijn erg cryptisch hier. En die hebben ze hier ontelbaar. Volgens Jari nog veel meer dan in Helmond. Ik sta netjes voorgesorteerd op de kruising te wachten om rechtsaf te kunnen slaan. Voor mijn neus staateen stoplicht op rood. Achter mij klinkt opeens een hoop getoeter. Ik denk nog: "dat is niet voor mij, ik sta gelukkig links". Het getoeter houdt aan. Na veel rondkijken (en vriendelijk lachen, dat doet het altijd goed) ontdek ik aan de overkant van de kruising een heel zielig allenig stoplichtje met een groen pijltje. Mocht ik toch gewoon doorrijden...

Ik heb ook al erg veel vrienden gemaakt hier. Het is hier zeer ongebruikelijk om er even iemand tussen te laten, of iemand even te laten passeren. Nu heb ik tijd genoeg (rijden met haast gaat al helemaal niet als je links moet rijden en de weg niet kent), dus ik wil best even wachten. Iedereen zwaait vrolijk naar me. Uit mijn woon-werkverkeer tijd van Arnhem naar Den Bosch heb ik gelukkig ook geleerd de auto er indien nodig gewoon voor te gooien, en dat is een vaardigheid die je hier ook goed kunt gebruiken.

Een extra handicap voor het parkeren van de auto zijn de hoge stoepranden hier. En met hoog bedoel ik zo hoog dat je deur er niet overheen kan! En dan een gehuurde auto waar je geen enkel krasje op mag maken. Tel daarbij op zeer smalle straten (bij huis en school) waar je je auto moet fileparkeren langs de kant van de weg en zo'n piepende camera als je je auto in z'n achteruit zet en je begrijpt dat iedereen muisstil moet zijn als mama de auto moet parkeren.

De afgelopen dagen heb ik veel kunnen oefenen met auto rijden. Ik heb gechauffeurd voor de kinderen én Kimmo (ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat dat de belangrijkste taak is van een expatmoeder, chauffeuren voor het gezin). En ik moet zeggen, het gaat al een stuk beter nu. Het went! Gelukkig maar....

Nu nog afwachten of ik mijn Singaporese autorijkunsten verder in de praktijk kan brengen. We hebben een huurauto voor één maand (door Philips betaald). En aangezien auto's hier stikduur zijn (vooral in aanschaf) zijn we er nog niet helemaal uit of we er een gaan kopen, of toch maar gaan taxi-en.

Location:Singapore

Eerste schooldag

Wat was het spannend! Afgelopen maandag de eerste schooldag op de Hollandse School (www.hollandseschool.org). Op zondag was er al een open dag, dus het was net niet helemaal vreemd. Natuurlijk zijn we daar met het hele gezin geweest. De kinderen konden toen al kennis maken met hun nieuwe meesters (Jari en Iven hebben allebei een meester) en juf (voor Maaren). Ook een aantal klasgenootjes hebben ze toen al ontmoet. Maar toch, een helemaal nieuwe school in een vreemd land blijft spannend, ook al is het een Nederlandse school...

De eerste week ga ik ze nog brengen en halen met de auto. Kan ik toch een beetje sfeer proeven, de leerkrachten vragen hoe het is gegaan en andere moeders ontmoeten. Volgende week gaan ze met de schoolbus.

De eerste indruk is goed. Jari kwam maandag thuis met het verhaal dat niet alleen de leraar en de kinderen anders zijn, maar dat echt alles anders is. Veel huiswerk (een uur per dag), eigen leerdoelen stellen, werken met e-mail en de google calendar etc. Iven kwam fluitend uit school: "mam, we hebben hier geen stoplicht in de klas, we moeten juist heel veel samenwerken". Maaren maakte zich nog een beetje zorgen om de Engelse les, want die wordt gegeven door een juf die alleen maar Engels spreekt.

Ik verdenk de directrice ervan dat het een bedrijfskundige is, net als Kimmo en ik. De schema's en ingewikkelde Engelse termen en afkortingen vlogen tijdens een presentatie voor nieuwe ouders door de lucht. Het klinkt bijna te mooi waar te zijn: coöperatief leren, ondersteund door ICT (allemaal Apple), rekening houdend met meervoudige intelligentie, twee aparte gymleerkrachten, twee aparte muziekleerkrachten, circa 20 kinderen in een klas...Als we een beetje een beeld hebben van hoe het in de praktijk gaat, dan laat ik het jullie weten.

Maar goed, de eerste schooldag. Compleet met zonnehoed (verplicht met buitenspelen) en koelbox (voor de lunch) togen we naar school. Och, over een maandje weten we niet beter...

Location:Singapore

De container is er!

Hè, hè, de container met onze spullen is er! We hebben er de laatste dagen echt naar uitgekeken. We begonnen het allemaal een beetje zat te worden in een bijna leeg huis met zes bedden, zes glazen en één bak speelgoed (en een Xbox, dat dan weer wel).

Vrijdagochtend om half tien zaten we allemaal een beetje gespannen te wachten. Het is toch raar dat je hele bezit (behalve dan het huis in Deurne en de hypotheek) in een container rondrijdt. We moesten nog wat extra geduld opbrengen, want de container stond in de file, maar met een uurtje vertraging kwam ie dan toch de bocht om. Onze Evergreen...(en nee, er zitten dus geen koeken in zo'n container).





Het blije gevoel was zo afgelopen, want we werden meteen aan het werk gezet. Met een man of 8 begonnen ze direct alle spullen uit te laden. Wij moesten op een lange lijst de nummers afstrepen, die soms met drie tegelijk werden geroepen. En dan nog proberen te bedenken wat er in hemelsnaam in de doos zou zitten (de verhuizers in Nederland hadden wel heel vaak cabinet opgeschreven) en of het naar room 1,2,3 of 4 moest. In Nederland werd er een hoop geginnegapt tijdens het inpakken, maar daar was hier geen sprake van. Er moest serieus gewerkt worden.


Al gauw stond dus de hele hut weer vol dozen. De grote spullen werden gelukkig door de verhuizers in elkaar gezet en zo konden we 's avonds allemaal weer in ons eigen bed slapen. Heerlijk!



Deze week nog de speelhoek, de werkkamer en m'n knutselhoek uitpakken. Dan zijn we qua huis in ieder geval weer helemaal gesetteld...

Location:Singaoore

Haw Par Villa

Vandaag hebben we nog even de toerist uitgehangen. We hebben tenslotte nog een week vakantie, voordat de school begint. We zijn met z'n allen (inclusief hulp in de huishouding Jo Ann en een vriendin) naar Haw Par Villa geweest. Haw Par Villa is een park met meer dan 1000 zeer kleurrijke beelden. Het is in 1937 gebouwd door twee broers, die allerlei Chinese sprookjes, mythologieën en verhalen wilden doorvertellen.




Nu ben ik gek op kleur, dus ik vond het echt geweldig! Het was één bonte kermis van kleuren en vormen.

Hier en daar stonden borden met wat uitleg over de beelden. De uitleg was in onze Westerse ogen nogal betutteld. De tien geboden zijn er echt niks bij. Ik vermoed dat we hier een cultuurverschil te pakken hebben, want ook vandaag tijdens de show op tv voor National Day (het 46 jarig bestaan van Singapore) was het verhaal nogal zoetsappig. Een vader en moeder vertellen een jongetje dat alle Singaporeans één grote familie zijn en dat je met de juiste spirit alles kunt bereiken. Maar goed, terug naar Haw Par Villa...

De kinderen waren in het begin nog wat terughoudend, maar toen ze eenmaal doorhadden dat je geweldige foto's kunt maken tussen al die beelden, begonnen ze er ook lol in te krijgen. Vandaar dat ik jullie trakteer op een hoop spetterende foto's.

Location:Singapore

Winkelen

Eén van de favoriete hobby's van de Singaporezen op zondag is winkelen op Orchard road. Er zijn daar wel een stuk of 20 shopping malls, waar de Heuvelgalerie in Eindhoven niks bij is. Om een indruk te krijgen, kijk op http://www.orchardroad.sg/shop/malls.php.

Nu gingen wij eigenlijk niet winkelen. Met vier jongens en een man die niet echt van winkelen houdt, ga ik liever alleen. We gingen eigenlijk op pad om het huis van de president van Singapore te zien. Op en nabij feestdagen is dat opengesteld voor publiek.

Vol goede moed vertrokken we. Nee, we bellen geen taxi, we houden wel een taxi aan bij de restaurantjes (op circa 400 meter van ons huis, scheelt weer 3 dollar booking fee). Niet dus, geen taxi te bekennen. Dan maar doorlopen naar de bushalte (nog 400 meter sjokken in de hitte).

We hebben allemaal ons eigen EZ link pasje. Je moet dit in de bus als je in- en uitstapt voor een apparaatje houden en dan wordt het juiste bedrag automatisch van je pasje afgeschreven. Dit hebben we al goed onder de knie. Eerst deel ik aan iedereen z'n eigen pasje uit. Dan zwaaien naar de juiste bus (zelfs Lasse zwaait enthousiast mee). Kimmo voorop met Lasse, dan Jari, Iven en Maaren en dan moeders achteraan om te zorgen dat er niemand per ongeluk achterblijft. Na een paar duikelingen door de bus weten we inmiddels ook allemaal dat we ons goed moeten vasthouden en zo snel mogelijk op een stoel moeten neerploffen.

Tot zover ging alles nog oké. Tot groot plezier van Maaren zaten we boven in een dubbeklapper (een dubbeldekker dus). Ook Orchard road herkenden we zonder problemen. En we wisten ook dat de ingang tot het huis van de president daar ergens moest zijn. Nou is die straat nogal lang en druk en natuurlijk zijn wij in alle consternatie (volle bus, ik denk dat het hier is, niet verder, nee, oke, hier eruit, opschieten allemaal!) veel te vroeg uitgestapt. Dus slalomden we met z'n zessen door de winkelende mensenmassa (lopen ze hier nu links of rechts?! Rijden doen ze links). Lasse hield de moed erin met een vrolijk deuntje: Bob de bouwer, onderbroekenvouwer. Ik was blij dat niemand dat kon verstaan. Gelukkig waren we deze keer wel zo slim geweest om water mee te nemen...

Gelopen tot de volgende bushalte, maar geen president. Dan maar weer op de bus. Natuurlijk zagen we meteen waar het was toen we er langs kwamen, want er stond een mega rij. We hoefden niet te twijfelen of we daarin zouden aansluiten, want je had je paspoort nodig om binnen te komen. En wij waren zo dom geweest om dat weer eens niet mee te nemen. Iedereen moe, oververhit, hongerig en chagerijnig omdat het niet wilde lukken.

In zo'n soort situaties is de Mac Donalds ons laatste redmiddel. Je kunt daar grote superlekkere ijsjes kopen voor 1 Singapore dollar (droller, aldus Maaren). Dus de Plaza Singapura in op zoek naar Mac Donalds. Dat lukte! En van het een kwam het ander...even naar de elektronicazaak (3d tv bekeken), binnenwippen bij de legowinkel, spelen bij de autootjes, de hobbywinkel ff checken etc etc.

En zo kwam het dat wij toch met z'n allen op zondag aan het winkelen waren. We passen ons al goed aan aan de Singaporese lifestyle...

Location:Singapore

Huiselijke taferelen

Het nogal lege huis begint zo langzamerhand te vervelen. De container is nog niet gearriveerd en we hebben alleen de huurmeubelen en de luchtvracht.

Kimmo is deze week begonnen met werken en de rest van de familie probeert zich thuis wat te vermaken. Dat valt niet helemaal mee. De kinderen missen vriendjes om mee te spelen en zijn vooral op elkaar aangewezen. Tja, en dan blijven het toch broers. Ik lijk af en toe net een politieagent en daar heb ik een ontzettende hekel aan. Maar ja, als ze aan het stoeien/vechten blijven...Ik heb ergens gelezen dat het ruzieën met broers (of zussen) erg goed is voor de ontwikkeling van de sociale vaardigheden. Dan denk ik dat het daarmee wel goed komt.

Begin van de week dus maar naar de Ikea geweest om een en ander te halen. Ze hebben in Singapore 2 Ikea's die echt exact hetzelfde zijn als de Nederlandse Ikea's. Zo hier en daar is de prijs wat lager, maar veel scheelt het niet. Afgelopen maandag kwamen ze 3 bankjes, een keukentafel, 4 keukenstoelen en 2 kleden brengen.

De rest van de middag hebben we ons goed vermaakt. De hele middag zijn we met z'n allen bezig geweest met schroeven en sleutelen. Ook Jo Ann gooide haar techisch inzicht in de strijd. Het is nog jammer dat we niet meer nodig hebben, dan hadden we mooi nog een middagje wat te doen....






Even pauze aan de net in elkaar geschroefde keukentafel...

We hebben ondertussen ook ontdekt dat je hier heel af en toe een dag niet hoeft te zweten. Namelijk als het de hele dag regent...als je dan een korte broek/rok met shirt aan doet en je maakt je niet al te druk, kun je redelijk koel blijven. En dan regent het niet een beetje, maar echt in gigantische buien. Daarom hebben ze hier overal betonnen goten (zijn wel een halve meter diep) langs de weg voor de afvoer van het water.



Foto vanuit onze (voor)tuin

Location:Hillcrest Rd,,Singapore

Vuurwerk

Op 9 augustus is het hier National day. Op die dag wordt het 46e jaar van de onafhankelijkheid van Singapore gevierd. Er is dan een militaire parade en een show. Hiervoor moet je kaartjes winnen in één of andere loterij. De show wordt afgesloten met gigantisch vuurwerk (meer info National day op http://www.ndp.org.sg/#/landing).

En dat vuurwerk kun je ook zien als je geen kaartjes hebt. Nu zijn er hier natuurlijk een hele hoop mensen die geen kaartje hebben. En aangezien wij niet het risico wilden lopen met vier kinderen in een gigantische mensenmassa terecht te komen, zijn we afgelopen zaterdag naar de generale repetitie gaan kijken. Gewapend met een hoop tips van onze superaardige financiële adviseur, togen we naar de metro.

Uiteindelijk kwamen we terecht in een soort tuintje buiten bij Marina square (een winkelcentrum). Veel te vroeg, dus we moesten erg lang wachten. Daarom besloten we bij de Mac Donalds een ijsje te halen. Kimmo en Iven vertrokken samen in het winkelcentrum en de rest van de familie bleef staan om onze goede plek te bewaken. Even later kwamen ze terug, met vijf helemaal gesmolten ijsjes! Ze hadden zo'n 50 meter buiten moeten lopen met de ijsjes en dat gaat hier dus niet. Consternatie alom en de papieren zakdoekjes kwamen weer eens goed van pas om alles op te poetsen...(geen tijd om een foto te maken, teveel poetswerk).

Daarna werden we goed vermaakt door de glimpen die we op konden vangen van de show: helikopters, tanks, boten, fanfares, ballonnen, straaljagers en tenslotte het spectaculair vuurwerk. Kijk maar...

Location:Singapore