Nu gingen wij eigenlijk niet winkelen. Met vier jongens en een man die niet echt van winkelen houdt, ga ik liever alleen. We gingen eigenlijk op pad om het huis van de president van Singapore te zien. Op en nabij feestdagen is dat opengesteld voor publiek.
Vol goede moed vertrokken we. Nee, we bellen geen taxi, we houden wel een taxi aan bij de restaurantjes (op circa 400 meter van ons huis, scheelt weer 3 dollar booking fee). Niet dus, geen taxi te bekennen. Dan maar doorlopen naar de bushalte (nog 400 meter sjokken in de hitte).
We hebben allemaal ons eigen EZ link pasje. Je moet dit in de bus als je in- en uitstapt voor een apparaatje houden en dan wordt het juiste bedrag automatisch van je pasje afgeschreven. Dit hebben we al goed onder de knie. Eerst deel ik aan iedereen z'n eigen pasje uit. Dan zwaaien naar de juiste bus (zelfs Lasse zwaait enthousiast mee). Kimmo voorop met Lasse, dan Jari, Iven en Maaren en dan moeders achteraan om te zorgen dat er niemand per ongeluk achterblijft. Na een paar duikelingen door de bus weten we inmiddels ook allemaal dat we ons goed moeten vasthouden en zo snel mogelijk op een stoel moeten neerploffen.
Tot zover ging alles nog oké. Tot groot plezier van Maaren zaten we boven in een dubbeklapper (een dubbeldekker dus). Ook Orchard road herkenden we zonder problemen. En we wisten ook dat de ingang tot het huis van de president daar ergens moest zijn. Nou is die straat nogal lang en druk en natuurlijk zijn wij in alle consternatie (volle bus, ik denk dat het hier is, niet verder, nee, oke, hier eruit, opschieten allemaal!) veel te vroeg uitgestapt. Dus slalomden we met z'n zessen door de winkelende mensenmassa (lopen ze hier nu links of rechts?! Rijden doen ze links). Lasse hield de moed erin met een vrolijk deuntje: Bob de bouwer, onderbroekenvouwer. Ik was blij dat niemand dat kon verstaan. Gelukkig waren we deze keer wel zo slim geweest om water mee te nemen...
Gelopen tot de volgende bushalte, maar geen president. Dan maar weer op de bus. Natuurlijk zagen we meteen waar het was toen we er langs kwamen, want er stond een mega rij. We hoefden niet te twijfelen of we daarin zouden aansluiten, want je had je paspoort nodig om binnen te komen. En wij waren zo dom geweest om dat weer eens niet mee te nemen. Iedereen moe, oververhit, hongerig en chagerijnig omdat het niet wilde lukken.
In zo'n soort situaties is de Mac Donalds ons laatste redmiddel. Je kunt daar grote superlekkere ijsjes kopen voor 1 Singapore dollar (droller, aldus Maaren). Dus de Plaza Singapura in op zoek naar Mac Donalds. Dat lukte! En van het een kwam het ander...even naar de elektronicazaak (3d tv bekeken), binnenwippen bij de legowinkel, spelen bij de autootjes, de hobbywinkel ff checken etc etc.
En zo kwam het dat wij toch met z'n allen op zondag aan het winkelen waren. We passen ons al goed aan aan de Singaporese lifestyle...
Location:Singapore
Haha, wat een leuk stukje! Ik heb echt een beetje met jullie 'meegebust, -gelopen en -gewinkeld'! De hitte kon ik er moeiteloos bij verzinnen; met het weer dat we nu in Nederland hebben, kan ik soms verlangen naar de kleffe warmte van Azië ;-)
BeantwoordenVerwijderenHoi, als ik zo dit stukje lees dan houd ik me graag aanbevolen om met je te gaan winkelen Maja, ik krijg er zin in.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Antoinette
Ik hou me aanbevolen voor de Mac Donalds en het ijsje van 1 droller.
BeantwoordenVerwijderenOpa Piet
En ze hebben vast airco in zo'n grote mall toch?
BeantwoordenVerwijderen