We hadden bedacht om in de herfstvakantie (ondanks dat het hier geen herfst is) zelf met de eigen auto naar Maleisië te rijden en daar een dag of 6 rond te kijken. Het zou namelijk wel heel dom zijn om jaren in Singapore gewoond te hebben en niet even bij de buren hebben gekeken. Zeker als je buren Maleisië zijn. Ik had thuis een mooi programmatje in elkaar gedraaid: eerst 2 nachten relaxen op het strand op pulau Pangkor, dan 1 nachtje afkoelen op de theeplantages in the Cameron Highlands en tot slot 2 nachten varen en wandelen in de jungle van de Taman Negara. Enige nadeel was dat we een uur of 8 op de eerste dag moesten rijden en ook op de laatste dag weer een uur of 8 terug naar Singapore, maar vooruit.
Na een lange reis arriveerden we op pulau (eiland in het Malay) Pangkor. Na even gezwommen te hebben zaten we allemaal in de kamer klaar om te gaan eten. Toen gebeurde het: Lasse liep zo dwars door een glazen schuifdeur heen! Deur helemaal kapot. Hij had compleet gemist dat de deur dicht was (terwijl het glas toch getint was). Een eerste snelle inventarisatie leerde dat er een flinke snee in z'n voorhoofd zat. Een tweede inventarisatie liet zien dat de snee in z'n bovenlip nóg dieper was. Dat was ook zo'n beetje het moment dat mijn hersenen stopten met logisch denken. Het enige wat boven kwam drijven was, ok, mijn kind heeft twee diepe sneeën en heeft een goede dokter nodig en ik sta op een eiland in Maleisië...
Gelukkig bleven Kimmo's hersenen beter doordraaien en waren de mensen op het resort behulpzaam. Binnen een minuut of 15 zaten we in een auto op weg naar het "hospital", waarvan we ondertussen ook begrepen hadden dat het óp het eiland was. Jari, Iven en Maaren lieten we op het resort achter, veilig, dat wel. Lasse had tot nu toe heel hard gehuild en geschreeuwd, maar lag nu doodstil in Kimmo's armen. Een zak ijs en een grote bebloede handdoek op z'n hoofd. Af en toe checkte we even: 'Lasse?'. 'Ja,' kwam er tot onze opluchting iedere keer terug.
In het "hospital" werden we ontvangen door een dokter (alhoewel het even duurde voordat ik door had dat dat de dokter was) en een stuk of 3 verpleegkundigen. De dokter keek, zei 'difficult', zuchtte eens diep en begon te verdoven en te hechten. Dat was pijnlijk en ging moeizaam. Lasse schakelde spontaan over op Engels: 'Stop! No more. I want to go home.' Niet goed voor een moederhart...(en een vaderhart ook niet trouwens). Anderhalf uur en in totaal 8 hechtingen later gingen we terug naar het resort.
De volgende ochtend zat ik met Lasse op het strand. Toen duidelijk was dat ze in Singapore op dit moment ook niks voor Lasse konden doen, hadden we besloten zo goed en zo kwaad als het ging, onze reis toch maar te vervolgen. Kimmo en de rest van de kids waren snorkelen. Er kwam een complete Maleisische familie het strand opgelopen, een stuk of 5 volwassenen en een stuk of 5 kinderen. Een eindje verder gingen ze zitten. Ik zat het op mijn gemak af te kijken, altijd interessant. Ook Lasse en ik waren interessant om bekeken te worden. Te meer omdat Lasse een grote tulband van verband om z'n hoofd had en een dik (ondertussen alweer donkerrood) gaasje op z'n lip. Toen kwam de oma (denk ik dan, ik heb het niet gecheckt) van het hele stel op me afgelopen. Ze was helemaal in het zwart gekleed in een nikab. Ik kon alleen haar ogen zien. Ze gaf me een handje nootjes en een meelevende blik. Toen liep ze weer terug naar haar familie.
Ik ben met mijn neus maar weer eens op de feiten geduwd, wat ben je als mens en als moeder kwetsbaar. Het deed me denken aan zo'n 13 jaar geleden. Ik was net bevallen van een zoon (Jari, in dit geval, maar 1, 2, 3 of 4 kinderen, het gevoel blijft hetzelfde) en lag alleen op een vreemde kamer klaarwakker in een ziekenhuisbed met een huilend babytje tegen me aan. Ik fluisterde wat lieve woordjes in een poging hem te troosten. Hij snikte gewoon door. Niks, wist ik, helemaal niks. Ik wist alleen dat ik ongelofelijk veel van hem hield en dat ik hem wilde beschermen. Een alles overheersend, overdonderend gevoel. Wat doet het pijn, als dat wat je natuurlijk allang weet, op zo'n confronterende manier aan een Maleisisch ziekenhuisbed tot je doordringt: het is niet gelukt, ik kon hem niet beschermen.
Helaas is het verhaal hiermee nog niet afgelopen. Volgende week vrijdag moeten we terug naar de plastisch chirurg (in Singapore). De eerste reactie van de chirurg toen hij Lasse zag, was 'I think I have to redo this.' De tweede vraag was: 'Who did this?' Na mijn antwoord, kwam er alleen een kort knikje. Logisch. We wachten nog maar even af, maar de hoop dat het met een sisser afloopt is niet meer zo groot. Het lijkt erop dat de lip niet recht aan elkaar zit.
Lasse heb ik nog maar even niks verteld...
Wat een pech en wat ontzettend sneu dat het weer opnieuw zal moeten. Ik geloof goed dat je moederhart dan breekt. Gelukkig heb je de vacantie toch voort kunnen zetten. Je ziet maar weer: Een ongeluk zit in een klein hoekje (deur) Geef lasse maar een dikke knuffel
BeantwoordenVerwijderenWat een pech voor Lasse en jullie allemaal. Ik weet wat een grote schok het is, maar het komt goed.
VerwijderenTante Marianne