Wat doe jij nou eigenlijk?

Een vraag die ik, op vakantie in Nederland, regelmatig krijg, is 'Wat doe jij nou eigenlijk?' Vooral als de vraagsteller in kwestie net van tevoren heeft begrepen dat ik niet werk én ook nog een hulp in huis heb, krijgt die vraag een speciale lading. Tja, wat doe ík nu eigenlijk, denk ik dan. Hoe ga ik dat in hemelsnaam uitleggen zodat ik liefst ook nog een beetje intelligent en nuttig over kom?

Dan begin ik maar bij de middag. Die is namelijk makkelijk, dan ben ik met vier kinderen in de weer. Ik vang de kinderen op als ze uit de schoolbus stappen, geef ze wat te drinken en een snoepje ('mam, mag ik nog een snoepje?' 'Nee, jij hebt er al twee gehad.' 'Maar ik heb nog honger.' 'We gaan zo eten.' Enzovoorts, enzovoorts.) probeer ze te ontfutselen wat er op school is gebeurd, ontvang vriendjes, ga mee stokken zoeken, rij op en neer naar zwemles, school, en vriendjes, ga nieuwe schoenen met de kids kopen, knutsel Sinterklaassurprises, zoek witte korte broeken voor het Kerstopteden, jaag kinderen achter de computer, labtop en ipad uit, bemiddel welk filmpje er gekeken kan worden, bewonder nieuw verwerfde vaardigheden (variërend van op handen en voeten kunnen lopen tot de letter ij schrijven tot het beluisteren van een zelf gecomponeerd muziekstuk in Garageband), informeer naar huiswerk, overhoor woordjes, maak reclame voor de groente tijdens het avondeten, stuur iedereen de douche in (en wel je haren wassen, ook bij je oren,) poets tanden én flos, lees verhaaltjes voor, luister naar de belevenissen van die dag, hang nog even op de bank (als er tenminste geen ouder- of informatieavond is) en plof moe maar voldaan in bed.



'En 's ochtends dan? Dan zijn de kinderen toch op school?' Tja, dat is een punt. Wat doe ik 's ochtends eigenlijk? Ik volg natuurlijk een cursus Creatief Schrijven bij de LOI. Hartstikke leuk en leerzaam, maar klinkt niet zo intelligent. Zal ik zeggen dat ik een boek aan het schrijven ben? Dan moet ik misschien ook vertellen wat voor boek en hoezo dan en wanneer het af is. Daar heb ik helemaal geen zin in. Wat nou als het toch niet helemaal lukt? Nee, laat maar. En bovendien zijn er ook nog weken bij dat ik aan die hele cursus niet eens toe kom. Hoe dat in hemelsnaam mogelijk is begrijp ik zelf ook niet.


Oh ja, ik tennis. Daar geniet ik van, maar da's wel een erge expatvrouwen bezigheid. Maar toch, het is erg leuk om op je 40-ste nog iets helemaal nieuws te leren. En bovendien is het erg nuttig om in het hete plakkerige Singapore je slome vermoeide lijf nog eens lekker actief te maken. Dus ok, ik sport.

Verder drink ik behoorlijk wat koffie en lunch ik af en toe. Nee, niet alleen, maar met een aantal expatdames samen. Maar als er iets niet interessant over komt...Maar het is wel belangrijk. Je komt aan in een vreemd land en kent helemaal niemand! Geen familie, geen vrienden, alleen je eigen gezin. Je moet je weg leren vinden en jij bent ook degene die de rest van het gezin zo'n beetje moet begeleiden. Wat is het dan fijn om mensen te spreken die in hetzelfde schuitje zitten. Die ook niet weten waar je kinderschoenen moet halen, die ook drie soorten mieren in de keuken hebben, waarvan de kinderen ook dwarsliggen, waarvan de man ook laat thuis is, die 's avonds ook in slaap vallen boven hun boek en eigenlijk ook niet weten wat ze de hele dag doen. Dus ok, ik werk aan mijn sociale contacten. Wat bovendien in Singapore een never ending story is, omdat mensen komen en gaan (heb je net een maatje gevonden, verhuizen ze terug naar Nederland, grrrr.)



Wat doe ik verder nog in de ochtend? Oh ja, ik doe één keer in de week boodschappen bij de supermarkt (een winkelwagen vol mét bult), waar ik in totaal een ochtend mee kwijt ben. Snel boodschappen doen gaat hier niet; druk met parkeren, druk in de winkel met mensen die allemaal op z'n gemak door de winkel slenteren, wachten bij de kassa omdat de kassière niet alleen de boodschappen afrekent, maar ook inpakt (daar moet ik nog eens apart een blog aan wijden.) Verder verleen ik als groepsmoeder wat hand- en spandiensten op school en ben ik om de haverklap op school om te kijken naar een of ander optreden van de kinderen. En tussen alle bedrijven door klets ik ook nog met liefde en plezier met ons bezoek uit Nederland en maak ze een beetje wegwijs in Singapore.




Kortom, wat doe ík nou eigenlijk?
Ik ben taxichauffeur, office manager voor de afdeling Zegers kids, therapeut, schrijver, hoofd facilitaire dienst, reisleidster, assistent op school, supply chain manager voor de keukenkastjes, ober en gastvrouw.

Geen wonder dat ik me nooit verveel!

Location:Deurne

Kinderfeestjes

Kinderfeestjes, wat mij betreft altijd een lastig gebeuren. Natuurlijk gun je je kind een leuk feestje, maar ik heb in het verleden al meerdere malen ondervonden dat mijn sterkste kant zeker niet is om een stuk of tien rondspringende jongens te vermaken. Een Spiderman-feestje, een Harry Potter-feestje, een voetbal-feestje, een speurtocht-feestje, een gourmet-feestje...van alles heb ik verzonnen.

Dat verzinnen, dat vond ik nog wel leuk. Een paar weken van tevoren begon ik te surfen op internet voor geschikte spelletjes. Ik knutselde een draaiboek in elkaar (hoe lang zouden ze het cakejes versieren leuk vinden? Niet zo lang als ik dacht), ging wat shoppen om alle spullen te verzamelen, bereidde in de ochtend van de feestdag alles voor en was er helemaal klaar voor....Totdat de bende jongetjes over de vloer kwam. Een tornado is er niks bij. De tactiek was om ze bezig te houden. Maar jongetjes bezig houden die alles maar vijf minuten leuk vinden?! Uitgeput was ik na zo'n middag. Wat was ik blij als er weer een feestje opzat. En toch vond ik dat ik het vol moest houden...die feestjes thuis...

MAAR NU NIET MEER! Wat een opluchting! Hier in Singapore houdt bijna niemand een feestje thuis. De mensen die in een condominium wonen met een grote function room en zwembad willen nog wel eens een poging doen, maar de overgrote meerderheid besteedt het hele feestje gewoon uit. Nu is dat hier ook wel erg gemakkelijk, want er is voor ieder wat wils. De truc is alleen om het ook nog een beetje betaalbaar te houden (ook belangrijk met vier feestjes per jaar), maar als je een beetje oplet, lukt dat ook. Bovendien is het ook heel gewoon om met een andere jarige samen een feestje te geven en dan de kosten te delen. Zo hebben wij hier in Singapore voor Jari al een lasergame feestje gehad in het parkje hier vlakbij, voor Iven een klimfeestje en voor Maaren een voetbalfeestje. Allemaal op locatie dus en (het belangrijkste!) minstens twee coaches die de boel in het gareel en leuk houden.

Het enige wat ik hoef te doen is een beetje organiseren en afspraken maken, wat drinken, cake en chips te halen en de uitnodigingen te versturen. Is dat even makkelijk. Het helpt ook heel erg dat iedereen hier over kinderfeestjes wel wat relaxter is dan in Nederland. Je wordt met een volle buik thuisgebracht? Hier helemaal niet nodig. Met een lege buik (qua avondeten dan, de cake en chips zijn meestal wel op) opgehaald worden is ook prima. Ook hoeft zo'n feestje niet de hele middag te duren. Een uur of 2 is lang genoeg. Vervoer regelen omdat je zelf de hele bups van je huis naar de locatie moet brengen? Ook niet nodig. Je laat de ouders hun kind gewoon zelf brengen naar de feestlocatie. Als moeder van de jarige job heb je tijd over om een beetje met het kroost te kletsen en foto's te maken. Heerlijk.

Kortom, bij deze een pleidooi om ook de Nederlandse kinderfeestjes wat gemakkelijker te maken: niet te lang, zelf je eigen kind halen en brengen, en geen eten totdat ze de leeftijd hebben dat ze het gezellig vinden om samen aan tafel te zitten. Ik stem voor!

Drummen

Die Jari, die kan goed drummen! Dat compliment heb ik de laatste tijd vaak voor Jari in ontvangst mogen nemen (en ja hoor, al die complimenten heb ik doorgegeven aan de rechtmatige eigenaar). Maar toch, als moeder is het ook leuk om complimenten voor je zoon te krijgen.

De laatste tijd heeft Jari zich dan ook rotgedrumd. Hij moest zich voorbereiden op maar liefst vier optredens.

Het eerste optreden was met de Sinterklaasband van de Hollandse School. De band is eigenlijk een bij elkaar geraapt zooitje van meesters en juffen van school, vaders en moeders van leerlingen en een aantal oudleerlingen. Jari viel dus in deze laatste categorie en was met z'n twaalf jaar de allerjongste. Er is een keer of drie druk (en chaotisch) gerepeteerd op een hele trits Sinterklaasliedjes, waarna de band zichzelf optreedklaar verklaarde. Sinterklaas kon komen! Dat deed Sinterklaas dan ook braaf. Op 17 november kwam hij aan in het hete Singapore. Zo'n beetje alle Nederlanders met kinderen gaan eerst naar de jachthaven bij Keppel Bay om op de kokende kade in de zon weg te smelten en te zingen tot Sinterklaas eindelijk eens om de hoek komt varen (het is echt waar, als je in de Singaporese hitte op Sinterklaas moet wachten duurt het nog tien keer zo lang voor ie komt dan in de Nederlandse kou). Daarna vertrekt het hele volk naar de Hollandse Club, waar Sinterklaas nog een bezoekje brengt. Dat was waar de Sinterklaasband om de hoek kwam kijken, want zij hadden de moeilijke taak de stemming er in te houden totdat Sinterklaas er was. En dat duurde lang! Door de hitte wilde Sinterklaas z'n snor niet helemaal op z'n plek blijven zitten...

Ik moet zeggen dat ik van die hele Sinterklaas verder niet zoveel heb meegekregen. ik heb alleen maar naar Jari gekeken.

Onderstaand een link naar een filmpje, waardeloos qua beeld en geluid, maar wel een leuke impressie!

Sinterklaas 2012

Het tweede optreden was een concert van de muziekschool eZoo waar Jari drumles heeft, Rock Jam! genaamd. Het idee alleen al was erg leuk. Om de leerlingen een beetje te laten voelen waarom ze eigenlijk iedere week naar de les komen, waren er voor de gelegenheid heuse bands geformeerd. Tien repetities lang werd er onder leiding van de leraren gerepeteerd op één nummer. Je hoorde het nummer gewoon groeien. Superknap dat die jonge kids gewoon samen als een echte band kunnen spelen.

Terwijl we stonden te wachten op het optreden en het publiek alsmaar uitdijde, flapte ik er spontaan uit tegen Kimmo: 'Goh, jullie hebben wel eens voor veel minder publiek gespeeld.' Tja....

Ook hier weer een link naar een filmpje. De bassist (voor de kijkers links op het podium) is Jari's drumleraar.

eZoo 2012

Snorkelen bij de buren

We zijn nu bijna anderhalf jaar in Singapore en veel van de dingen waar we ons in het begin over verbaasden, zijn nu normaal geworden. We hebben al zo vaak ervaren dat je een klap krijgt van de hitte als je uit een airconditioned winkelcentrum komt, dat we er niet meer van opkijken. Als het zo heel af en toe eens een hele dag regent (dan is het nog zo'n 25 graden) hebben we wel eens koude voeten! Links rijden is normaal geworden, ik kan de ruitenwisser en het knipperlicht zonder problemen op het juiste moment aanzetten en ik kan in de auto achter het stuur stappen zonder dat ik eerst hoef te spieken aan welke kant het ook alweer zit.

Kinderen in de schoolbus werken is routine en ik hou de hele middag vrij voor m'n taxi driving business (oftewel het gehaal en gebreng van kinderen her en der verspreid over Singapore). Het lukt me inmiddels ook om binnen één uur even "snel" iets te halen (neusspray, een boek, nieuwe voetbalschoenen), omdat ik weet naar welk winkelcentrum ik het beste kan gaan. Het lukt me zelfs om op Orchard (een megadrukke vijfbaans straat met aan weerszijden een stuk of 20 winkelcentra) gewoon in één keer in het winkelcentrum te parkeren waar ik wil zijn. Voorheen stond ik meestal een stuk of vijf winkelcentra verderop, omdat ik aan de verkeerde kant van de wegreed en zo snel geen vijf banen op kon schuiven of omdat ik de ingang van de parkeergarage in alle drukte weer eens over het hoofd zag. We zijn allemaal al eens naar de dokter en de tandarts geweest en we weten dat we voor een echt goede kapper naar Deurne moeten. Als we klaar zijn met eten stapelen we nog net wat borden op elkaar, maar daarna lopen we gewoon van tafel weg zonder ons te generen, omdat we weten dat Jo Ann het opruimt.

Het is indrukwekkend om te merken hoe snel bijzondere dingen toch weer min of meer gewoon worden.

Maar gelukkig hebben we ook nog steeds regelmatig zo'n moment waarop ik denk 'Wauw, wie had ooit gedacht dat wij hier met z'n allen als gezin zouden zitten?'

Zo gingen we in de herstvakantie een weekje op vakantie bij de buren. En dan is het toch leuk als je buren Maleisië zijn. En als daar een prachtig tropisch eiland voor de deur ligt, Tioman. Jari was er al eens geweest op kamp met groep 8 en nu mochten wij ook. Helemaal bijzonder was dat ons pap, mam en Martijn ook mee gingen. En als je dan met z'n allen na een dagje geweldig snorkelen (het is echt prachtig, net of je in een aquarium met tropische vissen zwemt) in een bootje zit met een natte zwembroek, flink de wind in de haren, en de chauffeur van de boot (aldus Lasse) is ook degene die 's avonds buiten op straat de sateetjes barbequet, en je ziet allemaal blije koppies ... dan is het toch in een keer wel weer heel bijzonder!

After school activities en playdates

Ondanks dat we het in Singapore erg naar onze zin hebben, zijn er toch van die momenten dat wij de gang van zaken in Nederland erg missen. En nee, niet alleen de frikandellen (alhoewel Jari wel verwoede pogingen doet om in de keuken iets te fabriceren wat op frikandellen lijkt), maar ook gewoon de dagelijkse gang van zaken. Van die dingen die je altijd maar voor gewoon hebt aangenomen en waarvan je nooit gedacht zou hebben dat je die nog ooit zou missen.

Een van die dingen is de alledaagse gang van zaken na schooltijd. Dat je gewoon op je gemak naar school loopt, bekijkt met wie je kind enthousiast naar buiten komt gerend en ter plekke besluit met dat vriendje te gaan spelen. Bij ons of bij jullie? Maakt niet uit. En dat je dan zo'n twee uur later op de fiets stapt om een rondje door de buurt te fietsen om het kroost weer te verzamelen voor etenstijd. Of, nog beter, dat je kind gewoon de deur uitrent om te kijken wie er in het speeltuintje aan het spelen is en zich vervolgens de hele middag vermaakt.



Hier gaat dat toch anders. Singaporese kinderen spelen zelden buiten. Veel te heet, vinden ze. Bovendien zijn ze pas laat uit school. Het speeltuintje bij ons in de buurt is op zaterdag vergeven van de expatkinderen met hun hulp (nog zoiets, een kind alleen laten gaan spelen, snappen ze hier ook niet), maar door de week kun je er een kanon afschieten. Op straat spelen is veel te gevaarlijk. Ik laat de kinderen wel eens aan de zijkant van ons huis in een doodlopend stukje straat (50 meter) steppen, skelteren of skateboarden. De meneer die in zijn busje rond rijdt in de wijk om de boodschappen van de lokale supermarkt te bezorgen, heeft al aan Jo Ann laten weten dat hij voortaan de andere kant op rond rijdt. Veel te gevaarlijk met die spelende kinderen op straat. Dat vind ik dan wel weer grappig, want als iedereen dat zou doen, kunnen de kids tenminste gewoon op straat spelen. Maar goed, het zegt wel wat over de Singaporese beleving van buitenspelen.

Ook spontaan ergens gaan spelen, valt niet mee. Wij maken playdates. Op de eerste plaats zie je de andere moeders op school niet, omdat de kids met de bus heen en weer gaan. Dus op de dag zelf nog iets afspreken is sowieso geen optie. Nu mogen de kinderen wel met elkaar met de bus mee, maar dit is zelden in de buurt. Althans, het begrip "buurt" is hier iets ruimer gedefinieerd: een kwartier met de auto. Maar je wilt natuurlijk niet dat je kinderen zich zonder jouw medeweten her en der over Singapore verspreiden. Dat betekent dus dat wij moeders ons suf sms-en en mailen om aan elkaar te laten weten waar onze kinderen gaan uithangen. Populaire uitspraken zijn dan:
"Nee, dan kan Pietje (niet ons Pietje, da's Brabants) niet, want dan heeft ie zwemles."
"Dan kan het alleen bij ons, want dan heb ik geen auto."
"Ja, dat kan wel, maar alleen vanaf vier uur, want Pietje moet eerst naar de NSA."


Die NSA (NaSchoolse Activiteiten) zijn ondertussen mijn grote vriend. De Hollandse School organiseert (net als veel internationale scholen) na school allerlei activiteiten waar de kinderen aan deel kunnen nemen, variërend van sport, muziek, kunst, yoga, tot schaken en Lego mindstorms. Een erg leuke en betaalbare manier om je kinderen met van alles en nog wat te laten kennismaken. Het geeft rust, omdat iedereen op een vast tijdstip op een vaste plek iets te doen heeft. Twee keer per jaar start er een nieuwe ronde met zo'n tien lessen en kunnen de kinderen dus van activiteit wisselen, als ze dat willen. Iven doet nu koken en turnen en heeft al geyoga-ed en gehockeyed. Maaren zit nu bij atletiek en heeft voorheen gevoetbald en Lasse volgt theaterlessen (in het Engels) voor groep 1. Daarnaast bivakkeren we dan nog op maandagmiddag aan het zwembad voor zwemles van Lasse, Maaren en Iven. Jari vermaakt zich na school met drumles, Nederlandse les en voetbal.



Nadeel van dit hele gebeuren is dat het aantal ritjes in mijn taxibedrijf steeds meer uitgebreid wordt. En dan ben ik nog een grote geluksvogel, omdat ik niet zelf hoef te koken. Dat scheelt een slok op een borrel. Ook kan ik het kroost wat die dag toevallig thuis is, gewoon thuis laten bij Jo Ann. Ik hoef ze niet heel Singapore mee door te slepen. Dan is het toch wel heel luxe dat als je om half zes thuis komt je gewoon aan tafel kunt schuiven. Daarna maken Jari en Iven nog een klein uur huiswerk en dan is het alweer bedtijd voor Maaren en Lasse. Weer een dag voorbij...

Location:Singapore

Een middelbare scholier

Voor de zomervakantie heeft Jari afscheid genomen van groep 8. Op dinsdagavond was de musical, op woensdag verzorgden de groep 8-ers nog een high tea voor het ondersteunende personeel op school en toen was het definitief gedaan met de HSL. De hele eerste vakantieweek heeft ie ontzettend gebaald en gemopperd. "Vakantie is stom, ik wil gewoon naar school," was de strekking van het verhaal.

Ik was verbaasd hoe diep het afscheid van de HSL hem aangreep. Tenslotte heeft hij maar één jaar in Singapore op school gezeten. Voordat we besloten naar Singapore te gaan, zaten we er best wel mee in onze maag. Dan kan Jari geen afscheid nemen in groep 8 van de Gerardus, waar hij toch zeven jaar op school heeft gezeten. Maar ja, je kan niet alles hebben, dus gingen we toch.

Het afscheid op de HSL was zoals de school is, hartverwarmend. De vrijheid die ze gekregen hebben om zélf iets moois te maken van de musical. De musical was door de meester en juf van groep 8 zelf geschreven en dat kon je merken, de rollen waren de kinderen op het lijf geschreven. Wat ook geweldig was, was dat ieder kind zelf mocht aangeven als het ook zijn of haar muzikale kwaliteiten ten gehore wilde brengen. Alle soorten liedjes en uitvoeringen werden naadloos in de musical ingepast. True colours van Cindy Lauper met eigen begeleiding op de gitaar, een quatre mains op de piano, een gitaarsolo van Guns 'n Roses, een complete band (gitaar, drum, piano en zang) met One Love van Bob Marley, een rap gecombineerd met breakdance, prachtige dans uitgevoerd door een viertal dames, en natuurlijk Jari met een drumsolo. Wat hebben we allemaal genoten, kinderen en ouders.

Maar het allermooiste was de dag na de musical op school. Ze hadden net gedag gezegd in de klas en moesten nog even wachten op de schoolbus. Zes jongens zaten naast elkaar op een stenen muurtje van de schooltrap. Dikke tranen. Af en toe een onderdrukt snikje. Jari, die een stukje hoger zat om met mij te wachten op Maaren en Lasse, stond op en ging erbij zitten. Niemand zei iets, maar je kon de saamhorigheid in het verdriet voelen. Totdat, een minuut of tien later, één van de jongens een mobiele telefoon tevoorschijn haalde en een muziekje opzette. De volgende pakte een voetbal en al gauw rende ze allemaal weer over het grasveld. Moment voorbij, maar het zei zoveel over het afgelopen jaar in groep 8.


Inmiddels is Jari alweer een week naar United World College of South East Asia (UWC) geweest. Het was zwaar voor hem. Zoveel nieuwe indrukken, een chaotische schoolbus, een campus waar je makkelijk kunt verdwalen, iedere dag een uniform aan (wat bij nader inzien toch erg gemakkelijk blijkt te zijn, je hoeft in ieder geval niet na te denken wat je aan zult trekken), internationale klasgenoten, nieuwe vakken en leraren, de hele dag Engels aanhoren én zelf praten, huiswerk opkrijgen, eraan denken de labtop iedere avond op te laden...Op woensdag kwam hij pas laat thuis, omdat de schoolbussen nog een puinhoop zijn. Hij was van hot naar her gestuurd en had de juiste bus (welke dat dan ook mocht zijn) gemist. 'Mam, wat is "upset"?' was de eerste vraag toen hij thuis kwam. De head of grade had hem eens goed aangekeken en gevraagd of hij upset was. Ja, dus.

Na een week is de spanning van het nieuwe nog iets te groot om lekker enthousiast te zijn. Maar dat moment gaat komen, daar heb ik alle vertrouwen in.

Bezienswaardigheid in Vietnam

Bofkonten als we zijn, zijn we ook nog tien dagen met z'n zessen naar Vietnam geweest. Naar het noorden van Vietnam, naar de stad Hanoi. Van daaruit hebben we verschillende uitstapjes gemaakt. Via internet had ik van tevoren het een en ander uitgezocht en geboekt. Dat ging wel heel erg gemakkelijk. Eenmaal ter plekke bleek waarom. 's Morgens rijden door het oude gedeelte van Hanoi zo'n honderd busjes. Die pikken bij alle hotels de toeristen op om ze een dagje (of twee dagen en een nachtje) mee uit te nemen. Overal zitten kleine reisbureautjes in de stad, die allemaal dezelfde trips aanbieden. Ook wij gingen dus vrolijk mee in de vaart der toeristenvolkeren. Dat wil zeggen, twee of drie uur hotsend en botsend over de "snel"weg tot we er helemaal gaar van waren. Uiteindelijk blij zijn dat we toch gegaan waren, omdat keer op keer bleek dat de plekken waar we heen gingen toch wel erg mooi waren. Zo gingen we naar Halong Bay, Tam Coc, Perfume Pagoda en Mai Chau.



Ik heb m'n ogen uitgekeken en m'n hersens gebroken over de manier van leven in het land. De bezienswaardigheden zijn natuurlijk leuk, maar het meest interessant vind ik toch altijd de dagelijkse gang van zaken. Ik bleef me maar verbazen...



Druk, drukker, drukst....Hanoi
Ongelofelijk, de drukte in Hanoi. Een hele hoop mensen en een hele hoop scooters samengepakt in overvolle straten. Overal kleine winkeltjes. Meestal is de straatkant gewoon helemaal open. De inhoud van de winkeltjes varieert van kleding (bordjes van H&M en Zara erbij), ijzeren rekjes en bakjes (die ze op de stoep in elkaar zitten lassen), een drukpers (waarbij een vrouw voor op een krukje een boekje in zit te binden), schoenen in alle soorten en maten, bamboe ladders, speelgoed enzovoorts enzovoorts. Kortom, als we 's morgens in de bus rondjes reden om iedereen op te halen ('dat kan toch ook wel efficienter,' zuchtte Kimmo), hoefden we ons niet te vervelen. En dan natuurlijk heel veel "restaurantjes". Nu heb je in Vietnam al een restaurantje als je een gaspit hebt, een karretje met wat potten en pannen, wat ingrediënten, twee rode plastic tafeltjes en een stuk of 8 lage blauwe plastic krukjes en een stukje vrije stoep. Dat is misschien nog wel het moeilijkste te vinden, dat stukje vrije stoep. Overal staan namelijk scooters geparkeerd op de stoep.



Oversteken
Een van onze eerste uitdagingen (we waren al gewaarschuwd) was om de straat veilig te kunnen oversteken. Het lopen ging nog wel, allemaal in ganzepas in de goot (de stoep was immers vol) en af en toe een zwalkend kind aan z'n arm terug in het gareel trekken. Lasse moest ik vaak op sleeptouw achter me aan trekken, omdat hij het veel te druk had met rondkijken. Maar goed, op een gegeven moment moesten we toch aan de andere kant van de straat zijn. Wachten tot er niks meer aan kwam, was geen optie. Er komt namelijk altijd wat aan. Vlak voor een scooter oversteken is natuurlijk ook niet zo handig, dus wachtten we met z'n zessen op een klein gaatje. 'Goed opletten allemaal, meteen lopen als wij het zeggen en doorlopen!,' was de instructie die we gaven. Daar gingen we. Niet teveel naar links en rechts kijken en gewoon in rustig tempo doorlopen. Het ging goed. Iedereen slingert gewoon om je heen. Hier en daar wordt wat getoeterd, maar da's zo'n beetje het continue achtergrondlawaai in Hanoi. Je weet toch niet of het voor jou bedoeld is of niet. De gids zei later dat ze niet graag een buitenlander van z'n sokken rijden, omdat dat grote problemen geeft. We waren veilig op straat.



Uncle Ho
Natuurlijk hebben we ook een bezoekje gebracht aan Uncle Ho, oftewel Ho Chi Minh. Die is in Hanoi opgebaard in een Mausoleum. De kinderen vonden het erg spannend. 'Is dat dan een echte meneer?' 'Ja, alleen is ie dood.' De sfeer ter plekke was wel indrukwekkend, al werd ik er wel een beetje giechelig van. Voor de Vietnamezen is Ho Chi Minh echt hun held, wat op zich niet zo raar is als je ziet wat die man allemaal voor Vietnam gedaan heeft. De Vietnamezen proberen dan ook zeker één keer in hun leven op bezoek te gaan bij uncle Ho. Dat bleek, want er waren relatief weinig toeristen. Iedereen was netjes gekleed (lange mouwen, lange pijpen, zondagse jurk) en het bulkte van de veiligheidsmaatregelen (geen tassen mee naar binnen, fouilleren, niet eten en drinken, geen hoofddeksels dragen etc). Tot zover allemaal te begrijpen, alhoewel we ons gaandeweg wel afvroegen hoeveel doder een dode man eigenlijk nog kon worden. Mijn gegiechel, Jari's en Iven's weerstand en Maaren's en Lasse's angst werden wel groot toen we ons ook nog op moesten stellen in rijen van twee, niet met de armen over elkaar mochten lopen en braaf moesten aansluiten. Overal streng kijkende mannen in uniformen. Tja, dat was voor ons 'vrijgevochten' westerlingen net iets teveel van het goede...



Communistische sfeer
Dagenlang heb ik mijn hoofd gebroken over de sfeer in Vietnam. Oké, de mensen zijn er arm, maar dat zijn ze in Bali ook. Waarom leken de mensen in Bali dan relaxed en leek het alsof de mensen in Vietnam de hele dag aan het zwoegen waren? Of lag het aan mijn gemoed en waarneming? Ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik vermoed dat het te maken heeft met het communisme. Vietnam is een socialistische republiek, waarbij maar één partij het voor het zeggen heeft, de communistische partij.
Volgens onze gids zijn de mensen in Hanoi rijk (alles is relatief). Als we vragen wat ze dan voor werk doen, krijgen we als antwoord dat er erg veel mensen in Hanoi voor de overheid werken.
Ook zien we overal foto's van uncle Ho opduiken. 'Mam, daar heb je die dode meneer weer.' De kinderen begonnen hem al goed te herkennen.
We vernemen dat de Vietnamezen maar twee kinderen mogen hebben. Een nogal dwingend advies van de overheid om de overbevolking te controleren.
Na een paar keer over een "snel"weg vol kuilen en gaten gehobbeld te hebben, reden we op een gegeven moment over een vlekkeloze asfaltweg. Zeer opvallend. Toen we de gids vroegen of ze deze weg net vernieuwd hadden, was het antwoord dat er aan deze weg veel onderdelen van het leger zaten. Vandaar.
We zaten in Halong Bay boven op het dek op de boot. Plotseling vroeg de gids ons van de reling af te gaan en braaf op de stoeltjes te gaan zitten. Een eindje verderop had hij de waterpolitie gesignaleerd. Het personeel van de boot liep zenuwachtig heen en weer. We moesten vooral niks opvallends doen, want aangehouden worden door de Waterpolitie betekende betalen, hoe dan ook.
En zo zijn er overal tekenen van een sterke overheid die het voor het zeggen heeft. Daar krijg ik de kriebels van. Mijn motto is meer "leven en laten leven".
Maar onze gids zag dat heel anders. Hij was blij dat in Vietnam de mensen er gezamenlijk voor wilden zorgen dat iedereen het goed had. Hij had gehoord dat het Westen erg individualistisch was, misschien wel te. In Vietnam mocht iedereen zomaar internet en een mobiele telefoon hebben. Ze hadden zelfs Facebook. De Japanners en Koreanen mochten vrij investeren. In zijn ogen was Vietnam een erg "open" land. Tja, zo zie je maar, het hangt er maar helemaal van af vanuit welk perpectief je kijkt.



Winkeltjes
Wat ook opvalt in Vietnam (en trouwens wel in heel Azië) is de hoeveelheid winkeltjes langs de weg. Niet alleen in de stad, maar overal. Alsof ze alle doorgaande wegen het liefst dichtbouwen met winkeltjes aan beide kanten. Ook de vorm van de huizen was opvallend. Erg smal (misschien 2 tot 2,5 m), heel diep (een meter of 10) en hier en daar wel 5 verdiepingen hoog. Blijkbaar komt dit omdat de grond dicht bij de weg duurder is dan de grond die verder van de weg af ligt. En dit komt dan weer omdat iedereen (natuurlijk, volgens de gids) met de voorkant van z'n huis langs de weg wil zitten om een winkeltje te beginnen. Het mooie is dan vervolgens, dat bijna iedereen precies hetzelfde verkoopt! Negen van de tien winkeltjes proberen wat eten en drinken te verkopen aan de voorbijgangers. In Mai Chau, waar we bij de Thai op bezoek zijn geweest die leven in huizen op palen, was het helemaal opvallend. Onder hun huis op palen hadden ze allemaal een winkeltje met souveniers. Allemaal hetzelfde! Allemaal dezelfde mooie doeken, kleden en nog veel meer dezelfde tassen. Waarom? Waarom vijftig dezelfde winkeltjes in een piepklein dorpje waar wat toeristen op bezoek komen? Ik begrijp dat niet. Maar ja, wie ben ik? Misschien moet ik ergens in Azië toch maar een woonaccessoires-straatje zoeken en er met mijn overgebleven Kikezz spullen tussen gaan zitten. Wie weet...



Bezienswaardigheid
Je merkt, wij hebben Noord-Vietnam en de Vietnamezen van top tot teen bekeken. Maar wie nu het meeste gekeken heeft, daar ben ik nog niet zo zeker van. Wij waren met onze vier zonen namelijk ook een behoorlijke bezienswaardigheid voor de Vietnamezen. Van iedereen kregen we commentaar. Variërend van tandeloze oude vrouwtjes (vier vingers in de lucht en een brede glimlach), studenten, taxichauffeurs, talloze winkeldames, tot argeloze voorbijgangers, van zo ongeveer alle stoepgebruikers in Vietnam (en dat zijn er nogal wat) wisten we de aandacht te trekken. Je zag ze gewoon tellen. Vier! En dan ook nog allemaal jongens! (erg belangrijk in Vietnamese ogen) Ach, die kleine met die krullen is schattig. Ik geef hem een aai. Oh, toch niet zo schattig, hij gromt nog net niet. En dan gebaren naar moeders (ik dus), die achteraan hobbelde om het kroost te manen vaders bij te houden (die voorop liep, meestal om de weg te wijzen). Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop dat ik zonder me af te vragen wat ze me nu eigenlijk probeerden duidelijk te maken, al begon te glimlachen en zuchten tegelijk: 'Yeah, four boys!'

Bofkonten, of toch niet?

"Mam, ik ben een bofkont hè," zegt Lasse regelmatig. Afgelopen week waren wij allemaal bofkonten. We vierden samen met Jan en Ellen en kids vakantie op Bali. Da's een van de voordelen van expat zijn in Singapore, je kunt relatief goedkoop naar allerlei interessante vakantiebestemmingen vliegen.

De vakantie in een notendop: superdeluxe vakantiehuis met personeel (tuinman, chauffeur, kok, huishoudster voor de was en schoonmaken, beveiliging), zwembad in de achtertuin met uitzicht op zee, snorkelen vanaf het strandje naast het huis en een aantal leuke uitstapjes. Voor het eerst sinds jaren is het me gelukt om in een week tijd twee mooie boeken uit te lezen, heerlijk!

Bali is echt een geweldig eiland. We landden in het zuiden op het vliegveld in Denpasar en ons vakantiehuis was in het noorden in Bukti. Dat had als voordeel dat we dus meteen na aankomst heel Bali moesten doorkruisen. Ik heb ruim drie uur lang met heel veel plezier door het autoraampje naar buiten zitten kijken. De weg helemaal vol met auto's en scooters. Wist je dat je met een scooter precies hetzelfde kunt als met een auto? Ook daar kun je met je hele gezin op (vader, moeder, 3 kinderen), kun je makkelijk de boodschappen kwijt voor een hele week als je er aan de zijkant twee gigantische manden bij wijze van fietstas aanbindt en kun je ook prima grote aankopen als wasrekjes en kinderfietsen kwijt als je iemand meeneemt die dat achterop vasthoudt. Verder natuurlijk ontelbare tempels met de meest prachtige beelden (met jurkjes aan en mutsjes op) en nog meer winkeltjes. Ieder huis dat langs de weg ligt, heeft een winkeltje met wat levensmiddelen. Tegen etenstijd kwamen de bbq-tjes op straat met sateh en zaten overal mensen op de stoepjes met elkaar te kletsen en groenten schoon te maken. Het was zo'n vrolijke, chaotische bedrijvigheid op straat, dat er spontaan een glimlach op mijn gezicht kwam.

En in die sfeer kwamen er in een keer een hele hoop vragen boven drijven. Wat brengt al die Westerse luxe ons eigenlijk? Grote huizen met nog meer apparaten, allerlei designkleding, grote dure merkauto's, hard werken, een gewoon sociaal leven en een digitaal sociaal leven. We poetsen ons drie slagen in de rondte, zijn continu bezig kapotte apparaten te vervangen, weer werkend te krijgen of onderhoud aan het regelen voor die dingen die nog wel werken, vragen ons iedere ochtend af of wat we vandaag aan hebben wel bij elkaar past en of het wel geschikt is voor de gelegenheid, betalen ons scheel aan verzekering, wegenbelasting en benzine, en zijn verplicht om toch minstens iedere vier uur de bult e-mails en facebook berichten te beantwoorden. En in de vakantie vertrekken we naar de camping voor een eenvoudig, gezellig leven in de tent...Zitten al die luxe spullen ons niet gewoon ontzettend in de weg om gewoon te leven?

En al die veiligheidsmaatregelen? De chauffeur vertelde ons dat je op Bali natuurlijk ook verkeersregels hebt, maar dat zich daar gewoon niemand aan houdt. Links of rechts inhalen? Gewoon waar plaats is, een keer toeteren bij wijze van waarschuwing en gaan met die banaan. Kinderstoeltjes volgens de laatste normen? Nooit van gehoord, een gordel is al heel wat. Allemaal zwemvesten aan als je een boottochtje gaat maken? Tja, je kunt ook gewoon niet overboord vallen. Zijn wij niet doorgeschoten in ons streven om ongelukken te proberen te voorkomen? Is leven met angst en die angst doorgeven aan onze kinderen door ze continue voor vanalles en nog wat te waarschuwen niet schadelijker dan het risico op een ongeluk? Het hoort toch bij het leven om vies te worden, te zweten, moe te worden, af en toe ontzettend veel geluk te hebben en af en toe ontzettend pech, ziek te worden en weer beter. Het is heel logisch dat je probeert ongelukken te voorkomen, maar ten koste van het leven zelf?

En school? Ik zag op Bali kinderen van een jaar of 10 op een scooter rondrijden (ze konden met bij het gas en de rem), zodat ze naar school konden. Natuurlijk moeten we allemaal leren lezen en schrijven. Maar moeten wij ook allemaal voor alles een 10 halen op school? En allemaal precies hetzelfde lettertje schrijven? En allemaal even snel lezen? En allemaal maar blijven schaven aan waar we niet goed in zijn? Is het niet veel belangrijker dat wel op school ontdekken wat onze eigen talenten zijn? Zodat we daar in ons verdere leven gebruik van kunnen maken.

Zo vroeg ik mij dus van alles af, al rijdend door dat Balinese leven. Antwoorden op al die vragen heb ik niet. Maar alhoewel ik wel gehecht ben aan de luxe van ons leven, zou ik met alle plezier al die ballast overboord gooien. Wat een bevrijding zou dat zijn!

zomervakantie, afscheidsvakantie

Ieder jaar vertrekt ongeveer een derde van de families aan de Hollandse school naar andere oorden. Natuurlijk gaan veel gezinnen weer in Nederland wonen, maar ook Houston, Brazilie, Noorwegen en Duitsland zijn voorbij gekomen. In Nederland vond ik de zomervakantie altijd een welkome onderbreking, hier ligt dat net een beetje anders. De weken voor de zomervakantie zijn een periode van afscheid nemen. Hier markeert de zomervakantie echt een einde. Toen het dan ook eindelijk zomervakantie was, liepen niet alleen de kinderen, maar ook alle moeders met de tong op hun schoenen. Echt, mijn werk als secretaresse bij HB verbleekte bij het managen van een huishouden met vier kinderen in de afscheidsperiode.

Het regende kinderfeestjes. Altijd even laten weten of je komt, bijhouden of je wel of niet aan het gezamenlijke cadeautje meedoet en kijken of je qua vervoer niet in de knoop komt met de activiteiten van de rest van de kinders. Nog even in de gaten houden of het misschien handig is met een andere moeder samen te rijden, zodat je maar één keer naar de andere kant van Singapore hoeft te crossen. Op een gegeven moment ben ik in mijn agenda gaan bijhouden welke moeder ik een enveloppe met hoeveel dollars wanneer moest overhandigen. Afscheidscadeautjes en knutsels voor weggaande klasgenootjes, voor verjaardag vierende juffen en meesters en voor de bedankte groepsmoeders. Kortom, mijn organisatietalenten zijn weer eens goed aangesproken!

Daarnaast was ik ook om de haverklap op school te vinden. Met vier kinderen op school is er altijd wel één waar iets in de klas te doen is. Zoveel zelfs, dat een vriendje van Maaren, toen ik weer eens op school rondliep, aan me vroeg: "Waarom ben je nu alweer op school?" Ook wordt er aan het eind van het schooljaar een afscheidsassembly georganiseerd op school. Alle gezinnen die van de Hollandse School weggaan, worden naar voren geroepen. Al met al een behoorlijk emotionele bezigheid, al die afscheidsnemende kinderen. Ook Iven's beste vriendje hier verhuist deze zomer terug naar Nederland. En dat is natuurlijk niet leuk.

Toppunt van deze afscheidsassembly is het schoollied. Meester Joris had ons de avond van tevoren al gewaarschuwd: "Zakdoeken mee, want het wordt weer huilen!" Hij was zo grappig geweest om een plaatje van een grote doos tissues op het scherm te vertonen onder het zingen van het schoollied. Nu heb ik altijd al een beetje moeite om het droog te houden onder het schoollied. Hoogstverbaasd om mezelf was ik, de eerste keer dat me dat overkwam. Ondertussen weet ik dat meer moeders er last van hebben. Stel je voor: je staat in Singapore, ver weg van alle familie en vrienden in Nederland, in de gymzaal van een Hollandse School (HSL) en zo'n 400 kinderen (waaronder die van jou) zingen uit volle borst (!) de volgende tekst:


Schoollied HSL

Singapore, daar leven wij
De HSL hoort daar ook bij
’s Morgens vroeg de bus, mama nog vlug een kus

Elke dag een koelbox mee
De warmte valt niet altijd mee
Maar we wonen hier en maken veel plezier

Al is het ver van Nederland
De school geeft ons een goede band
En daarom zingen wij nu hand in hand

Refr.:  School van de tropen, in het verre oosten
School van het spelen, leren met elkaar
Hier leef ik mijn dromen
Hier wil ik altijd komen
School, Holland op de evenaar

Een plaats van pret, een fijne tijd
Van warmte en geborgenheid
Prachtig is het wel, hier op de HSL

Eerst ben je nieuw, je went hier wel
Nieuwe vrienden maak je snel
Soms voor even, soms voor het leven

Ooit als je oud bent en al grijs
Denk je terug aan deze tijd
Je raakt hem nooit meer kwijt

Wij gaan de komende weken lekker even bijkomen en daarna uitgerust beginnen aan een nieuw schooljaar!

Op kamp

Wat een bofkonten, die Jari en Iven! Ze hebben allebei een schitterend kamp achter de rug. Tja, dan helpt het als de tropische eilanden voor je deur liggen.



Iven is met z'n klas op kamp geweest naar Sentosa, het vermaakeiland voor de kust van Singapore. En spannend dat hij het vond! Hij wilde zelfs helpen met het inpakken van z'n spullen. Een dag van tevoren dus de paklijst erbij gepakt en alles één voor één bij elkaar gezocht. Ontzettend geduldig stopte Iven alles in Jari's sporttas, die voor deze gelegenheid door moest gaan als weekendtas. Natuurlijk ook wat snoep mee en sgd 10 zakgeld.



Ik ging 's morgens met de auto mee naar school om uit te zwaaien. Met een strak, bleek gezicht zat ie in de bus. De spanning was er vanaf te lezen. Maar de volgende dag kwam hij met een stralend koppie thuis. Hij had het zo leuk gehad, dat hij geen tijd had om ons te missen. Ze hebben de Amazing Race gedaan. Een soort speurtocht door Sentosa waar ze in groepjes van vier (zonder begeleiding) te voet, per fiets en met de bus rond moesten trekken om opdrachten te vervullen. Geweldig, vond ie het. En ik vond het geweldig dat hij er zo van genoten heeft. Dat hij zich twee dagen zonder ons prima staande heeft weten te houden. Hij wordt groot...


En dan Jari, die had het geluk het kamp van groep 8 mee te mogen maken. Hij is naar Tioman in Maleisie geweest. Ze vertrokken maandagochtend heel vroeg en waren vrijdagmiddag terug. Zijn kamp werd begeleid door de biologen van Ecofields trips. Tijdens de presentatie van Ecofields voor de ouders in de klas, was iedereen na afloop stil. Zo onder de indruk waren we.
Ze hebben onder andere gesnorkeld, een nachtwandeling door het oerwoud gemaakt, 8 uur lang door het oerwoud gewandeld, beestjes gezocht op het strand, heerlijk gegeten en natuurlijk een kampvuur gehad.



Behalve leuk, was het kamp ook nog educatief. Ook Jari was onder de indruk van het geleerde tijdens zijn kamp. Onderstaande tekst heeft hij zelf geschreven:

Ik ben pas op kamp geweest en daar hebben we met de hele klas een heleboel over het behouden van de natuur geleerd, ook hoe je daar zelf mee kan helpen. Dit zijn de dingen die je zelf kunt doen:

1. Rijd nooit op olifanten. Als je dat alles gedaan hebt ben je verbaasd over hoe die olifanten zo goed luisteren. In de meeste gevallen doen ze dat zo: Als de olifant nog heel erg jong is geven ze hem ver ee lange periode geen voedsel en water, ook houden ze hem uit zijn slaap. Uiteindelijk geeft de olifant op en doet hij maar gewoon wat mensen willen dat hij doet.

2. Geef “wilde”vissen nooit te eten. Als je dat doet wordt die vis lui en zoekt hij zelf geen eten meer. Er is ook een soort vis dat een bepaald spul van het koraal af eet zodat het koraal kan groeien. Als je hem voert dan eet hij dat spul niet meer van het koraal af en dan gaat het koraal dood.

3. Als je vis koopt kijk dan of die vis niet met een groot net of met een andere niet diervriendelijke manier is gevangen (zoals de meeste gevangen worden). Schilpadden of andere dieren kunnen verstrikt raken in dat soort netten en dat is een van de redenen dat de schilpad uitsterft.

4. Het laaste wat we geleerd hebben is dat je nooit haaienvinnensoep moet eten. De vinnen worden zo gecollecteerd: Ze vangen een haai en terwijl die nog leeft snijden ze de vinnen er af dat is heel erg pijnlijk, als de vinnen eraf zijn gooien ze de haai zonder vinnen gewoon weer terug in zee en daar bloed hij dan dood.

Nadat je dit gelezen hebt weet je dus wat je niet moet doen. Een van de dingen die je wel moet doen is dit aan iedereen vertellen. Als het kopen stopt stopt het doden ook.

Location:Singapore

Uit je comfortzone

Ik moest er ontzettend om lachen, toen ik de uitdrukking voor het eerst hoorde: 'je moet uit je comfortzone.' 'Ik moet uit m'n wat?!' Altijd lastig als je ergens uit moet terwijl je niet eens wist dat je er in zat. Maar goed, ondertussen is duidelijk geworden dat als je als expat naar zo'n beetje de andere kant van de wereld gaat, dat je dan geheid uit je comfortzone gaat. Of je nu wil, of niet.

Dat geldt overigens voor ons allemaal. Lasse kwebbelt vrolijk Engels met Jo Ann, Maaren heeft een hoop nieuwe vriendjes gemaakt en is supertrots dat hij naar alle kinderfeestjes mag, Iven heeft zichzelf op school overwonnen en was zelfs tevreden met zijn spreekbeurt en Jari heeft het ondanks de heimwee naar Deurne hier in Singapore toch ontzettend naar zijn zin. Kimmo leert steeds beter op zijn eigen kracht te vertrouwen en gaat de conflicten bij Philips niet uit de weg.



Dat uit je comfortzone, dat smaakt naar meer. Het begint heel voorzichtig. Je moet nu eenmaal eten en dus ook boodschappen doen. Daarvoor moet je hier met de auto op pad. Dat heeft tot gevolg dat je aan de linkerkant van de weg moet rijden, dat je je auto er af en toe gewoon tussen moet frotten als je wil afdraaien en dat je moet parkeren in veel te smalle parkeergarages. Vervolgens loop je in de supermarkt tussen de groente en denkt wat is dat hier allemaal. Je ontdekt dat ze hier aan de kassa je boodschappen voor je inpakken en dat ze liever niet hebben dat je je daar mee bemoeit (want de tomaten zouden eens per ongeluk onder de meloen terecht komen). De eerste keer ben je nog veel te gespannen, de tweede keer heb je het al aardig onder controle, de derde keer denk je 'yes, dat heb ik maar weer mooi geflikt' en de vierde keer is je comfortzone een beetje opgerekt.

Het uit je comfortzone komen heeft ook af en toe tot gevolg dat je denkt 'Waar ben ik toch in hemelsnaam aan begonnen'. Zeker als we met z'n zessen tegelijk een beetje rond lopen te frotten. Het brengt namelijk ook de nodige spanningen met zich mee. En dan wordt het er meestal niet gezelliger op. Lasse die alleen maar wil tutten met muis, die je natuurlijk vergeten bent mee te nemen toen je hem op ging halen. Maaren die zenuwachtig is voor z'n eerste feestje, omdat hij bang is dat ie alleen maar gezonde dingen mag eten. Iven die supergespannen is voor zijn overnachtig op kamp en met een bleek hangend gezicht in de bus zit. Jari die boos is dat we hem zonder iets te vragen meegesleept hebben naar Singapore. En zo kan ik nog wel even doorgaan...



Maar dan de successen, die smaken naar meer. Gisterenavond heb ik eindelijk mijn eerste tenniswedstrijdje gewonnen (met 10-9, close finish) en ik sprong gewoon een gat in de lucht. Vanmorgen heb ik twee groepen 8 een opwarm-dramales gegeven als voorbereiding op de musical en het was even wennen, maar ook erg leuk! Het brengt je in zo'n positieve flow, je komt er weer eens achter dat je meer kunt dan je zelf denkt. Mijn eerste schrijfcursus-succes laat nog even op zich wachten (ik ben voornamelijk nog aan het ploeteren), maar ook dat gaat ongetwijfeld goed komen.

Die opgerekte comfortzone, die bevalt mij goed. Ik ben van plan hem de komende tijd nog groter te maken. Zodat ik me er ongestoord en vrij in kan bewegen.Van rechttoe rechtaan rennen naar de overkant tot een pirouetteje draaien, alles is in een keer mogelijk.

Location:Singapore