Knutseltijd

Eén van de dingen die ik in Singapore wilde doen, met al die tijd die ik over ging houden (niet dus), was eens op m'n gemak een beetje knutselen. Het heeft lang geduurd (4 maanden om precies te zijn) maar deze week was het dan zover. Ik hoefde geen koffie te drinken, had geen tennisles, hoefde niet heen en weer te crossen met de auto, (bijna) niks te regelen, ik had gewoon tijd over. Heerlijk!

Toen we hier kwamen wonen, ben ik zo slim geweest om meteen een hoekje van onze slaapkamer in te pikken als "mijn knutselhoekje". Er staat in onze slaapkamer namelijk een heel raar heuphoog muurtje. Erachter past eigenlijk niet zo heel veel, maar ik had al gauw gezien dat een tafel en een kast wel zou gaan. De dozen voor mijn knutselhoekje waren de laatste dozen van de verhuizing die werden uitgepakt. Daarna is mijn knutselhoekje heel tegennatuurlijk voor een hoekje met zo'n functie, erg netjes geweest. Maar afgelopen week was het een lekkere puinhoop, zoals het hoort met zo'n hoekje.

Het eerste echte project was de kinderstoel. Gemaakt door mijn vader (mijn broer en ik hebben er zelf ook ingezeten) en na geknoei met eten van zoveel kinderen enigszins afgeleefd. Toch ben ik er in de loop van de jaren aan gehecht geraakt. Het ding heeft gewoon een leuke vorm. Nu ben ik de laatste tijd helemaal van het plakken en daarna aflakken. Je kunt daarmee echt mooie dingen maken. Een tijdje geleden heb ik ontdekt dat dat niet alleen met papier kan, maar ook met stof. En die zijn er zoveel mooie met mooie kleuren en mooie patronen. Dus...de kinderstoel beplakt met stof en daarna afgelakt. En hij is best goed gelukt, al zeg ik het zelf. Het is nu onze telefoon, ipod, ipad, en ds-en oplader. Nieuwe ronden, nieuwe kansen.

Het volgende project was de Kerst. Echt waar, heel Singapore is al in Kerstsfeer. Ik heb al veel boodschappen gedaan bij Jingle Bells en Last Christmas. Alleen de Hollandse school doet natuurlijk aan Sinterklaas, daar hoeven ze hier verder niet op te wachten. Ik heb nog even getwijfeld (voelt toch een beetje als verraad aan Sinterklaas), maar uiteindelijk besloten dat Sinterklaas en de Kerstman best gebroederlijk naast elkaar in ons huis konden staan. Dus ging ik aan de slag met de (bescheiden) kerstversiering.




Maar het toppunt van deze week was toch wel dat ik m'n naaimachine tevoorschijn heb gehaald. Ik heb mezelf gewoon overtroffen! Ik heb helemaal zelf kerstmannenkussentjes genaaid. Met dank aan mijn moeder. Ineens kwamen al die uren samen zwoegend achter de naaimachine (mijn moeder vond zichzelf niet echt een natuurtalent) weer bovendrijven. Ik wist nog hoe je de draad op moest spannen, waar je het spoeltje in moest stoppen, hoe je de draad boven water kon toveren en hoe je de steken in kunt stellen. Naald naar beneden laten staan als je de stof wilt draaien en aan de achterkant boven het voetje zit zo'n handig haakje waar je het draadje aan af kunt knippen. Supertrots was ik op mezelf. Maaren vond het ook ongelofelijk knap: "Wat kun jij goed naaien. En geef je dan gas met je voet?".

Mam, bij deze draag ik m'n kerstmannenkussentjes op aan jou!

Zie ginds komt de stoomboot

Hoe doe je dat nou met Sinterklaas? Die vraag heb ik de afgelopen tijd een paar keer gekregen. Daar hoef ik niet lang over na te denken: Sinterklaas komt namelijk gewoon met de stoomboot naar Singapore! Dat wisten jullie niet, hè? Dat Sinterklaas niet al die weken in Nederland blijft, maar ook nog een tussentijds bezoekje aan Singapore brengt?

Dus togen wij vanmorgen, net als alle Nederlanders met kinderen hier, uitgedost met mijter en zwartepietenpet naar de haven. Nu heb ik met de aankomst van Sinterklaas al veel meegemaakt: ijzig koud, heel veel regen, lekker zonnetje. Maar vanochtend was het heet! We stonden pal in de zon en er was geen zuchtje wind. Echt, de sauna was er niks bij. Mijn shirt was aan voor- en achterkant nat en het zweet stroomde in straaltjes langs m'n benen naar beneden. En maar liedjes zingen...ik had gewoon medelijden met Sinterklaas en z'n Pieten, in rok en hemdje was het al bijna niet om te doen, laat staan met lange baard, fluwelen pak en maillot. Maar gelukkig lieten ze zich niet kisten en tot grote opluchting van Maaren kwamen ze dan toch de hoek om varen.

De kinderen vonden de hoeveelheid pepernoten een beetje tegenvallen. Het was inderdaad redelijk afgepast. Maar ik heb de prijs van een zakje pepernoten gezien bij de German Market, de enige plek in Singapore waar je pepernoten en schuimpjes kunt kopen. En dan begrijp je het wel.

Sinterklaas onder de palmboom

Van links naar rechts, zwarte Piet, Sinterklaas,
de Nederlandse ambassadeur en de directrice van school

Maar goed, Sinterklaas is in Singapore aangekomen. De schoenen zijn gezet (tot grote verbazing van Jo Ann: how come all the shoes are on the table?"). De school is versierd (door een hele horde enthousiaste moeders, erg gezellig) en de lotjes zijn getrokken. Nu nog verzinnen hoe Zwarte Piet de zak met cadeautjes voor de deur kan zetten. We hoeven geen haardhout te halen, de gordijnen zijn nooit dicht en we hebben maar één deur die altijd openstaat. Dat wordt nog een uitdaging!

Expatvrouw

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar bij mij kwamen bij het begrip "expatvrouw" altijd een hoop stereotiepe beelden bovendrijven. Iets in de trant van gebruinde slanke vrouwen met dure merkkleding, hoge hakken, dure handtas, die elke dag koffie en wijn drinkend, tennissend en vooral winkelend door het leven gaan. Ondertussen heb ik natuurlijk een hoop expatvrouwen ontmoet en ben ik er notabene zelf één, dus is mijn beeld wel een beetje bijgesteld.

Bij de informatieavonden op school, tijdens de koffiebijeenkomsten per groep (4 dus voor mij!), op het feestje van afgelopen zaterdag (ja, ja, we hebben de Nederlandse gewoonte altijd als laatste naar huis te gaan ook in Singapore braaf voortgezet) en bij het ophalen van de kinderen, overal kom je de Nederlandse expatvrouwen tegen. En het leuke is, iedereen is vanuit een verschillende achtergrond in Singapore terecht gekomen. Voor de één is Singapore de eerste ervaring als expatvrouw, de ander komt hier via Shanghai, Jakarta, Hongkong, Amerika en/of Peru. De één is jaren geleden vertrokken en is hier of in een ander buitenland bevallen van de kinderen, de ander sleept al meteen een heel gezin mee. De één kon niet wachten om uit Nederland weg te gaan, de ander kan niet wachten om weer naar Nederland terug te keren. De één wordt meteen lid van de Hollandse club en stort zich volop op het hulpouderschap op school, de ander kijkt eerst eens de kat uit de boom. Het is ontzettend leuk en interessant om al die verhalen en de bijbehorende meningen te horen. Het zet je aan het denken...

Natuurlijk hebben "wij expatvrouwen" ook een aantal dingen gemeen. We weten allemaal dat het wel wat moeite kost, maar dat het dus kan, je gezin en bijbehorende spullen oppakken en naar de andere kant van de wereld verhuizen. Dat maakt flexibel.

Niemand heeft hier z'n familie om zich heen. En daarnaast hebben we allemaal een hardwerkende expatman die ook nog eens vaak voor z'n werk door Zuidoost-Azië reist. Dat maakt dat we op zoek zijn naar contact om onze ervaringen uit te wisselen en te praten over wat ons bezig houdt.

De meesten expatvrouwen hebben een hoger opleidingsniveau, maar kunnen desondanks hier niet werken. Dat maakt dat we continue op zoek zijn naar mogelijkheden om ook onszelf te ontwikkelen en af en toe nog eens iets intelligents te doen.

Het belangrijkste wat we gemeen hebben, en ik denk dat we dat gemeen hebben met alle moeders over de hele wereld, is dat we allemaal willen dat het onze kinderen goed gaat. Dat zij zich goed thuis voelen in hun nieuwe omgeving. Dat ze gezond zijn. Dat ze met plezier naar school gaan. Dat ze kunnen sporten of muziek maken. Dat ze vriendjes en vriendinnetjes hebben om mee te spelen. En dat maakt dan weer dat wij expatmoeders met ons kroost achterin de auto heel Singapore doorkruisen! Dat wij met etenstijd op het voetbalveld staan. Dat wij wat afbellen en sms-en om speelafspraken voor onze kinderen te maken. Dat wij iedere dag huiswerk maken. Dat wij denken aan gymspullen, hockeybitjes en biebboeken. Dat wij met onze kinderen bij het avondeten vechten om een boontje of een hapje rijst. Dat wij naar de German Market rijden om een pak veel te dure hagelslag te kopen. Dat wij iedere dag verhaaltjes lezen en liedjes zingen. Dat wij kampioen zijn in creatieve manieren bedenken om ruzies op te lossen. Dat wij mee gaan zwemmen terwijl we helemaal niet van zwemmen houden. Dat we 2 uur lang op een kokend hete skatebaan zitten en kijken naar alle geweldige trucjes...

En dan nog zeggen we tegen elkaar: "ik weet eigenlijk ook niet wat ik de hele dag doe. Nu heb ik nog steeds geen boek gelezen".

Kortom, mocht je ooit onverhoopt expatvrouw worden, dan hoef je niet te gaan lijnen, niet te gaan shoppen, geen wijn leren te drinken en niet te leren tennissen (alhoewel ik dat van harte kan aanbevelen, gewoon omdat het erg leuk is). Blijf gewoon jezelf en geniet. Ik voel mij een bevoorrecht mens!

Engels en Brabants

In Singapore is de voertaal Engels. Singapore was vanaf 1819 tot 1959 namelijk een Engelse kolonie. Bij je buren, tijdens het boodschappen doen, bij het regelen van internet, de tuinman, overal kun je met Engels terecht. De meeste mensen hier praten echt engels-Engels en zijn dus goed verstaanbaar. Zo hier en daar spreekt er nog iemand echt van dat chinese-Engels en dan kom ik in de problemen. Na drie keer vragen weet ik nog steeds niet wat ze nu bedoelen. Waar mogelijk knik ik dan maar vriendelijk en ook daarmee kun je hier een heel eind komen. Aan de telefoon is mijn probleem wat groter, want dan werkt mijn vriendelijke geknik natuurlijk niet. En als het moeilijk wordt, dan begin ik in het Nederlands te denken, en daar wordt mijn Engels ook niet beter van. Zo heb ik laatst minstens 5 minuten met iemand aan de telefoon gehangen om uit te leggen dat ik niet degene was die ze wilde spreken. Dat ging ongeveer zo:

Hello.
I'm looking for blablabla.
I'm not blablabla.
What is your number?
12341234.
That's the number I dialed.
Yeah, but I'm not blablabla. And this is my phone.
But I'm looking for blablabla...

Maar goed, mijn niveau Engels stijgt ondertussen weer gestaag. Tijdens mijn studie heb ik een hele hoop Engelstalige bedrijfskunde boeken gelezen. Al dat Engels was ergens in mijn grote teen weggezakt, maar komt ondertussen zo langzamerhand weer boven water. Erg leuk. Thuis spreek ik met Jo Ann natuurlijk in het Engels. En dat gaat ondertussen erg goed. Gelukkig is Engels ook niet Jo Anns moedertaal, dus zijn we goed aan elkaar gewaagd. Zo nu en dan moet ik nog echt wat omschrijven, maar de meeste Engelse woorden komen toch vanzelf bovengeborreld. En dan natuurlijk mijn tennisles in het Engels. Da's juist weer het andere uiterste. De "coach" komt uit Engeland en spreekt erg snel en af en toe wat binnensmonds Engels. Dan moet ik toch weer alle zeilen bij zetten.

En nu ben ik zover dat ik zelfs in een Engels boek ben begonnen: A thousand splendid suns van Khaled Hosseini. Ik kwam op het idee door de kinderen. Voor de Engelse les (op school) moeten ze namelijk continue Engelse boeken lezen. Erg goed voor je Engels. Jari leest al zelfstandig en hij begrijpt ook nog waar het over gaat (dat check ik zo nu en dan toch maar even). Met Iven lees ik samen. En ook dat gaat steeds beter. Ondanks de Hollandse School zijn ze toch wel omgeven door wat Engels: de Engelse les natuurlijk, maar ook de muziekles, voetbal, hockey, de bus-auntie, juf Angie op de peuterspeelzaal (daar hebben ze een Nederlandstalige en een Engelstalige juf) en thuis natuurlijk Jo Ann en een moeder die zo nu en dan het Engels probeert aan te moedigen. Ondanks dat ze goed begrijpen wat iedereen in het Engels bedoeld, wil het zelf spreken nog niet zo lukken. Soms beginnen er al wat Engelse woorden te ontsnappen, maar ze zijn nog erg verlegen. We wachten rustig af...

Met al dat Engels willen wij natuurlijk niet dat ons fijne Brabants vergeten wordt. Op school is het Brabants ook een beetje ondergeschoven met al dat Hollands, dus dat heeft wat extra aandacht nodig. Gelukkig is daar dan de WC Experience. Pas in de auto kwam Queen langs op de radio met "We will rock you" en Lasse vroeg bloedserieus aan Kimmo: "Papa, is dit Voile shitzooi?"(niet gewoon vuile, maar echt voile). WC Experience covert namelijk allerlei bekende nummers en maakt er een eigen Brabantse tekst op. Boem boem klap, boem boem klap "We will, we will rock you" wordt dan "Voile, voile shitzooi" boem boem klap.

De mooiste tekst blijft toch wel de volgende, vooral als Maaren het tien keer achter elkaar zingt:

"Ik hou van jou, de lucht is blauw, ik blijf je trouw, maar de allerliefste vrouw, da is ons moeder"

Voor wie niet weet wat WC Experience is:
http://www.youtube.com/watch?v=6CAvwzYL82c: (vooral voor alle moeders!)
http://www.youtube.com/watch?v=zQh8ec1A1M0






p.s.
As we speak, doet zich het volgende voor:
Lasse zit voor de TV Bob de Bouwer te kijken (ik moet hem toch ergens parkeren als ik mijn blog wil typen). Hij komt naar me toegerend en vraagt: "Ik wil Bob the Builder kijken". Dat gaat qua Engels de goeie kant op...

Gevecht om de ipad

De ipad is een populair ding in ons gezin. Iedereen wil ermee aan de haal. Eigenlijk is ie van mij. Ik heb hem (of haar?) afgelopen mei voor mijn verjaardag gekregen. Het idee was dat ik er boeken op zou gaan lezen. Vooral in Singapore, waar geen Nederlandse boeken te krijgen zijn, zou dat een mooie oplossing zijn. Gewoon downloaden en klaar is kees.

Al in Nederland ontdekte ik de lol van de ipad. Eigenlijk is het gewoon een (ook nog nuttig) grote mensen speeltje. Beetje mailen, beetje surfen op het net, rondsnuffelen tussen de apps in de appstore, notities maken, tijdens de verhuizing een zeer zinvol en uitgebreid takenlijstje bijhouden. Het takenpakket van de ipad is in Singapore nog verder uitgebreid. Adresgegevens bijhouden van alle nieuw opgedane contacten, het schrijven op mijn blog, het opzoeken van adressen op de kaart, het bekijken van welke winkels ze in welk winkelcentrum hebben (speciale app, singapore malls!), mijn privé yogaleraar, het lezen van de Happinez. Je begrijpt, mijn ipad en ik zijn zo goed als onafscheidelijk...

Ware het niet dat de rest van mijn gezin de ipad ook heeft ontdekt! Kimmo vindt het heerlijk om via Uitzending gemist de afleveringen van De wereld draait door te zien. 's Morgens voor het werk buiten bij een kopje koffie of 's avonds na het werk op de bank of in bed.

Lasse is ook een echte ipad fan. Hij bekijkt in You tube alle filmpjes van Bob de Bouwer, Tom & Jerry, mr Bean, Buurman en Buurman. Het enige wat hij niet begrijpt is dat als ik "piep" (type) dat dan wel de gewenste filmpjes komen en dat er als hij "piept" maar van alles wat komt. Voor de rest flitst ie met z'n vingers over het scherm om een nieuw filmpje te starten, het beeld te vergroten, het filmpje te pauzeren en het geluid harder te zetten. Gevolg is dat hij nu van alle schermpjes verwacht dat ze touchscreen zijn, ook van ons fototoetsel en de oude mobiel...

Iven is de man van de spelletjes. De smurfen, frisbee-en, een of andere pratende hond. Ik heb geen flauw idee hoe het allemaal werkt, maar hij wel. Zo af en toe meldt mijn ipad dan dat de plantjes bij de smurfen water moeten hebben of dat de pratende hond wat aandacht tekort komt. Ik klik de meldingen altijd braaf weg.

Jari gebruikt de ipad weer voor hele andere dingen. Op school ziet hij van alles bij de Apple computer daar. Sindsdien hebben we bijvoorbeeld Comic Life op onze ipad. Daarmee kun je van foto's een stripverhaal in elkaar knutselen. Ook Garageband is favoriet. Hij componeert zijn eigen muziek alsof het niks is. De laatste aanwinst is iMovie. Hiermee kun je filmpjes monteren. Op You tube kijkt ie dan weer filmpjes over hoe je allerlei trucjes uit kunt halen en die doet ie dan na. We hebben hier dus regelmatig op de grond vallende "neergeschoten" kinderen. Ook Iven wordt ingehuurd als acteur. Als ik met Jo Ann wat aan het kletsen ben, luidt het commentaar al snel: "Niet praten mam, we zijn aan het filmen".

Een boek lezen op de ipad? Tot nu toe is het me één keer gelukt. Een boek lezen gaat bij mij namelijk als volgt: iedere keer als het kroost lekker bezig is, lees ik weer een stukje. Maar ja, de laatste tijd is er iedere keer wel één stuks kroost dat op dat moment op de ipad zit. En als ik hem eraf gooi, is ie niet meer lekker bezig. Kans voorbij.

Wat een dilemma. Een echte oplossing heb ik nog niet voor handen. Soms kruip ik maar achter de computer, soms jaag ik de ipadder weg (nee, hij is van mama) en ik ipad zoveel mogelijk als Kimmo op z'n werk zit en de kinderen op school. Ondertussen heb ik mijn zinnen gezet op het kleine zusje van de ipad, de iphone. Nu zijn die hier wel iets goedkoper dan in Nederland, maar toch nog steeds erg duur. Eerst even sparen dus. Maar als ik er dan één heb, hang ik er een briefje op: "gereserveerd voor mama"!