Groot

Afgelopen maandag is Jari voor 2 weken op kamp vertrokken naar Chiang Mai, Thailand. Eén Adventure week (lopen, kamperen en raften) en een Internationale school week (met veel onderzoek en cultuur. 'Ik moet ook gewoon naar school, hoor mam'). Natuurlijk had hij er ontzettend veel zin in, maar de voorbereiding verliep wat strubbelig.

Het begon er al mee dat hij de week van tevoren ziek was met hoge koorts. Hij was in goed gezelschap van Maaren en Iven, alle drie de banken in de woonkamer waren bezet. Goh, wat waren wij blij dat de koorts op vrijdag eindelijk begon te zakken, ik heb een vreugdedansje gedaan door de kamer.

Nu krijg je van school al weken voor de trip een paklijst toegemaild. Hierop staat dan een hele waslijst met spullen die in ons huis-, tuin- en keukenhuishouden niet aanwezig zijn. Met toelichtende plaatjes en al. Kijk, sokken en onderbroeken lukt nog wel, maar sneldrogende shirts, zonnebril met strap, en dunne slaapzak (aaah, die liggen nog in Nederland) wordt al moeilijker.



We hadden een aantal weken eerder in de herfstvakantie (toen de andere broertjes wel gewoon naar school moesten) al z'n best gewinkeld. En Jari en winkelen gaan niet zo goed samen. Winkel 1 gaat nog, winkel 2 wordt al moeilijk en voor we winkel 3 ingaan moet er écht geluncht worden. Binnen de korste keren hadden we dan ook 2 afritsbroeken, wandelsokken en sneldrogende T-shirts gekocht (nee Jari, die broek moet je echt even passen, die kunnen we zo niet inladen. Weet je zeker dat je geen andere kleur wilt? Nu heb je twee bruine, da's zo saai. Eén blik van Jari en ik stuur hem gauw met 2 bruine broeken het hokje in, don't push your luck). Met de al verzamelde spullen van vorige schooltrips (waterschoenen, lunchbox, hoed met rand, tegen tropische buien bestendige regenjas etc) dachten we tot groot genoegen van Jari wel klaar te zijn...

Dus begonnen we zondag gezellig samen spullen te verzamelen. Twee weken kamp betekende in dit geval twee lijsten, twee tassen en dus twee keer inpakken.
'Kan dat niet vanmiddag, mam?'
'Nee Jari, ik wil nu zeker weten dat we alles hebben.'
Diepe zucht, naar boven sjokkende zoon.
'Ik pak beneden vast de zwembroeken, kom er zo aan. Begin maar vast boven.' Waar is verdorie nou toch z'n zwemshirt. Al gravend in de alsmaar groeiende stapel zwemkleding van de hele familie kwam ik vanalles tegen, maar niet Jari's zwemshirt.
Naar boven sjokkende moeder.
'Jari, waar is je zwemshirt? En het is misschien handig als je eerst je bed opmaakt voordat je er al je spullen oplegt.'
Schouderophalende zoon...

Dat zwemshirt was dus punt 1 op ons boodschappenlijstje van die middag...

'Mam, ik moet drie korte broeken meenemen en ik wil graag die meenemen die ik gisteren en eergisteren aan had. Waar zijn die?'
Verbaasde moeder.
'In de was natuurlijk!'
'Oh.'
'Het is niet zo handig als je vlak van tevoren kleren aan doet die je mee wilt nemen.'
'Oh.'
Kimmo steekt z'n hoofd om de deur:
'Jari, hoe is de laundry service van je tent op Adventure week? Als ik veel moet reizen neem ik ook altijd vieze overhemden mee en gooi die dan in de laundry service van het hotel.'
Grinnikende zoon, zuchtende moeder.
'Ik ga beneden de was wel aanzetten.'
Dan neem ik ook de rugzak vast mee naar boven, dacht ik. Shit, die stinkt! Aan de slag met sopje en binnenste buiten in de zon. Onbegonnen werk.

Punt 2 op het boodschappenlijstje, een nieuwe weekendtas of rugzak.

'Jari, welke schoenen neem je mee?'
'Gewoon, m'n schoolschoenen. Ja, de zool zit wel een beetje los, maar dat geeft niet.'
'Eeehhh, hoeveel los? Het is wel handig als je voeten droog blijven en dat je zeker weet dat de zool aan je schoen blijft zitten'
'Mm, tot halverwege los, maar dat maakt niet uit.'
'Ja, dat maakt dus wel uit! In de jungle zijn niet zoveel schoenenwinkels.'
Verwarde blik, in de jungle niet, maar hier helaas wel.
'Dan pak je trimschoenen maar.'
'Mja, die zijn misschien een beetje klein.'
'Doe ze maar eens aan.'
Ja, een beetje klein, een maat of 2.

Punt 3 en 4 op het boodschappenlijstje voor die middag, nieuwe school- en trimschoenen. Dus vertrok ik met mijn onwillige puberzoon op zondagmiddag wederom naar het winkelcentrum....



Prachtig vond ik dat, zo samen zijn kamp voorbereiden. Ik kon er wel om lachen en Jari ook. De hele dag zijn we samen bezig geweest. Toen ik hem maandagochtend (nou ja, half vier 's nachts, maar ochtend klinkt beter) wegbracht naar school en aankondigde dat ik nog wel even bleef om hem uit te zwaaien, was de reactie: ' Mam, dan sta je wel alleen, want ik blijf niet bij jou staan hoor!'

Tja, kleine jongens worden groot. Én jonge moeders worden oud(er). Waardoor ze ervan kunnen genieten dat ze af en toe nog zo nodig zijn en soms ook helemaal niet. Dat ze ondanks dat ze minstens drie keer per dag denken -hoe zou het nou met Jari zijn?- hun zoon ook los kunnen laten. Omdat ze vertrouwen hebben in hun kind, dat ze weten dat het goed komt. Ik ben ongelofelijk trots op mijn puberzoon, die gewoon zichzelf blijft onder alle omstandigheden, basisschool of middelbare school, Engels of Nederlands, thuis in Deurne of bij zijn internationale klasgenoten...

Diep geraakt

Soms heb je van die momenten dat je denkt, wat doe ik hier eigenlijk? Zo'n moment en dan keer factor 100 had ik afgelopen vakantie in Maleisië...



We hadden bedacht om in de herfstvakantie (ondanks dat het hier geen herfst is) zelf met de eigen auto naar Maleisië te rijden en daar een dag of 6 rond te kijken. Het zou namelijk wel heel dom zijn om jaren in Singapore gewoond te hebben en niet even bij de buren hebben gekeken. Zeker als je buren Maleisië zijn. Ik had thuis een mooi programmatje in elkaar gedraaid: eerst 2 nachten relaxen op het strand op pulau Pangkor, dan 1 nachtje afkoelen op de theeplantages in the Cameron Highlands en tot slot 2 nachten varen en wandelen in de jungle van de Taman Negara. Enige nadeel was dat we een uur of 8 op de eerste dag moesten rijden en ook op de laatste dag weer een uur of 8 terug naar Singapore, maar vooruit.




Na een lange reis arriveerden we op pulau (eiland in het Malay) Pangkor. Na even gezwommen te hebben zaten we allemaal in de kamer klaar om te gaan eten. Toen gebeurde het: Lasse liep zo dwars door een glazen schuifdeur heen! Deur helemaal kapot. Hij had compleet gemist dat de deur dicht was (terwijl het glas toch getint was). Een eerste snelle inventarisatie leerde dat er een flinke snee in z'n voorhoofd zat. Een tweede inventarisatie liet zien dat de snee in z'n bovenlip nóg dieper was. Dat was ook zo'n beetje het moment dat mijn hersenen stopten met logisch denken. Het enige wat boven kwam drijven was, ok, mijn kind heeft twee diepe sneeën en heeft een goede dokter nodig en ik sta op een eiland in Maleisië...

Gelukkig bleven Kimmo's hersenen beter doordraaien en waren de mensen op het resort behulpzaam. Binnen een minuut of 15 zaten we in een auto op weg naar het "hospital", waarvan we ondertussen ook begrepen hadden dat het óp het eiland was. Jari, Iven en Maaren lieten we op het resort achter, veilig, dat wel. Lasse had tot nu toe heel hard gehuild en geschreeuwd, maar lag nu doodstil in Kimmo's armen. Een zak ijs en een grote bebloede handdoek op z'n hoofd. Af en toe checkte we even: 'Lasse?'. 'Ja,' kwam er tot onze opluchting iedere keer terug.

In het "hospital" werden we ontvangen door een dokter (alhoewel het even duurde voordat ik door had dat dat de dokter was) en een stuk of 3 verpleegkundigen. De dokter keek, zei 'difficult', zuchtte eens diep en begon te verdoven en te hechten. Dat was pijnlijk en ging moeizaam. Lasse schakelde spontaan over op Engels: 'Stop! No more. I want to go home.' Niet goed voor een moederhart...(en een vaderhart ook niet trouwens). Anderhalf uur en in totaal 8 hechtingen later gingen we terug naar het resort.



De volgende ochtend zat ik met Lasse op het strand. Toen duidelijk was dat ze in Singapore op dit moment ook niks voor Lasse konden doen, hadden we besloten zo goed en zo kwaad als het ging, onze reis toch maar te vervolgen. Kimmo en de rest van de kids waren snorkelen. Er kwam een complete Maleisische familie het strand opgelopen, een stuk of 5 volwassenen en een stuk of 5 kinderen. Een eindje verder gingen ze zitten. Ik zat het op mijn gemak af te kijken, altijd interessant. Ook Lasse en ik waren interessant om bekeken te worden. Te meer omdat Lasse een grote tulband van verband om z'n hoofd had en een dik (ondertussen alweer donkerrood) gaasje op z'n lip. Toen kwam de oma (denk ik dan, ik heb het niet gecheckt) van het hele stel op me afgelopen. Ze was helemaal in het zwart gekleed in een nikab. Ik kon alleen haar ogen zien. Ze gaf me een handje nootjes en een meelevende blik. Toen liep ze weer terug naar haar familie.



Ik ben met mijn neus maar weer eens op de feiten geduwd, wat ben je als mens en als moeder kwetsbaar. Het deed me denken aan zo'n 13 jaar geleden. Ik was net bevallen van een zoon (Jari, in dit geval, maar 1, 2, 3 of 4 kinderen, het gevoel blijft hetzelfde) en lag alleen op een vreemde kamer klaarwakker in een ziekenhuisbed met een huilend babytje tegen me aan. Ik fluisterde wat lieve woordjes in een poging hem te troosten. Hij snikte gewoon door. Niks, wist ik, helemaal niks. Ik wist alleen dat ik ongelofelijk veel van hem hield en dat ik hem wilde beschermen. Een alles overheersend, overdonderend gevoel. Wat doet het pijn, als dat wat je natuurlijk allang weet, op zo'n confronterende manier aan een Maleisisch ziekenhuisbed tot je doordringt: het is niet gelukt, ik kon hem niet beschermen.

Helaas is het verhaal hiermee nog niet afgelopen. Volgende week vrijdag moeten we terug naar de plastisch chirurg (in Singapore). De eerste reactie van de chirurg toen hij Lasse zag, was 'I think I have to redo this.' De tweede vraag was: 'Who did this?' Na mijn antwoord, kwam er alleen een kort knikje. Logisch. We wachten nog maar even af, maar de hoop dat het met een sisser afloopt is niet meer zo groot. Het lijkt erop dat de lip niet recht aan elkaar zit.
Lasse heb ik nog maar even niks verteld...

Vrouwelijk schoon

Die Aziatische vrouwen hebben het toch maar goed bekeken; het stikt hier van de kleding-, schoenen- en tassenwinkels, massage en voetreflex salons, kappers en nagelstylistes. Verder is er in elk winkelcentrum wel een grote drogsterij te vinden met de meest luxe huidverzorging, parfum en make up merken (huismerk à la Kruidvat hier nog nooit gevonden, het huismerk van Sephora laat dan toch een andere eerste indruk achter).



Ik moet zeggen dat veel Aziatische vrouwen er dan ook op en top verzorgd bijlopen. Haren mooi glanzend en steil (met rebonding, dit is een soort omgekeerde permanent), nagels keurig netjes in de nieuwste lak, hoog gehakte schoenen (hoe ze daarop kunnen lopen zonder zere voeten te krijgen in dit weer is me nog steeds niet duidelijk), mooi geëpileerde wenkbrauwen en natuurlijk een mooie jurk (liefst van dat broeierige synthetische spul, ook onverklaarbaar). Nu was ik altijd erg van het praktische, maar zoals het een goed expat betaamd, sta ik natuurlijk best open voor goede ideeën van mijn gastland.

Zo heb ik inmiddels een strippenkaart bij de nagellakker in Holland Village. Ik ben al twee keer geweest (en moet nodig weer, want wat ik nu heb kan écht niet, afgebladderde nagellak ;-)). Die heeft het maar moeilijk met mij. Ze vond mijn nagels superkort. Blijkbaar breken en splijten de nagels van Singaporese dames niet de hele tijd (volgens Jo Ann hangt dit samen met het feit dat die ook minder doen). Ze zat dan ook bijna met het puntje van haar tong uit de mond mijn nagels te lakken. De tweede keer had ik nog zelf aangebrachte nagellak op mijn teennagels uit Nederland (you did that yourself, I guess). Werd ik er even fijntjes op gewezen dat het toch wel heel belangrijk was dat ik eerst een basecoat aanbracht. Daar had ik op de camping geen zin in gehad (eerst een basecoat, dan twee keer lakken, dàn nog een topcoat, wat een gedoe). Ook kreeg ik les in voetverzorging. Het was toch echt wel de bedoeling dat ik iedere dag even een verzorgende crème speciaal voor de voeten op mijn (ok, ik geef het toe) toch wel kloverige hakken smeerde. En dan liefst daarna een dikke sok erover (met 32 graden!), zodat de crème even goed kan intrekken.

Ook de weg naar de voetreflexologie heb ik ondertussen gevonden. De eerste keer was iets minder fijn, ik sprong bijna tegen het plafond omhoog van de pijn, dat deed zeer! Het moet vast heel nuttig zijn geweest, want relaxed was het in ieder geval niet. Met als gevolg dat ik een jaar lang dacht, bekijk het maar, daar begin ik niet meer aan. Maar afgelopen week heb ik weer wat moed verzameld en had ik een zeer goede mix tussen fijn en nuttig. Voor herhaling vatbaar dus!

Ook thuis ben ik ondertussen druk in de weer. Wenkbrauwen epileren kan ik ondertussen zelf, met een beetje hulp van internet. Die dingen groeien hier namelijk extra hard (schijnt hier goed groeiweer te zijn voor haar) en ik vind het toch wat overdreven om iedere week bij de schoonheidsspecialiste te zitten. Het was alleen een beetje jammer dat ik er pas na een half jaar achter kwam dat ik in de spiegel op de badkamer toch niet alle haartjes wist te detecteren. Nu ligt er buiten bij de spiegel een pincetje en kan ik mooi als ik op de schoolbus sta te wachten haartjes plukken.



Ook Jo Ann doet af en toe een duit in het zakje. Zo wist ze van de week te vertellen dat er bij de Dove-shampoo een goede mini hairstraightener zat (dat wist ze van haar vriendinnen). Wij dus bij de wekelijkse boodschappen in de supermarkt een megaverpakking Dove-shampoo gekocht (voor de kinderen, want wij willen hem allebei niet. Toch wel eens handig vier jongens, die shampoo gewoon shampoo vinden). Ik mocht hem als eerste uitproberen, of beter gezegd, Jo Ann heeft hem als eerste op mijn haren uitgeprobeerd. En zo zit ik hier dus te typen met steile haren. En het staat nog leuk ook...

Klap op de vuurpijl was wel de ervaring afgelopen dinsdag in het winkelcentrum. Samen met Petra (ja ja, ook uit Deurne, ook expat in Singapore) werd ik door een verkoopster een luxe winkeltje met héél weinig gezichtsverzorgingspotjes ingetrokken. Natuurlijk konden wij wel een crèmepje gebruiken (wij hebben namelijk veel rimpels van al het lachen). Na een uitgebreide uitleg van de (rimpelloze) verkoopster en een studie in de spiegel (zie jij wat? Tja, als ik heel goed kijk, misschien is er ietsjepietsje verschil) en het van zeer dichtbij bekijken van heuse voor-en-na foto's (genomen door de verkoopster), kwam natuurlijk het moment dat het de bedoeling was dat wij zo'n potje gingen kopen. 'Nou', begon de verkoopster met een diepe zucht (ze voelde vast nattigheid), 'normaal gesproken kost zo'n potje sgd 500 (ongeveer 300 euro en nee, ik vergis me niet in een nulletje) maar voor jullie maak ik een speciale aanbieding: twee voor de prijs van één!' Ik schoot nog net niet in de lach. Tja, daar zijn wij Deurnese dames toch net weer iets te nuchter voor...

Naar aanleiding daarvan heb ik overigens wel een mooie internetsite gevonden waar verzorgingsproducten met wetenschappelijk inslag getest worden. Dus als je het ook zat bent om je alleen maar te baseren op "Omdat ik het waard ben", zou ik zeker even een kijkje nemen http://www.paulaschoice.com/beautypedia-skin-care-reviews/best-products/

Nu heeft die mevrouw (natuurlijk) ook een eigen verzorgingslijn. Ik heb maar eens een proefpakketje besteld. Ik ben namelijk erg benieuwd of er crèmes bestaan die wél waarmaken wat er op de verpakking staat. Wat een werk! Wisten jullie dat? Dat je eerst je huid moet reinigen (cleanser), dan met een watje met toner aan de gang moet, dan moet je je huid exfoliëren (dode huidcellen verwijderen), daarna kun je met een serum proberen je rimpels een beetje glad te strijken, dan nog een vochtinbrengende crème (overdag met zonnefactor) en tot slot nog een special (bv om glimmende plekken te doen verdwijnen)! Ik vond een verschillende dag- en nachtcrème al heel wat. Maar goed, na twee keer proberen is het nog te vroeg om te zeggen of dit hele proces z'n vruchten afwerpt. Gezien de eerste resultaten, hoop ik voorzichtig op enige verbetering.



Zoals jullie zien, heb ik het er maar druk mee. Als ik de hele week in de weer ben geweest met zes verschillende potjes crème (moest ik nu eerst de toner of toch de exfolie-dinges), pincet, nagelvijlen (om afgebroken nagels zo goed mogelijk te redden), dikke sokken, haren stijlen, en een charmant antwoord verzinnen op de vraag "wat moet ik aan vandaag?", dan ben ik wel toe aan een uitgebreide voetmassage! Nooit geweten dat het zoveel werk is om jezelf als een dame te verzorgen. Maar weet je, als ik zo met mezelf in de weer ben, dan verschijnt er regelmatig een dikke glimlach op mijn gezicht. Ik krijg er zowaar lol in!

Location:Singapore

Een hotel vol vrienden en familie

Zo af en toe hebben wij gigantisch last van heimwee. Dan missen wij iedereen in Nederland ontzettend, janken we een potje, en concentreren we ons vervolgens weer op alle leuke dingen in Singapore. Maar gisteren hebben de kinderen een geweldige oplossing gevonden...



De aanleiding hiervoor vormde dat we afscheid moesten nemen van Floris, Daphne, Charlotte en Philip. We hadden samen een paar ontzettend leuke dagen gehad. Er was een ontzettend goede klik bij ouders en kinderen en dan is het natuurlijk erg verdrietig als je je nieuw verworven vrienden alweer snel moet uitzwaaien. Gevolg: drie huilende kinders gisterenavond na het vertrek naar het vliegveld (Jari was mee naar het vliegveld om uit te zwaaien).


Toen we samen nog wat na zaten te praten en ik benoemde dat ze verdrietig waren van het afscheid nemen, was Maaren's idee: 'Dan moeten Floris, Daphne, Charlotte en Philip maar hier blijven'.
'Tja,' reageerde ik, 'Dat zou wel heel fijn zijn.'
'Ja,' zei Lasse, 'En dan moeten opa en oma ook hier blijven, want die mis ik ook.'
'Mmm,' dacht Iven hardop na, 'Er mag gewoon niemand meer naar huis.'
Toen schoot ik in de lach. 'Ah, dat wordt wel een beetje druk hierboven. Opa Mart, oma Marij, opa Piet, oma Antoinette, twee Martijnen, Jan, Ellen, Lars en Lianne, tante Marianne, Freek en Christine, Femke en Lennart, Carla en Roy, Arni, Robbert...en dan Floris, Daphne, Charlotte en Philip nog. Dat vind ik wel een beetje zielig als die met z'n allen in een tweepersoons bed en een slaapbank moeten.'
'En Suze moet ook nog komen, maar die mag wel bij mij op de kamer slapen,' verzuchtte Lasse tevreden.
'OK, ik weet het!' Maaren werd nu echt enthousiast. 'We beginnen gewoon een hotel! Dan heeft iedereen z'n eigen kamer en hoeft er niemand meer naar huis.'


En met deze mooie oplossing konden de tranen worden gedroogd en ging iedereen moe maar voldaan naar bed.


Ps. Actiefoto's van the Wavehouse, waar we samen met Floris, Daphne, Charlotte en Philip zijn geweest. Lasse besloot na een keertje proberen gewoon braaf met een schepje en emmertje in het zand te gaan spelen.

Location:Hillcrest Road,Bukit Timah,Singapore

Contrast

Heerlijk, zo'n zomervakantie in Nederland! De kinderen en ik zijn vijf weken in Nederland geweest. Kimmo de helft korter, er moet ook nog iemand het geld verdienen...



Tijdens onze vakantie in Nederland hebben wij genoten van de simpele dingen. Op de eerste plaats was het natuurlijk heerlijk iedereen weer te zien. Lekker bijkletsen onder het genot van koffie of een drankje of, voor de kinderen, tijdens het spelen. Wat ook erg fijn was, was het weer. Ik ben in Singapore nog nooit zó bruin geweest. Wat hielp is dat we twee weken buiten hebben geleefd op de camping. Het was gewoon fijn om in de zon te zijn, terwijl er in Singapore geen haar op mijn hoofd is die eraan denkt in de zon te gaan zitten. Dan smelt je weg...



Wat ook erg leuk was, is dat je in Nederland even (!) naar het dorp kunt fietsen om een boodschap te doen. En waarschijnlijk kom je dan ook nog iemand tegen die je kent. Even kletsen en dan weer verder. Goed opletten tijdens het fietsen of je niet zo hier en daar nog een "hallo" moet rondstrooien. Ik genoot ervan.



Ook boodschappen doen in de supermarkt was in een keer leuk. Lasse was dol op de Danoontjes, we hebben gesmuld van het gewone brood, hebben meters peperkoek gegeten (die zijn er wel bij de German market in Singapore, maar staan thuis op rantsoen, veel te duur) en gooiden weer eens een toetje dubbelvla in de strijd. Toen de familie Oosterveen op bezoek kwam met een vlaai, moesten we de kinderen eerst even uitleggen wat dat ook alweer was. Dus ook de kennis van de Nederlandse cultuur hebben we terloops nog een beetje bijgespijkerd.



En toen ik 's ochtends vroeg op de boerencamping in een lekker hete stomende douche (doe je ook niet in Sngapore, ben je nog 2 uur aan het nazweten) een beetje stond op te warmen na een koud nachtje tent, schoot ik spontaan in de lach. Daar stond ik dan, op mijn slippertjes, in een boerenschuur, met nu en dan een vleugje koeienlucht en een tandenpoetsende buurvrouw. Ik dacht terug aan een paar weken geleden, toen ik op diezelfde slippertjes onder de koude douche van het hutje op een tropisch eiland het zand uit mijn bikini stond te spoelen. Wat een contrast en wat geweldig dat ik van beide kanten kan genieten.



En zo is het precies. Alhoewel er ook heel veel dingen hetzelfde zijn, is het contrast tussen het leven in Nederland en het leven in Singapore af en toe best groot. En van allebei de kanten kunnen we genieten. Dat is des te duidelijker nu we de overstap Nederland-Singapore nog eens dunnetjes over hebben gedaan. Nederland lijkt weer even heel ver weg. We moeten allemaal opnieuw onze draai weer vinden en de overgang naar ons Singaporese leven maken. Daar zijn we (ondanks de jetlag) al weer goed aan begonnen, gisteren uit eten, vuurwerk kijken in Marina Bay en vandaag lekker zwemmen bij de Hollandse Club. Zo nu en dan verzucht er dan weer eens iemand tussendoor: 'Ik mis Nederland'.



Oftewel, zoals Maaren het zo mooi zei: 'Ik heb een probleem! Als ik in Nederland ben, dan mis ik Singapore. En als ik in Singapore ben, dan mis ik Nederland'.

Location:Singapore

Hoe overleef ik tropische temperaturen?

Zojuist het weerbericht in Nederland gezien: er worden vandaag en morgen tropische temperaturen verwacht. Zo rond de 33 tot 35 graden en lekker benauwd. Dat lijkt verdacht veel op het Singaporese weer. Daarom een stoomcursus "Hoe overleef ik tropische temperaturen?" van de experts...

1. Ga 's morgens lekker in de douche, maar vooral niet te heet! Een beetje lauw is voldoende. Anders blijf je zo lang nazweten. Ga gerust ook 's middags even douchen en 's avonds weer. Het helpt maar even, net genoeg voor een opkikkertje.

2. Besteed vooral niet veel tijd aan je haar. Je kunt ervan verzekerd zijn dat dit gedurende de ochtend (de middag haalt het al niet) er toch plat en een beetje plakkerig uitziet. Ook haren fohnen heeft geen enkele zin, je krijgt het er alleen maar warm van. 

3. Make-up gebruiken is redelijk zinloos. Of je moet hem ieder uur willen bijwerken. Wil je per se iets opsmeren dat zo'n beetje de hele dag overleeft, dan is very waterproof mascara een goede keuze.

4. Gebruik een hele hele hele goede deo! Geen spuitbus, liefst een roller of een stick met talkpoeder of, nog beter, een deocreme. Gewoon iedere keer als je er toch langs komt gelopen even smeren.

 5. Zonnen is not done! Veeel te heet. Je smelt gewoon weg, laat dat bruine tintje maar zitten. Hier in Azie wil iedereen graag wit zijn (het stikt van de whitening cremes) en da's ook veel gezonder bij tropische temperaturen. Mocht je per se in de zon moeten lopen, dan kun je je paraplu als parasolletje gebruiken.

6. Drink veel water. Nee, niet twee glaasjes extra, maar gewoon aan de gang blijven met drinken. Waar je ook heen gaat, neem altijd een flesje water de man mee. Als iemand tegen je klaagt dat ie hoofdpijn heeft, dan is direct je antwoord: "Heb je wel genoeg gedronken vandaag?"

7. Het helpt om te sporten. Dit lijkt tegenstrijdig, maar het geeft je extra energie, die je goed kunt gebruiken. Wel alleen 's morgens voor 10 uur en 's avonds na een uur of 8 natuurlijk. Pet op en drinken. drinken. drinken...

8. Laat je volgestouwde planning bij voorbaat maar alvast varen. Die ga je nevernooitniet halen. Schakel vervolgens een versnelling of tien lager en bedenk dan nog eens wat je vandaag gaat doen. Je wilt vandaag geen haast hebben en je gaat ook geen snelle bewegingen maken. Even dit, even dat, is uit den boze. Als het zo heet is kan zelfs je veters strikken al een hele opgave zijn, vandaar dat wij zoveel mogelijk op blote voeten en slippers lopen.

9. Als je het echt heel erg heet hebt, is het tijd om eens lekker uitgebreid naar de supermarkt te gaan. Wel met de auto (airco aan) natuurlijk. In de supermarkt is het heerlijk koel. Niet voor niks is winkelen het nummer 1 tijdverdrijf in Singapore (alle winkelcentra zijn hier overdekt en voorzien van airco). Ook een goed idee is om naar de bioscoop te gaan. Heerlijk koel voor een uur of twee. Wij trekken hiervoor een lange broek aan en nemen een vest mee, anders komen we bevroren buiten. 

10. Tips van de kinderen: Gewoon binnen blijven met de airco aan (tja, die moet je dan wel hebben). Gaan zwemmen. IJsjes eten. Ice age kijken. 

11. Accepteer dat je je klef en plakkerig voelt. Iedereen zweet zich een ongeluk. Het is onmogelijk (!) fris te blijven in tropische temperaturen. Je hoeft ook niet ieder uur te verzuchten dat het zoooo heet is, dat is wel duidelijk. Negeer het gewoon.

12. En dan de belangrijkste tip: Maak je vooral niet druk! Relax....en denk aan ons. De weersvoorspelling in Nederland geeft vanaf donderdag alweer 24 graden aan, zondags zelfs maar zestien! Op korte termijn weten jullie zeker dat je afkoelt. Wij worstelen ons al zo'n twee jaar iedere dag door tropische temperaturen heen en vermaken ons daarbij opperbest.

Succes!

Tissues

Af en toe heb ik hier van die momenten dat zo'n beetje boven komt borrelen 'Dat ik dat meemaak!' Zo aan het eind van alweer een schooljaar, komt dat extra sterk naar boven. We zijn omringd door mensen die druk zijn met verhuizen (terug naar Nederland of andere plaatsen) en dat maakt dat het niet gewoon het einde van een schooljaar is, maar de afsluiting van weer een jaar Singapore. Wat ben ik blij dat we nog lekker een jaar voor de boeg hebben hier in Singapore. Een jaar om te genieten, omdat iedereen goed in z'n vel zit en er intussen ook weer veel zaken op routine gebeuren (het blijkt leuk te zijn die routine voor even te doorbreken, maar het blijkt na een tijdje ook weer heerlijk te zijn om er een nieuwe routine voor in de plaats te hebben). Maar die vlagen van 'wow, wat gaaf dat ik dat meemaak,' die koester ik.

Sentosa

Zoals het feit dat ik iedere week kunstles heb! Ik, die vroeger dacht helemaal niet creatief te zijn. En leuk dat het is. Je wordt er zo lekker rustig en relaxed van, net een soort meditatie, maar dan anders. Ik ben bezig om een kubistisch (heel handig, dat kubisme) portret te maken van de vier kinderen. Jari was de eerste (tja, als oudste ben je nu eenmaal vaak het proefkonijn), Iven's portret is ook af (je begon zowaar te zien dat het Iven is) en nu is Maaren aan de beurt. Ook heb ik mijn eigen sneakers beschilderd, dik tevreden! Nooit geweten dat het zo moeilijk is een vogeltje te tekenen. Volgens de art teacher is kunst vooral problem solving (verkeerde kleur? Gewoon met een ander kleurtje eroverheen. Verf geknoeid? Misschien leuk om op de achtergrond cirkels te maken?). Mijn mede-kunstenmaker en ik blijken erg goed te zijn in het al gaandeweg creëren van steeds weer nieuwe problemen...

Maaren en Iven op zwemles

Wat ook wel erg bijzonder is, is als je hier tijdens een Nederlandse dames excursie (over Feng Sui, erg interessant) iemand tegenkomt die tegen je zegt: 'Volgens mij kom jij niet ver vandaan van waar ik vandaan kom.' Dat bleek inderdaad te kloppen, zij komt uit Liessel en ik uit Deurne. Enkele weken later sta je dan in een keer ergens op een dak op de zoveel-en-vijftigste verdieping bij een bar voor een surpriseparty. Waarbij de surprise eigenlijk wederzijds is, omdat je de jarige jobs ook nog niet kent. In een gemixt internationaal (Nederlands, Italiaans, Singaporees, Braziliaans, Japans en Belgisch) gezelschap. Ik heb een ontzettend leuke avond gehad en dan ben ik wel trots op mezelf.

Voor ons huis op de stoep

Maar ook het groter worden van de kinderen leidt tot speciale gelegenheden. We hebben nu tenslotte een (zij het nog heel gezeggelijke) puber in ons midden. Jari is net met de taxi vertrokken naar Orchard (dé winkelstraat met zo'n dertig winkelcentra à la Heuvelgalerie) om een vriend en drie vriendinnen uit z'n klas te ontmoeten. 'Wat ga je dan doen?,' was natuurlijk mijn vraag. Schouderophalen was het antwoord. Dus maar geld meegegeven voor de bioscoop en even gecheckt of hij zijn telefoon mee had. 'Laadt je je telefoon even op Jari?' 'Jaaaha.' Waarna hij vervolgens op het moment van in de taxi stappen opmerkt 'oh, mijn batterij heeft nog maar 1 streepje.' Tja, gelukkig is Singapore een veilige stad...

Jari treedt op bij de Rock Jam

Wat wel weer een hoogtepunt bijzondere momenten was, was zaterdagavond. We hadden een afscheidsfeestje. In dit geval betekende dat met zo'n kleine dertig Nederlanders op kroegentocht in Singapore met de bus. Iedereen enthousiast en uitgelaten natuurlijk. Een druk geklep om me heen en de (tja, de wat eigenlijk, tourguide is in dit geval een beetje raar woord, maar toch maar) tourguide was net begonnen aan een rondje sterke drank gieten. Schalt me daar toch in een keer 'Brandend zand' uit de luidsprekers, gevolgd door 'Binnen zonder kloppen' en 'Malle Babbe'. Breed glimlachend keek ik door het raam naar buiten om te kijken of ik wist te herkennen waar we waren. Zo ver weg en toch zo dichtbij...

Met een vest (voor het Nederlandse gevoel?) in de zelf gebouwde hut

Dus, dames hier in Singapore, mocht ik tijdens het beluisteren van het schoollied tijdens de afscheidsassembly vrijdag tóch weer een (ongewild) traantje laten, dan weten jullie nu hoe dat komt. Dan ben ik bovenstaande perikelen aan het overpeinzen. Overigens heb ik al verschillende tips verzameld. Die ga ik vrijdag allemaal uitproberen (er blijken behoorlijk veel geoefende moeders rond te lopen met hetzelfde probleem): zelf heel hard meezingen, heel druk zijn met foto's en film maken of zorgen dat je een klein kind in de buurt hebt waar je je op kunt richten (een leenkind dan, in mijn geval). Als deze tips allemaal niet werken, dan beloof ik dat ik volgend jaar rond ga met een hele grote doos tissues!

Lasse tijdens de assembly

Location:Singapore

Van gummi

Als expat moet je flexibel zijn. Nu zijn de meeste expats per definitie flexibel, want het valt nu eenmaal niet mee om je hele hebben en houden op te pakken en in een ander land te gaan wonen als je niet flexibel bent. So far, so good, zou je denken...



Vooral met de zomervakantie in het vooruitzicht, gaan veel gesprekken hier over de tijd nà de zomervakantie. 'Blijven jullie nog volgend jaar?' De antwoorden zijn nogal wisselend. Zo sprak ik bij de eZoo (de muziekschool) een lichtelijk gefrustreerde Engelse dame. 'Gisteren zag ik het helemaal niet meer zitten, maar na mijn zwemmen vanochtend en twee koppen koffie gaat het wel weer. We wachten nog maar even af.' Ze woonde al drie jaar met haar gezin (man en drie kinderen) in Singapore. Het bedrijf had gevraagd of ze misschien naar Nieuw-Zeeland wilden verhuizen. Dat zagen ze allemaal wel zitten. Vervolgens wordt in het bedrijf het antwoord "ja" in een ondoorgrondelijke black box gestopt en zit er als expat niks anders op dan geduldig af te wachten. Heeeeeel geduldig af te wachten. Want black boxen in bedrijven trekken zich niks aan van vrouwen die willen weten of ze nu wel of niet de spullen in verhuisdozen moeten stoppen, talloze abonnementen en clubjes op moeten zeggen, afscheidsfeestjes willen organiseren, winterkleren moeten kopen, zich een beetje willen voorbereiden op waar ze terecht komen en ook kinderen die naar een nieuwe school moeten zijn niet belangrijk genoeg om het proces in de black box te kunnen versnellen. In het geval van de Engelse dame had de black box nog steeds geen antwoord uitgespuugd, terwijl de kinderen begin juni vakantie krijgen. Wil je een beslissing forceren, is het enige wat je kunt doen, zeggen dat je terug gaat (naar de UK in dit geval) en als dat niet is wat je eigenlijk wilt...



Ook wij hebben een mooi staaltje expat-onzekerheid doorstaan. Inmiddels is het genoeg gezakt om er over te kunnen schrijven, maar ik ben echt woest geweest! (En dat ben ik niet zo gauw). Zo woest dat ik nog net de Philips airfryer, tv, speaker,wekkerradio, tandenborstel en föhn niet op straat heb gegooid. Ik bedacht dat dat wel een erg duur grapje zou worden...

Het geval wil namelijk dat al zo'n drie maanden nadat we hier kwamen, Kimmo's baan verviel. Tijdens het opbouwen van een nieuwe afdeling (5 expats naar Singapore gehaald) werd in de volgende reorganisatie alweer besloten de afdeling op te doeken. In eerste instantie leek dit niet zo'n heel groot probleem te zijn, omdat er toevallig net een baan vrij was die Kimmo op het lijf was geschreven. Daar bleek Philips echter anders over te denken, te veel Nederlanders in het management team, was het bezwaar. Vooruit, tot de zomervakantie mochten we nog blijven en dan gewoon weer terug naar Nederland. Kimmo terecht zwaar gefrustreerd, ik zo'n beetje wanhopig teleurgesteld. Ik was mijn leven in Singapore nog volop aan het opbouwen en probeerde ondertussen vier kinderen in het nieuwe Singaporese gareel te houden. Moest ik nu alweer gaan inpakken en afscheid nemen? Het was niet te rijmen met elkaar. Woede, teleurstelling, frustratie, wanhoop, ongeduld wisselde elkaar zo'n beetje af. Maar wat me echt pijn deed, was dat ik niet in staat was de kinderen tegen zoveel onrecht te beschermen. Een zware maand of 5 later was dan toch de kogel door de kerk. Kimmo had zichzelf overtroffen en bewezen dat hij hier in Singapore bij Philips nog niet gemist kon worden (goh, als ik het zo typ, lijkt het net of het heel simpel was. Dat was het niet, maar als ik dat wil uitleggen moet ik een heel boek schrijven en dit is niet mijn favoriete onderwerp). We mochten nog een jaar blijven...



Nu weten we ondertussen dat we nóg een jaar langer kunnen blijven. Ook het schooljaar 2013-2014 brengen we dus in Singapore door. Deze keer was de beslissing daar, voordat we erop aan het wachten waren. We hebben al veel bijgeleerd. Alle opties open houden (dat betekende in dit geval met Kerst alvast scholen bezoeken in Nederland voor het geval dat) en het gewone leven lekker laten doorgaan met op de achtergrond de gedachte dat je in een maand tijd nog prima een hele verhuizing kunt regelen. Geen centje pijn deze keer.

Het mooiste voorbeeld van flexibiliteit was een meisje uit Iven's klas vorige zomervakantie. Ze nam maar vast afscheid van school, omdat ze niet zeker wist of ze na de vakantie nog zou terugkeren of niet. Als expat is flexibel zijn niet genoeg, van gummi moet je zijn!

Ps. De foto's zijn van een weekendje Sibu (een Maleisisch tropisch eiland) om te voorkomen dat jullie ons nog zielig gaan vinden ;-)

Location:Singapore

Buiten kijken

De afgelopen twee weken hadden de kinderen vrij van school en ja hoor, wij gingen gewoon wéér op vakantie! Straks in Nederland gaan we gewoon weer met de tent naar Frankrijk, maar nu grijpen we onze kans om in Zuidoost Azië rond te kijken. Er zijn hier zoveel mooie dingen te zien...



Deze keer hadden we (nou ja, ik, want ik ben toch vooral van de vakantieplanning) bedacht om naar Java, Indonesië, te gaan. Landen in Surabaya, op naar de Bromo vulkaan en dan via Batu en Sukuh in de bergen (even afkoelen), een korte stop bij de Borobordur om te eindigen in Jogjakarta. Dit programma brengt wel wat kilometers met zich mee, maar ach, gewapend met ipad, ipod, mp4, iphone en een verdwaald boek moet dat lukken. Terwijl de kinderen zich dus vooral op de bezigheden in de auto hebben geconcentreerd en Kimmo heeft liggen slapen (ook nuttig, beetje bijrusten), heb ik naar buiten gekeken.




En wat je dan allemaal ziet langskomen...dat is het àllermooiste van Java. Die sfeer van rust, vriendelijkheid, je vooral niet druk maken, veel glimlachen, een praatje maken met elkaar in een hectiek van ontelbare scooters, winkeltjes, fietsen, auto's, vrachtwagentjes, sjouwende mensen en dieren.

Hier is wat ik zoal tegenkwam:

Een rijdende scooter met vader achter het stuur en moeder die ondertussen de baby achterop de fles geeft.

Heel veel schone was op heel handige, stabiele wasrekjes (jammer dat je die niet mee kunt nemen in het vliegtuig) die pal naast de vierbaansweg in de pof staat te drogen.



Een becak (soort bakfiets met inklapbaar luifeltje, maar dan een bankje in plaats van een bak, ze worden als fietstaxi gebruikt) waar voorop wel een stuk of vier nieuwe matrassen vastgebonden waren.

Een kraampje van vier houten palen met daar overheen een blauw plastic zeil gespannen waar ze leren jassen verkopen (met het tropische weer in Indonesië!)

Een groen grasveldje met wat modder en twee goals, waar tussen de voetballende en vliegerende kindjes schapen staan te grazen.

Mannen met een houten stok met een rode lap stof eraan langs de kant van de drukke weg. Ze riskeren hun leven door al zwaaiend met hun vlaggetje zo tussen het verkeer (op de wegen in Indonesië rijdt één aansluitende stroom van auto's, scooters en fietsen) de weg op te lopen om het verkeer van de zijwegen op de hoofdweg te laten draaien. Daarvoor krijgen ze van de geholpen chauffeurs een aantal roepia.



Duttende mensen op houten bankjes bij hun winkeltje, zo'n 5 meter van de weg af.

Een vrouw veegt met een bosje takken haar stoepje schoon. Hier is het niet "als je haar maar goed zit", maar "als je stoepje maar schoon is". Heel herkenbaar overigens ook in Singapore, want daar vegen alle Indonesische en Philipijnse hulpen 's morgens ook met een in onze ogen veel te kort bezempje de stoepen schoon.

Tussen alle winkeltjes in (iedereen die hier langs de weg woont, begint een winkeltje met wat eten en drinken) hangt een waslijn met een stuk of 6 vrolijk gekleurde opblaasbadjes eraan. Ook een winkeltje...

Scooters, overal scooters! Rijdend en geparkeerd. Met 1,2,3 of 4 mensen erop, met of zonder helm, al dan niet in combinatie met een hoofddoek.



Een klein huisje (de deur staat open, dus kijk je vanaf de weg zo de huiskamer in) waar de bank en de scooter precies naast elkaar binnen passen. Op de bank ligt iemand tv te kijken.

Een rondrijdende Blokker in de vorm van een klein truckje met open laadbak, die helemaal uitpuilt met gekleurd emmers, afwasbakken, dweilen, bezempjes en stofdoeken.
Een keukenscooter die gebakken banaan verkoopt. Achterop de scooter staat overdwars een ingezaagd eetkraampje waar de wielen zijn afgehaald. Aan de ene kant een gasfles met kookpit en wok, aan de andere kant een doorzichtige vitrine met de bananen.



Een rek met hergebruikte glazen flessen waar een olieachtig spulletje in zit. Bij navraag aan onze chauffeur blijkt het benzine voor de scooters te zijn. De benzinepompen liggen af en toe te ver uit elkaar en dat wordt zo opgelost.

Kinderen in helemaal witte (!) schooluniformen. Voor de meiden een witte blouse, witte lange rok en witte hoofddoek, voor de jongens een witte blouse met lange mouwen en een lange witte broek. Wat een uitdaging...

Een schoenenwinkel met alleen maar plastic slippers. Iedereen sjouwt rond op slippers. Ook scooter rijden gaat prima met plastic slippers. Af en toe zie je ergens één verdwaalde slipper liggen.


Een bloemenwinkel met één emmer met witte chrysantachtige bloemen en één emmer met gele chrysantachtige bloemen. That's all.

Wandelende mensen en mensen op scooters met een hele grote bos gras op hun rug voor het vee.

En nog veel meer.



Je begrijpt, ik heb me niet verveeld, mijn ogen bleven maar zien, terwijl mijn hersenen af en toe niet verwerkt konden krijgen waar ik nu eigenlijk naar zat te kijken. Geweldig, vond ik het. Ik voelde me er thuis. Het zet je aan het denken. Wat maken wij ons in onze materialistische Westerse wereld toch druk om dingen die er eigenlijk niet toe doen. Zeker met een van de boedhistische lessen van de Borobordur in het achterhoofd: laat de aardse bezittingen en gevoelens los, pas dan kun je in het Nirwana terecht komen en verlicht worden. Waarop vervolgens dan met klagende, luide stem van de achterbank klinkt: "Wanneer mag ik nu eindelijk op de ipad, Iven is er al de hele tijd op!" Tja...

Location:Java, Indonesië

Opgeleukte huis-, tuin- en keukenfoto's

Vorige week hadden we een weekje vakantie. Nee, niet vanwege de carnaval, die is hier echt heeeel ver weg met die paar verdwaalde Brabanders en Limburgers tussen al die Hollanders. Nee, vanwege Chinees Nieuwjaar. En omdat Roy (Jari's vriend uit het Groenveld) en Carla (zijn moeder) bij ons op bezoek waren, hadden wij een goede reden om er in Singapore zelf maar weer eens op uit te trekken.

Nu ben ik meestal niet zo'n fotograaf. Dat gedoe met een camera, foto's die dan toch weer niet zo goed gelukt zijn als dat je hoopte en het idee van wie gaat die foto's in hemelsnaam nog ooit terugkijken. Maar nu heb ik sinds kort een iphone. En leuk dat ik het vind zomaar wat huis-, tuin- en keukenfoto's te knippen! En dan liefst meteen daarna nog even awesomizen en een leuk lijstje en filtertje eroverheen. Met fotografie heeft het niks te maken, maar het is wel erg grappig. Vandaar dat ik jullie nu dus aan de hand van foto's kan laten zien hoe leuk onze week vakantie allemaal samen was!




Gong xi fa cai, oftewel gelukkig Chinees nieuwjaar. Het jaar van de waterslang. Met Chinees nieuwjaar geef je elkaar mandarijnen, een even aantal en vooral geen 4, want dat is het getal van de dood!



En dan natuurlijk knallend het nieuwe jaar in met een prachtig ruim tien minuten durend vuurwerk. Boven de Marina Bay met op de achtergrond de het businessdistrict. Rustig zittend in je hemdje en rokje op een trappetje langs de kade. Moet ik nog meer zeggen...



In het Art Science museum was een tentoonstelling van Nathan Sawaya (http://brickartist.com/). Deze voormalige jurist maakt nu kunstwerken van lego. Werkelijk prachtig! Van groot tot klein, we waren allemaal op onze eigen manier onder de indruk.







En in dit gebouw was de tentoonstelling, maar dan in het echt natuurlijk...


Uitzicht vanaf het Artscience museum op het businessdistrict. Ook overdag indrukwekkend.



Sentosa Flowers. Behalve relaxen op het palmbomenstrand ook nog even de bloemenversiering meepikken.




Een dagje dierentuin viel letterlijk in het water. Toen we in de rij stonden voor kaartjes. Begon het me toch te gieten! De bedoeling van tropische buien is dat hetna een uurtje of wat weer droog is, maar dat heeft het weer hier nog niet altijd begrepen. Dus maar uitgeweken naar het Singapore Discovery Centre. Een beetje zoeken en ijskoud van de airco (we hadden het verdacht moeten vinden dat ze bij de bali met jassen aan zaten!), maar uiteindelijk vermaken de heren zich in een commandocentrum om Singapore te beschermen tegen allerlei rampen en poseren wij op de ene na de andere typische Singaporese plek.








De East coast, een strook groen (park met een groot woord) langs de oostkust van Singapore. Er liggen altijd een hoop boten te wachten voor de haven. We hebben er een geweldig foodcourt ontdekt waar je van allerhande lekkere Aziatische gerechten kunt bestellen. Op dit moment zijn carrot cake, fried rice en sateh favoriet.



Ja, leuk mam, dat poseren, maar dan alleen met de ogen dicht!



Chocola eten in de chocoladebar op de 57e verdieping van de Marina Bay Sands.



Echt waar, een megagrote infinitypool en palmbomen, leuk dakterras. Het uitzicht is fenominabel! Al die lichtjes. We hebben besloten dat we ons allerlaatste nachtje in Singapore in dit hotel gaan logeren.




Even cultuur snuiven met een rondleiding met enthousiaste gids door Kampong Glam. Zo kom je op een leuke manier wat te weten over de geschiedenis van Singapore en de gebruiken van de Malay.




Je zou het niet zeggen, maar hier ligt de vroegere koninklijke familie van Singapore begraven. Tja, het kan verkeren...



Het Apenpark (eigenlijk Upper Peirce Reservoir) is een ontzettend mooie rustgevende plek in Singapore. De stad is letterlijk heel ver weg.







En weet je wat nu het mooiste is? Deze foto's hoef je ook niet in een fotoalbum te plakken! Geen dagenlang werk om een album in elkaar te steken en je af te vragen waar en wanneer die foto ook alweer gemaakt is. Misschien kom ik dan toch nog ooit door mijn stapel losse foto's heen geworsteld. Ik ben blijven steken bij net na Maaren's geboorte. Stiekem heb ik al wel gezien dat er een hele leuke scrapbook app is voor de ipad. Kan ik toch nog een beetje frotten...